ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Εγώ τον αποκαλώ «τέρας του καπιταλισμού» γιατί  με σκοπό το οικονομικό όφελος, το χρήμα και το κέρδος έχει ευτελίσει την ανθρώπινη ζωή, τα ανθρώπινα δικαιώματα, και μερικές από τις πιο σπουδαίες ανθρώπινες αξίες όπως η Δικαιοσύνη και η Ισότητα.

Ο Μίλτον Φρίντμαν, ο θεμελιωτής  της  «επανάστασης της σχολής του Σικάγο» το 1970 είχε μια απλή ιδέα: « Εκμεταλλεύσου την τραγωδία, μια κρίση, ένα πόλεμο, μια φυσική καταστροφή, για να αποκομίσεις κέρδος»! 
Παρ’ όλο  που η μέθοδος αποδείχθηκε αλάνθαστη, ωστόσο στις αρχές της εφαρμογής της δεν βρήκε πρόσφορο έδαφος στην Αμερική. Το κίνημά του βασιζόταν στην εξίσωση Καπιταλισμός – Ελευθερία – Ελεύθερη Αγορά, αλλά οι ελεύθεροι άνθρωποι δεν ψήφιζαν  πολιτικούς που ακολουθούσαν τις συμβουλές του. Αντίθετα, τα  μοναδικά καθεστώτα που εφάρμοζαν πιστά το δόγμα της ελεύθερης αγοράς ήταν οι δικτατορίες, εκεί που απουσίαζε καταφανώς η ελευθερία. 

Ο Φρίντμαν δεν πτοήθηκε. Αυτός και οι μαθητές του  έδωσαν  τα «φώτα» τους    σε επενδυτές,  επιχειρηματίες,   και διεθνείς δανειστές , να εκμεταλλευθούν τον πανικό   μιας καταστροφής, μιας τεχνητής κρίσης,  ενός πολέμου ώστε οι εταιρείες τους να βρεθούν από τη μια στιγμή στην άλλη στη «γη της Επαγγελίας» και να μετρούν στον ισολογισμό τους αμύθητα υπερκέρδη.

«Μετά το τσουνάμι του 2004 στη Σρι Λάγκα, ξένοι επενδυτές σε αγαστή συνεργασία με το κράτος και τις διεθνείς τράπεζες, παρέδωσαν ολόκληρη την πανέμορφη ακτογραμμή σε επιχειρηματίες που κατασκεύασαν γρήγορα μεγάλα θέρετρα, εμποδίζοντας εκατοντάδες χιλιάδες ψαράδες να χτίσουν τα παραθαλάσσια χωριά τους. Η κυβέρνηση της Σρι Λάγκα ανακοίνωσε πως εξαιτίας ενός σκληρού παιχνιδιού της μοίρας , η φύση ( ! ) έδωσε στη Σρι Λάγκα μια μοναδική ευκαιρία, κι έτσι από αυτή τη μεγάλη τραγωδία θα αναδυθεί ένας, παγκόσμιας ακτινοβολίας, τουριστικός προορισμός.
 Όταν ο τυφώνας Κατρίνα έπληξε τη Νέα Ορλεάνη κι ένα ολόκληρο πλέγμα Ρεπουμπλικάνων πολιτικών και ιδιωτικών εργοληπτικών εταιρειών  άρχισαν να μιλάνε για «λευκή σελίδα» και ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ, είχε πλέον καταστεί ολοφάνερο ότι προτιμώμενη  μέθοδος προώθησης των επιχειρηματικών σκοπών, ήταν η εκμετάλλευση συλλογικών τραυμάτων προκειμένου να επιβληθούν ΡΙΖΙΚΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΜΕΤΑΒΟΛΕΣ» *1

Ο ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΖΩΗΣ

Ο λόγος που μειώνονται δραματικά τα δημόσια σχολεία είναι επειδή θα επιδοτηθούν από το  κράτος τα ιδιωτικά σχολεία. Για σκεφτείτε το λίγο. Εξοικονόμηση μισθών και συντάξεων από αδιόριστους και απολυμένους εκπαιδευτικούς και εισροή φόρων από την ιδιωτικοποίηση του εκπαιδευτικού συστήματος ! Ο εκπλειστηριασμός των Δημόσιων σχολείων θα προσφέρει στο κράτος το εξής  όφελος : το κόστος των μισθών και το κόστος της ασφάλισης υγείας και συντάξεων που θα προσλαμβάνονται στα επιδοτούμενα σχολεία, θα το αναλαμβάνουν τα νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου που θα διευθύνουν τα νέα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Δηλαδή, οι ιδιοκτήτες αυτών των ιδιωτικών επιχειρήσεων!

Η δραματική μείωση των Στρατοπέδων και των τμημάτων της Αστυνομίας, η αύξηση της εγκληματικότητας και παράλληλα η ξέφρενη εισροή παράνομων αλλοδαπών - εκ των οποίων ένα μεγάλο ποσοστό  ανήκει στη μαύρη λίστα των κακοποιών όλης της Υφηλίου –ένα σκοπό έχει : να τρομοκρατηθούν οι πολίτες, η ασφάλειά τους να μην είναι  επαρκής, και να βρουν πρόσφορο έδαφος οι ιδιωτικές εταιρείες μισθοφορικών στρατών καθώς και οι ιδιωτικές επιχειρήσεις ασφάλειας σε τοπικό επίπεδο αλλά και εθνικό, ώστε να συνάψουν  συμβόλαια παροχής υπηρεσιών με την Κυβέρνηση !

Τι μας λένε αυτά τα παραδείγματα; Ότι ο υπερπληθωρισμός μπορεί να καταπολεμηθεί με τα κατάλληλα σκληρά και δραστικά μέτρα.

Πως όμως θα περνούσαν οι ριζοσπαστικές αυτές αλλαγές σε μια χώρα σαν την Ελλάδα που οι συμβάσεις αορίστου χρόνου εργασίας στο Δημόσιο αλλά και στον Ιδιωτικό τομέα ήταν το μεγάλο εμπόδιο; 

Πως θα μπορούσαν να εφαρμοστούν οι αλλαγές όταν σε μία και μόνο απόλυση ενός εργαζομένου ή στην αύξηση δέκα λεπτών του  ευρώ ενός προϊόντος αντιδρούσαν με δύναμη και σθένος οι πολίτες;

Η Κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου βρήκε τη λύση. Απευθύνθηκε στους Δανειστές μας για βοήθεια. Όταν δεν μπορεί η ελληνική Κυβέρνηση να αλλάξει τα πράγματα, μπορεί το ΔΝΤ ! 
Πριν από αυτό όμως, έπρεπε οι πολίτες να καταλάβουν ότι η χώρα βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής. Η δημιουργημένη,  από τα φερέφωνα της New Age,  τεχνητή κρίση τους χρέους, έκανε πολύ καλά τη «βρώμικη δουλειά».

 Έτσι, σήμερα, ζούμε μια εποχή εταιρικών σφαγών,  με την Ελλάδα - και πολλές άλλες χώρες - να υφίσταται τεράστια βία παράλληλα με οργανωμένες προσπάθειες αναμόρφωσής της,  με βάση το μοντέλο της οικονομίας της «ελεύθερης αγοράς». 
Ο Γκάντι, στο άρθρο του «Non-Violence-The Greatest Force»  το 1926, είπε τα εξής : «Ένας οικονομικός πόλεμος είναι ένα παρατεταμένο βασανιστήριο. Και οι καταστροφές του δεν είναι λιγότερο τρομακτικές από εκείνες που περιγράφονται στη βιβλιογραφία για τον καθαυτού αποκαλούμενο πόλεμο. […] Το κίνημα εναντίον του οικονομικού πολέμου έχει καλές προθέσεις. Όμως με κατατρώει ο φόβος ότι το κίνημα θα αποτύχει αν δεν φτάσει στη ρίζα του κακού : την ανθρώπινη απληστία».  

Από το 1926 μέχρι το 2014, σχεδόν ενενήντα χρόνια μετά,  τα λόγια του Γκάντι δεν απέχουν  σχεδόν καθόλου από τη σημερινή πραγματικότητα.   Το κίνημα εναντίον του οικονομικού πολέμου απέτυχε. Και η απληστία της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ, ροκανίζει την δημόσια και ιδιωτική περιουσία των χωρών που είχαν την ατυχία να πληγούν από την οικονομική κρίση, «δημιουργημένη» από τις αισχρές  και δωσίλογες Κυβερνήσεις τους. 

Ο Γάλλος θεωρητικός Ζαν Μποντριγιάρ έχει χαρακτηρίσει τις τρομοκρατικές επιθέσεις «υπερβάσεις της πραγματικότητας». Υπό μία άλλη έννοια, οι στρατηγικές επιθέσεις μνημονιακών κυβερνήσεων εναντίον των φορολογούμενων πολιτών βασίζονται στο στοιχείο της απομόνωσης και του αιφνιδιασμού σκληρών και  ριζικών μεταρρυθμίσεων. Μέχρι πρότινος  η πραγματικότητα του πολίτη είχε ανθρώπινο πρόσωπο, με σύμμαχο ένα κράτος δικαίου με κοινωνικές παροχές. Η υπέρβαση επήλθε αφού υπογράφηκαν οι μνημονιακές συμφωνίες μεταξύ Κυβέρνησης και υποτιθέμενων ειδικών διάσωσης της οικονομίας που κατόπιν εφαρμόσθηκαν με τα πιο σκληρά μέσα εξαναγκασμού.

Οι ιδεολόγοι της ελεύθερης αγοράς, οι οπαδοί του φριντμανισμού,  ας κοιτάξουν σήμερα την εκστρατεία τους στην Ελλάδα. 

Οι Δημοσιονομικές περικοπές , η ανεργία, οι σκληρές και άδικες φορολογήσεις, και η ανεπάρκεια του συστήματος της υγείας, έχουν οδηγήσει το μεγαλύτερο μέρος του λαού στην εξαθλίωση, δίχως να επιφέρουν  την ανάκαμψη που τόσο ευελπιστούσαν στην οικονομίας της.

Γιατί λοιπόν οι Κυβερνήσεις συνεχίζουν να εναποθέτουν φρούδες ελπίδες στους ειδικούς διασώστες της οικονομίας, αφού τελικά αποδείχθηκαν ότι δεν είναι ούτε διασώστες αλλά ούτε καν ειδικοί;

Όταν έληξε ο πόλεμος στο Ιράκ, η κατοχική κυβέρνηση των ΗΠΑ σχεδίασε ένα νομοθετικό διάταγμα που όριζε ότι οι ξένοι επενδυτές μπορούσαν να αποκτήσουν άδειες και να τους ανατεθούν συμβάσεις διαρκείας τουλάχιστον σαράντα χρόνων, ενώ θα ήταν οι πρώτοι υποψήφιοι για την ανανέωση των αδειών και των συμβάσεων μετά το τέλος της ισχύος τους, κάτι που σήμαινε ότι οι μελλοντικές εκλεγμένες ιρακινές κυβερνήσεις θα δεσμεύονταν από συμφωνίες που είχαν υπογράψει οι κατοχικές Αρχές. Επίσης η κατοχική Κυβέρνηση των ΗΠΑ δέσμευσε 20 δισεκατομμύρια δολάρια από τα έσοδα της εθνικής πετρελαϊκής εταιρείας του Ιράκ, για να τα διαθέσει κατά το δοκούν !!!

«Περίπου 8.8 δισεκατομμύρια δολάρια από αυτά τα χρήματα συχνά αναφέρονται ως «τα χαμένα δισεκατομμύρια του Ιράκ», επειδή το 2004 κυριολεκτικά εξαφανίστηκαν χωρίς να αφήσουν πίσω τους κανένα ίχνος, μέσα στους γραφειοκρατικούς μαιάνδρους των ελεγχόμενων από τις ΗΠΑ υπουργείων του Ιράκ. Τον Φεβρουάριο του 2007 , ο Μπρέμερ – κορυφαίος  απεσταλμένος των ΗΠΑ στο Ιράκ ο οποίος σχεδίασε τον οικονομικό μετασχηματισμό της χώρας  σύμφωνα με το πρόγραμμα της σχολής του Φρίντμαν – υπερασπίστηκε σε μία επιτροπή του Κογκρέσου αυτή την έλλειψη χρημάτων λέγοντας : «Η προτεραιότητά μας ήταν να θέσουμε πάλι σε κίνηση την οικονομία του Ιράκ. Το πρώτο μας βήμα ήταν να δώσουμε χρήματα στον ιρακινό λαό όσο το δυνατόν πιο γρήγορα». Όταν ο οικονομικός σύμβουλος του Μπρέμερ, Ντέιβιντ Όλιβερ, ρωτήθηκε από την επιτροπή για τα χρήματα που έλειπαν, απάντησε : « Ναι, καταλαβαίνω. Όμως αυτό που λέω είναι : ΚΑΙ ΤΙ ΠΕΙΡΑΖΕΙ;» *2

ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΗΡΩ

*1,2 Ναόμι Κλέιν, Το Δόγμα του Σοκ