ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΟΠΑΙΔΑ ΚΑΙ Η ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ

Αυτή τη νοοτροπία «ας ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα, αρκεί να είναι καλά η δική μου» δεν την κατάλαβα ποτέ. Είναι η νοοτροπία που ανήκει στους «πελάτες» του θιάσου τών 300 που προδιαγράφουν οι κομματικές λίστες, τις οποίες συντάσσουν κυρίαρχα οι ντόπιοι τοποτηρητές της παγκοσμιοποίησης μαζί με τις "άγιες οικογένειες" τού τόπου. 
Τα κομματόπαιδα του σάπιου παλαιολιθικού πολιτικού κατεστημένου, ανήκουν σ’ αυτή την κατηγορία, και διατηρούν στο ακέραιο όλες τις παλαιοκομματικές τακτικές που χαντάκωσαν τη χώρα . Είναι εκείνοι οι ίδιοι που διακατέχονταν από τη νοοτροπία της κατσίκας όταν τα αφεντικά τους κατέστρεφαν μεγάλες υγιείς ελληνικές βιομηχανίες (ΙΖΟΛΑ, ΠΙΤΣΟΣ, ΕΣΚΙΜΟ, ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΠΑΤΡΑΙΚΗ, AΙΓΑΙΟ, ΧΡΩΠΕΙ, ΠΥΡΚΑΛ) ! Είναι τα ίδια τσιράκια που αδιαφορούσαν όταν κάποια λαμόγια έκαψαν σε διάστημα 2 μηνών μεγάλα ελληνικά πολυκαταστήματα (ΜΙΝΙΟΝ, ΚΑΤΡΑΝΤΖΟΣ ΣΠΟΡ, ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΚΛΑΟΥΔΑΤΟΣ) , για να βρουν άνετα χώρο, χωρίς προσπάθεια, τα μαγαζιά των Ρίχτερ, που διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να μπουν στην ελληνική αγορά...
Πάντα ίδια τα κομματόπαιδα. Με την ίδια νοοτροπία εδώ και πενήντα χρόνια, χειροκροτούν τους καιροσκόπους που πριονίσανε την παιδεία και την υποβάθμισαν σε "εκπαίδευση" , για να μείνουν τα παιδιά τους αγράμματα. Η οπτική τους φτάνει μέχρι το δέντρο, γιατί αν έβλεπαν λίγο μακρύτερα θα καταλάβαιναν ότι το αφεντικό που ψηφίζουν έχει διαταγή ν’ αφήσει τα παιδιά τους αμόρφωτα για να γίνουν υπαλληλάκια των 3,60 , να τα βάλουν πίσω από τον πάγκο των μεγαλομπακάλικων της Γερμανίας που απλώσανε σ’ όλη τη χώρα, να σερβίρουν καφέδες και να πηγαίνουν με το παπί πίτσες στα πάρτι τού «Χριστοφοράκου».
Ναι, δεν έχουν αλλάξει καθόλου από το ’80 τα κομματόπαιδα. Ψηφίζουν κατά το προσωπικό τους συμφέρον τους ίδιους ευτελείς ανθρώπους , σχηματίζουν κλίκες στις γειτονιές ή στα χωριά που κατοικούν, προωθούν κατά τις ανάγκες του κόμματος έναν δικό τους άνθρωπο να εκλεγεί έστω, δημοτικός σύμβουλος, με την ελπίδα να «τακτοποιηθούν» τα βλαστάρια τους – όπως τακτοποιήθηκαν και οι ίδιοι - σε μια θεσούλα στο Δημόσιο, υιοθετώντας τηn ίδια χρόνια, σαθρή νοοτροπία της κατσίκας. 
Είναι να τους λυπάται κανείς.

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Όταν ορκίστηκε η Κυβέρνηση Παπαδήμου – πρώην Αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, και πρώην Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος - στις 11 Νοεμβρίου 2011 με τη συμμετοχή 35 στελεχών της πρώην Κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, έξι στελεχών από τη Νέα Δημοκρατία και τεσσάρων από το ΛΑΟΣ , κανείς δεν περίμενε ότι το, μέχρι τότε,  πολιτικό μοντέλο σχηματισμού κυβερνήσεων της Ελλάδας θα άλλαζε πλέον δραματικά.  

Αυτό το μοντέλο που εδώ και είκοσι χρόνια πλασάρεται στη Ευρώπη και αποτελεί θεμελιώδη βάση της Παγκόσμιας Συγκυβέρνησης ολιγάριθμων Επιχειρήσεων και Τραπεζών, και που το εφάρμοσε - και το εφαρμόζει ακόμα - πρώτη στην Ευρώπη,  η Ελβετία. Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι πως η Ελβετία δεν έχει αληθινή κυβέρνηση, διοικείται από τις τράπεζες. Η κυβέρνηση ασχολείται με την παιδεία, με τους δρόμους, όλες  αυτές τις αρμοδιότητες που βρίσκονται στη δικαιοδοσία της τοπικής δημοκρατίας.  

Ο Τόνι Μπλερ, ακολούθησε την ίδια θεωρεία, «θεωρεία του τρίτου δρόμου», όπως ακριβώς έκανε και το είδωλό του στην Αμερική,  ο Κλίντον.  Αποδυνάμωσε δηλαδή το Εργατικό κόμμα, ελάττωσε τις κοινωνικές δαπάνες, έγινε στενός φίλος των μεγάλων αφεντικών και  τους παραχώρησε οικονομικές ελαφρύνσεις.  Ομολογουμένως, η στενή αυτή φιλία, στοίχισε ακριβά στον αγγλικό λαό. 

 Στην Ιταλία πρόσφατα, η αδυναμία σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης,  συνένωσε τα δύο μεγάλα αντίπαλα κόμματα , αποδεικνύοντας πως δεν υπάρχουν πλέον  διαφορετικές ιδεολογίες όταν πρόκειται για την εξουσία που προωθείται από τους ολίγους.  

Το πολιτικό αυτό μοντέλο άρχισε να εφαρμόζεται και στην Ελλάδα από τα μέσα του ’11 , στην αρχή πειραματικά, με μια υπηρεσιακή κυβέρνηση, για να μην αντιδράσει έντονα ο λαός. Εξασφαλίστηκαν έτσι τρεις  περιπτώσεις : Πρώτον, η εφαρμογή, και  η συνένωση των «προαιώνιων» εχθρών ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας γιατί το απαιτεί το μοντέλο της νέας διακυβέρνησης της Ευρώπης,  δεύτερον, η εξάλειψη της αντιπολίτευσης, και τρίτον, το «ανώδυνο» πέρασμά του στη συνείδηση του ελληνικού λαού.

Εξασφαλίστηκε επίσης η συνεργασία του ΛΑΟΣ, ενός κόμματος που την εποχή πριν την συγκυβέρνηση του Παπαδήμου,  είχε ανοδική πορεία συγκεντρώνοντας ένα αρκετά υψηλό ποσοστό για τα παραδοσιακά δεδομένα της πολιτικής σκηνής του τόπου.  Ακόμα και η φωνή της κας Μπακογιάννη από το ΔΗΣΥ που διατυμπάνιζε πως οι «γελοίες συμπεριφορές ΠΑΣΟΚ και ΝΔ οδηγούν τον τόπο στην καταστροφή και τη χρεωκοπία», σιώπησε κι αυτή. Με συνοπτικές διαδικασίες, μετά την ολιγοήμερη υπηρεσιακή κυβέρνηση του Παναγιώτη Πικραμένου, σχηματίστηκε και πάλι τρικομματική κυβέρνηση, με μόνη διαφορά από την πρώτη,  την  αντικατάσταση του ΛΑΟΣ από τη ΔΗΜΑΡ.  Και ενώ η αξιωματική αντιπολίτευση της σημερινής δικομματικής πλέον κυβέρνησης εξέφραζε έντονα πολιτικές θέσεις κατά των μνημονίων, τον τελευταίο καιρό οι αντιδράσεις αυτές έχουν κοπάσει και ο ΣΥΡΙΖΑ  προβάλει ένα πιο low profile.  

Ο κύριος Τσίπρας όμως έχει ένα μειονέκτημα. Το κόμμα του είναι  πολυφωνικό και μπερδεύει τους πραγματικούς κυβερνώντες της Ευρώπης που θέλουν να υπάρχει μια ξεκάθαρη πολιτική θέση για κάθε περίσταση. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος πάλι, διατηρεί μεν μια διαφανή  θέση κατά των μνημονίων, ως συνέπεια όμως της πρότασής του για την έξοδο της χώρας, τόσο από την Ευρωπαϊκή Ένωση , όσο και από την Ευρωζώνη. Το μόνο Κίνημα  που διατηρεί  ξεκάθαρη την  στάση του κατά των μνημονίων, και εντός ΕΕ , είναι αυτό το κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων του κ. Καμμένου και γι’ αυτό ίσως δεν έχει την απαιτούμενη πρόσβαση στα ΜΜΕ.

Η θεωρεία  λοιπόν του «τρίτου δρόμου» , πέρασε από την Ευρώπη στη Ελλάδα, σχεδόν δίχως ουσιαστικές αντιδράσεις, και ορίζει μια κεντρώα πολιτική ανάμεσα στον παραδοσιακό Σοσιαλισμό και στο νεοφιλελευθερισμό.  Όλοι επιθυμούν μια απορρυθμισμένη παγκόσμια οικονομία – όπλο εξαιρετικά χρήσιμο για τη χειραγώγηση του όχλου – για να μπορούν να επιβάλουν μια ελεγχόμενη Δημοκρατία της οποίας το όραμα δεν μπορούν να εξαλείψουν αλλιώς από την ανθρώπινη συνείδηση. 

 Η φίμωση της ελευθερίας του λόγου είναι επίσης ένα από τα ισχυρά όπλα του «τρίτου δρόμου». Σε αρκετές χώρες της Ευρώπης το όπλο αυτό χρησιμοποιείται κυρίως για χειραγώγηση αλλά και για να ακούγονται μόνο φωνές και θέσεις των κυβερνώντων. Το κλείσιμο της ΕΡΤ τελευταία, αποτελεί απλά μια επίδειξη ισχύος και τον αποπροσανατολισμό των πολιτών από τα  σοβαρά προβλήματα  της χώρας. 

Από την άλλη, η δήθεν αντικειμενικότητα των ΜΜΕ, οι κοινωνικοί σχολιασμοί, τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ, οι πολιτικές αναλύσεις, τα έκτακτα δελτία, μας κάνουν να ξεχνάμε πως η πληροφορία είναι πρώτα από όλα μια εμπορική αξία,  έπειτα ένα μέσον επιρροής, και τελευταία μια είδηση.   Μας κάνουν να ξεχνάμε επίσης πως οι ακριβοπληρωμένοι παρουσιαστές της ενημέρωσης είναι ως επί το πλείστον μισθωτοί των πολυεθνικών. Όταν την πληροφορία την διαχειρίζεται μία επιχείρηση, παύει να είναι πληροφορία. Οι Ολίγοι που κυβερνούν την Ευρώπη, διαμόρφωσαν, εκτός από τις πολιτικές κυβερνήσεις των χωρών,  και τα ΜΜΕ προς όφελος δικό τους. Η μόνη λύση για την καταπολέμηση της εξαθλίωσης των ανθρώπινων αξιών είναι η αφύπνιση !

Της Αργυρώς Καραμανλή