ΤΟ ΑΝΕΝΕΡΓΕΣ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ "ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΥ" ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΕΥΤΡΑΠΕΛΑ

Τό κόλπο μέ τίς πωλήσεις δημόσιας περιουσίας καί κοινωνικῶν ἀγαθῶν ὕψους 50 δις εὑρῶ  πού ἐνορχηστρώθηκε ἀπό τό ΠΑΣΟΚ τοῦ 2011, παρουσιάστηκε ἀπό τούς γνωστούς μηχανισμούς χειραγώγησης τοῦ κράτους καί τῶν καναλαρχῶν (ταυτόχρονα κατασκευαστῶν - τραπεζιτῶν - ἐφοπλιστῶν) ὡς διέξοδο ἀπό τήν ἀπειλή Πτώχευσης καί ἀντάλλαγμα ἔναντι τῆς γαλαντομίας τῆς Μέρκελ - Ε.Ε - ΔΝΤ, καί ἀποτέλεσε  στρατηγική ἐπιλογή καί ὑπόσχεση πρός τό ἑλληνικό καί διεθνές κεφάλαιο πού ὁραματιζόταν νέες πηγές ἀπίστευτης κερδοφορίας.

Ἡ «Πράσινη ἀνάπτυξη» ἦταν ἐδῶ, κερδοφόρα καί οἰκολογική – ἔχω ξαναγράψει γιά τό κόλπο grosso τῆς πράσινης ἀνάπτυξης, γιά τόν πράσινο ἥλιο καί τά πράσινα ἄλογα τοῦ Γιωργάκη Παπανδρέου. Στὸ Μνημόνιο συνεργασίας πού ὑπέγραψαν οἱ τότε ὑπουργοί Ἐθνικῆς Ἄμυνας Ευ. Βενιζέλος καί Περιβάλλοντος Τ. Μπιρμπίλη μέ στόχο τήν πιλοτική δημιουργία "πράσινων στρατοπέδων" πού θά  ἔκαναν χρήση ἀνανεώσιμων πηγῶν ἐνέργειας, διευκρινιζόταν ὅτι τό πρόγραμμα θά εἶχε χρηματοδοτηθεῖ ἀπό τό ΕΣΠΑ, χωρίς νά ἀποκλείεται τμῆμα τοῦ προγράμματος νά γινόταν  μέ τήν συμμετοχή ἰδιωτῶν μέσῳ ΣΔΙΤ (Σύμπραξη Δημοσίου κι Ἰδιωτικοῦ  Τομέα) ! Δηλαδή ὁ κατασκευαστής θά ἀναλάμβανε νά χτίσει τό νέο στρατόπεδο καί ἀντί γιά ἀμοιβή θά τοῦ παραχωρεῖτο γιά ἐμπορική ἐκμετάλλευση τό παλιό στρατόπεδο, πανάκριβο φιλέτο γῆς, συχνά ἐντός ἀστικῶν κέντρων ἡ σέ προνομιακά σημεῖα τῆς περιφέρειας τους ! Δέν θυμίζει λίγο τό κόλπο πού ἔγινε μέ τά ΔΙΟΔΙΑ;

Τό ἴδιο ἀκριβῶς κόλπο ἐφάρμοσε καί τό ὑπουργεῖο Ἐθνικῆς Ἄμυνας. Ἀντιλαμβάνεστε τό γιατί, ὅσοι βέβαια γνωρίζετε πῶς λειτουργεῖ ἡ Σχολή τοῦ Φρίντμαν. Χρειάζονται λιγότερα στρατόπεδα (ὅπως λιγότερα σχολεῖα, λιγότερα Νοσοκομεῖα, λιγότερα Ἀστυνομικά Τμήματα, λιγότερες τοπικές ἐπιχειρήσεις καί ἑλληνικά ἐργοστάσια, ὅμως περισσότερες Τράπεζες καί περισσότερα ξένα ἐπιχειρησιακά κέντρα),  ἀνοίγοντας δρόμους λαμπρούς γιά τίς ἐπενδύσεις σέ γῆ, ὅταν πολλά ἀπό αὐτά ἀποτελοῦν φιλέτα ἀστικῶν κέντρων ἡ τόπους μοναδικῆς ὀμορφιᾶς, σέ ἀνεκμετάλλευτα τοπία σέ βουνά ἡ δίπλα στή θάλασσα.

<< Ξεσηκώθηκε ἡ Δράμα μέ τό πού ἐπιβεβαιώθηκε ἡ εἴδηση ὅτι, 150 λαθρομετανάστες ἀπό τήν Ἀστυνομική Σχολή Κομοτηνῆς ἐν μία νυκτί μεταφέρθηκαν σέ ἀνενεργό στρατόπεδο στό Παρανέστι Δράμας ὅπου μάλιστα εἶναι καί δύσκολες οἱ συνθῆκες «φύλαξης» τῶν κρατουμένων... http://maxitisthrakis.blogspot.gr/>>

Τί βλέπουμε λοιπόν ἐδῶ; 

Ἕνα ἀπό τά πολυάριθμα ἀνενεργά στρατόπεδα πού θά μετατρεπόταν σέ χρυσή πηγή ἐσόδων γιά τό κράτος, μετατράπηκε ἁπλῶς σέ… hot spot. Θά μποροῦσα νά ἀναφέρω ἑκατοντάδες ἀνενεργά στρατόπεδα πού ἔτυχαν τῆς ἴδιας «τιμητικῆς» μοίρας ἡ πού παραμένουν νά σαπίζουν ἀπό τήν ἐγκατάλειψη καί τήν ἀδιαφορία σέ ὅλη τήν ἑλληνική ἐπικράτεια. Ἄν γκουγκλάρετε στήν ἱστοσελίδα τοῦ ΓΕΣ θά σᾶς βγάλει σέ πανοραμική θέα τίς λίστες τέτοιων στρατοπέδων.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα εἶναι ἡ περίπτωση τῆς Θεσσαλονίκης, μέ τήν ὕπαρξη ἀρκετῶν μεγάλων στρατοπέδων (Παύλου Μελά, Παπακυριαζή, Μεγ. Ἀλεξάνδρου, Καρατάσιου, Κόδρα, Σέδες κ.α.) ἐκ τῶν ὁποίων τά δύο ἔχουν ἤδη μεταβιβασθεῖ στό ΤΑΙΠΕΔ. 

Θά θυμᾶστε τήν ὑπόθεση Βατοπεδίου. Οἱ ἀετονύχιδες τῆς Μονῆς σέ ἀγαστή συνεργασία μέ μερικούς ἀετονύχιδες τῆς τότε Κυβέρνησης τῆς ΝΔ ἐποφθαλμιοῦσαν τό στρατόπεδο Καρατάσιου στήν Πολίχνη Θεσσαλονίκης καθώς καί ἕνα τμῆμα τοῦ στρατοπέδου Χαϊδαρίου  μέ ἀνταλλαγή τίτλων ἰδιοκτησίας τῆς Βιστωνίδας. Εὐτυχῶς τό κόλπο δέν καρποφόρησε καί ἀποκαλύφθηκε ἐγκαίρως ἡ ἀπάτη τοῦ ἀστραπόγιαννου Ἡγούμενου.

Οἱ συγκεκριμένες ἐκτάσεις στή Θεσσαλονίκη εἶναι ἀπό τά ἐλάχιστα ἀποθεματικά γιά τήν ἐνίσχυση τῶν χώρων ἀστικοῦ πρασίνου, ἰδιαίτερα στήν περιοχή τῆς Δυτικῆς Θεσσαλονίκης. Πρόκειται γιά τήν πόλη πού παρουσιάζει τήν μικρότερη ἀναλογία ἐκτάσεων πρασίνου ἀνά κάτοικο μεταξύ ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν πόλεων (μόλις 2,4 τ.μ. πρασίνου ἀνά κάτοικο, τήν στιγμή ὅπου ὑπάρχουν εὐρωπαϊκές πόλεις μέ τήν δεκαπλάσια ἀντιστοιχία), καθώς καί μιά πόλη ὅπου τά ἐπίπεδα ἀτμοσφαιρικῆς ρύπανσης ἀποτελοῦν ἀρνητικό ρεκόρ καί μάλιστα πολύ συχνά ἡ ἡμερήσια τιμή τῶν αἰωρουμένων σωματιδίων ὑπερβαίνει ἀκόμη καί τό ὅριο ἐπιφυλακῆς.

Ἄλλο παράδειγμα τό στρατόπεδο Ἀσήμακόπουλου στήν Καβάλα ἔκτασης 90 περίπου στρεμμάτων πού ἐνισχύει τά ἀποθεματικά χώρων κοινόχρηστων καί κοινωφελῶν ἐκτάσεων στήν πόλη τῆς Καβάλας, ἰδιαίτερα μετά τήν ὁλοκλήρωση τῆς πράξης ἐφαρμογῆς γύρωθεν τοῦ χώρου. 

  

Καμμένος : Ἡ περιουσία τοῦ ὑπουργείου Ἄμυνας ἀποτιμᾶται σε 32 δισ. εὑρῶ

"Περιουσία πού αποτιμάται σε 32,496 δις ευρώ ανέφερε ότι διαθέτει το υπουργείο Εθνικής Αμυνας ο κ. Πάνος Καμμένος στην Βουλή. Πρόσθεσε ότι η περιουσία αφορά κλειστά στρατόπεδα και πως αποδίδει στα ταμεία μόλις 1,1 εκατ. ευρώ ενώ υποστήριξε ότι με κατάλληλο σχεδιασμό μπορεί αυτή η περιουσία να αξιοποιηθεί και να αποφευχθούν οι ιδιωτικοποιήσεις". 

10/02/2015 http://www.protothema.gr

Στίς 15 Φεβρουαρίου 2016 γράφει ἡ dramini.gr :

« Ρημάζουν σήμερα τα ανενεργά στρατόπεδα στο δήμο Δράμας και στη ευρύτεροι περιοχή του νομού, τα στρατόπεδα που άλλοτε έσφυζαν από ζωή και έδιναν μάλιστα και τεραστία οικονομικά οφέλη στη τοπική κοινωνία, τα οποία προς το παρόν παραμένουν κλειστά, έρμαια στον αμείλικτο χρόνο.

Πάγιο παραμένει το αίτημα των δημοτών, αλλά και των φορέων, απαιτούν οι εκτάσεις αυτές να αποδοθούν – παραχωρηθούν στις τοπικές κοινωνίες προκειμένου να αποτελέσουν χώρους «οξυγόνου». Να γίνουν χώροι πρασίνου, ήπιας άθλησης, πολιτισμού, που θα αναβαθμίσουν την ποιότητα της ζωής των κατοίκων.
Πολλές οι προσπάθειες στο παρελθόν για να επιτευχτεί αυτός ο στόχος … αλλά δυστυχώς η γραφειοκρατία τα προηγούμενα χρόνια και σήμερα ο καιρός της κρίσης ίσως, που πιθανότατα να τα οδηγήσει στο «σφυρί» από το ΤΑΙΠΕΔ, στο όνομα της εξόφλησης του ελληνικού χρέους;
Η θα χρησιμοποιηθούν σαν κέντρα υποδοχής προσφύγων και μεταναστών (hot spot);
Μένει να δούμε…»

Καί σέ ἄλλα νέα μέ τό ἴδιό θέμα καί τό ἴδιο αἴτημα τῶν τοπικῶν φορέων, ἀπό πολλές πόλεις στήν Ἑλλάδα, μπορεῖτε νά διαβάσετε ἐδῶ :

Πώς μπορούν να γίνουν χώροι πρασίνου τα 13 στρατόπεδα της Θεσσαλονίκης...

Στο Δήμο Βέροιας τρία ανενεργά στρατόπεδα - VORIA.gr

πραγματοποιηθηκε συναντηση για τα ανενεργα στρατοπεδα της θρακης.

 

Τόν Μάρτιο τοῦ τρέχοντος ἔτους 

πραγματοποιήθηκε ἔκτακτη σύσκεψη γιά τό προσφυγικό στό ὑπουργεῖο Μακεδονίας-Θράκης, πού συγκάλεσε ἡ ὑφυπουργός Ἐσωτερικῶν καί Διοικητικῆς Ἀνασυγκρότησης (Μακεδονίας - Θράκης) Μαρίας Κόλλια-Τσαρουχά. Μεταξύ ἄλλων συζητήθηκαν ἀκόμη, ἡ διασφάλιση τῶν τοπικῶν κοινωνιῶν πού δέχονται μεγάλους ἀριθμούς προσφύγων, τά ὑγειονομικά θέματα, ἡ δημόσια ὑγεία, ἡ ἀποσυμφόρηση τῆς Εἰδομένης, ἡ κατάθεση τροπολογιῶν ὥστε νά ἐπιταχυνθοῦν οἱ διαδικασίες καί νά ἐξυπηρετηθοῦν οί ἐμπλεκόμενοι, ἐνόψει τῆς πρωτοφανοῦς κατάστασης ἀπό τό ὑπέρογκο κῦμα τῶν προσφύγων καί ὁ συντονισμός τῆς δράσης τῶν ΜΚΟ.

Μετά τό τέλος τῆς σύσκεψης, ἡ ὑφυπουργός Μαρία Κόλλια-Τσαρουχά, δήλωσε πώς «στόχος εἶναι νά ἐνισχύσουμε μέ τό συντονισμό ὅλων μας τήν ἀποτελεσματικότερη προστασία τῶν τοπικῶν κοινωνιῶν καί τῶν προσφύγων. Στά πλαίσια τοῦ διυπουργικοῦ ὀργάνου στό ὀποῖο συμμετέχω, θά ἐνημερώσω τούς συναδέλφους ὑπουργούς, ἐνῶ θά προωθήσω καί τίς προτάσεις τῶν τοπικῶν φορέων γιά τήν ψήφιση τροπολογιῶν πού θά ἀπεμπλέξουν καί θά ἐπιταχύνουν τίς δράσεις μας».

Πρίν ἀπό δεκατέσσερις μῆνες 

καί συγκεκριμένα στίς 31 Μαρτίου 2015, ὁ Βουλευτής Καβάλας τοῦ ΣΥΡΙΖΑ κ. Δημήτρης Εμμανουηλίδης, μαζί μέ ἄλλους πενήντα Βουλευτές, καταθέτει ἐρώτηση πρός τόν Ὑπουργό Ἐθνικῆς Ἄμυνας καί πρός τόν Ὑπουργό Οἰκονομίας με θέμα: «Σχετικά μέ τίς πρωτοβουλίες τῆς κυβέρνησης γιά την ἀπόδοση τῶν χώρων τῶν πρώην στρατοπέδων στίς τοπικές κοινωνίες».

Τό ἔγγραφο – ἐρώτηση, μεταξύ ἄλλων, ἀνέφερε τά ἐξῆς :

<<Στά πλαίσια τῆς μνημονιακῆς πολιτικῆς τῶν προηγούμενων κυβερνήσεων εἶχαν δρομολογηθεῖ διαδικασίες ἀποκρατικοποιήσεων τῶν ἐκτάσεων πρώην στρατοπέδων σέ μιά σειρά πόλεις σέ ὅλη τήν Ἑλλάδα. Οἱ χῶροι τῶν στρατοπέδων πού βρίσκονται ἐντός κατοικημένων περιοχῶν εἶναι ἐπιτακτικό, λαμβάνοντας ὑπόψη τήν ἐκπεφρασμένη θέληση τῶν τοπικῶν κοινωνιῶν, νά μετατραποῦν σέ κοινόχρηστους χώρους, προσβάσιμους σέ ὅλους, μέ δημόσιο χαρακτῆρα.

Σέ αὐτήν τήν κατεύθυνση κινοῦνταν, ἄλλωστε, καί οἱ προγραμματικές δηλώσεις τῆς κυβέρνησης.

Ἐρωτῶνται οἱ κ.κ. Ὑπουργοί:

 Σέ ποιά κατεύθυνση σκοπεύουν νά κινηθοῦν τά ἁρμόδια ὑπουργεῖα σχετικά μέ τό ζήτημα τοῦ καθεστῶτος καί τῆς χρήσης τῶν ἐκτάσεων τῶν πρώην στρατοπέδων, ἐκτάσεων πού διεκδικοῦν οἱ τοπικές  κοινότητες καί φορεῖς τῆς τοπικῆς αὐτοδιοίκησης γιά τήν ἀξιοποίηση τους ὡς δημόσιους καί κοινόχρηστους χώρους;>>

Πρῶτα – πρῶτα κ. Εμμανουηλίδη, 

ἄς παραβλέψουμε τή φράση «Μνημονιακή Πολιτική» ἐπειδή τήν ἴδια Μνημονιακή πολιτική ἐφαρμόζει καί ἡ τωρινή Κυβέρνηση τήν ὁποία ὑπηρετεῖτε.

 Έπειτα, γεννᾶται ἡ ἐξῆς ἀπορία. Πρίν ἕνα χρόνο, ὑποστηρίζατε μέ θέρμη πώς τά ἀνενεργά στρατόπεδα καί μαζί τό Ἀσημακοπούλου τῆς Καβάλας ἐπιβάλεται «νά μετατραποῦν σέ κοινόχρηστους χώρους, προσβάσιμους σέ ὅλους, μέ δημόσιο χαρακτῆρα». Ὅμως, στήν πρόσφατη ἀπόφαση τῆς Κυβέρνησης πού εἶστε Βουλευτής, γιά μετεγκατάσταση τῶν προσφύγων στὸ Ἀσημακοπούλου, δηλώνετε σύμπνοια, τή στιγμή μάλιστα πού τό Δημοτικό Συμβούλιο Καβάλας μέ ἀπόφασή του, κατόπιν ψηφοφορίας τάσσεται κατά. Καί τό εὐτράπελο εἶναι πώς ἀκούγεστε νά λέτε τήν Τρίτη 14 Ιουνίου , στήν ραδιοφωνική ἐκπομπή τοῦ κ. Νίκου Χαζαρίδη στό ΑΛΦΑ ΡΑΔΙΟ, πώς ἡ ἀπόφαση τοῦ Δημοτικοῦ Συμβουλίου Καβάλας δέν θά ληφθεῖ ὑπ’ ὄψιν ὅταν πρίν ἕνα χρόνο

θεωρούσατε ἐπιτακτική τήν ἀνάγκη νά ληφθεῖ ὑπόψη ἡ ἐκπεφρασμένη θέληση τῶν τοπικῶν κοινωνιῶν, κοινοτήτων καί φορέων. 

Θά μποροῦσα νά ἐπικροτήσω τήν ἀλλαγή τῆς στάσης σας, ἄν τό Δημοτικό Συμβούλιο Καβάλας δέν ἀπαρτίζονταν ἀπό πολῖτες τῆς Καβάλας ἀλλά ἀπό πολῖτες τοῦ Γαλαξία G15, ὁπότε σίγουρα δέν θά ἀνῆκαν στήν τοπική κοινωνία γιά νά τούς λάβετε ὑπ’ ὄψιν σας. Ὅμως σᾶς διαβεβαιῶ πώς ὅλοι ὅσοι μετέχουν ὡς μέλη τοῦ ΔΣ εἶναι πολῖτες Καβάλας. Καί δέν χρησιμοποιῶ στό παράδειγμά μου ὑπαρκτό Γαλαξία, φοβούμενη μήπως ἡ Κυβέρνησή σας μεταφέρει στήν Ἑλλάδα πρόσφυγες καί ἀπό ἐκεῖ, γιά νά τούς σώσει ἀπό ἕναν γαλαξιακό πόλεμο.

Εἶναι πάντως θλιβερό νά διαπιστώνει κανείς πώς ὁ λόγος τῶν Πολιτικῶν ἐδῶ καί χρόνια, εἶναι ανούσιος καί ἄνευ ἀξίας. Ἀλλά ἀκόμη κι ἔτσι,  ἐξακολουθῶ νά εὐελπιστῶ σέ μιά καλύτερη μέρα, ὅπου πολῖτες καί Πολιτικοί  δέν θά κοροϊδευόμαστε πλέον μεταξύ μας.

ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΗΡΩ

Ο ΔΗΜΙΟΣ ΤΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ

H άγνωστη ιστορία του Β’ Παγκοσμίου- Ο δήμιος των Εβραίων της Καβάλας

Ελεύθερος για 20 χρόνια κυκλοφορούσε στη Βραζιλία ο μακελάρης των Εβραίων της Καβάλας αλλά και εκατοντάδων χιλιάδων Εβραίων στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο αυστριακής καταγωγής Φραντς Στανγκλ, ο δήμιος που οδήγησε στα κρεματόρια του στρατοπέδου εξόντωσης στην Τρεμπλίνκα στην Πολωνία 1.484 Εβραίους της Καβάλας -αμέσως μετά την άφιξή τους με τα βαγόνια στον σιδηροδρομικό σταθμό, οδηγήθηκαν στα κρεματόρια του στρατοπέδου όπου βρήκαν τον θάνατο μέσα σε δύο ώρες- έμεινε μόλις 2 χρόνια στη φυλακή (1945-1947).

Στη συνέχεια έφυγε για τη Βραζιλία, όπου εργάστηκε σε γνωστή γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία. Τελικά εντοπίστηκε και συνελήφθη μόλις το 1967, για να δικαστεί και να καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη το 1970, ενώ πέθανε έναν χρόνο αργότερα από ανακοπή καρδιάς.

«Η συνείδηση μου είναι καθαρή. Εκανα απλώς το καθήκον μου», υποστήριξε στην απολογία του ο δήμιος της Τρεμπλίνκα, που ευθύνεται για την εξόντωση περίπου 900.000 ανθρώπων, οι περισσότεροι Εβραίοι.

Ο Φραντς Στανγκλ, γεννήθηκε στην Αυστρία το 1908 και ήταν γιος νυχτοφύλακα. Ξεκίνησε να απασχολείται ως εργάτης σε βιομηχανίες, αλλά το 1931 κατατάχθηκε στην αστυνομία και στη συνέχεια υπηρέτησε στο ναζιστικό κόμμα. Μετά την προσάρτηση της Αυστρίας στο γερμανικό Ράιχ το 1938, αναρριχήθηκε γρήγορα στην ιεραρχία και έγινε επιθεωρητής του Ινστιτούτου Ευθανασίας στο Σλος-Χαρτχάιμ. Το κτίσμα αυτό (ένα κάστρο του 9ου αιώνα) χρησιμοποιήθηκε την περίοδο 1939-1940 από τους ναζί ως εγκατάσταση για την εκτέλεση ανθρώπων με σωματική ή πνευματική αναπηρία.

Το 1942 μετατέθηκε στην Πολωνία και έγινε διοικητής του στρατοπέδου εξόντωσης στο Σόμπιμπορ (Μάρτιος – Σεπτέμβριος 1942) και στη συνέχεια στην Τρεμπλίνκα (Σεπτέμβριος 1942 – Αύγουστος 1943). Φορούσε πάντα λευκά ρούχα ιππασίας, ήταν βλοσυρός και άτεγκτος, προσηλωμένος αποκλειστικά στο καθεστώς, ενώ υπάρχουν καταγγελίες ότι αποσπούσε με τη βία χρήματα και κοσμήματα από τα θύματά του.

Όταν ο πόλεμος τελείωσε, ο Φραντς Στανγκλ έκρυψε καλά την ταυτότητά του και παρότι φυλακίστηκε το 1945 στο Λιντς της Αυστρίας, κατάφερε να αποφυλακιστεί δύο χρόνια αργότερα. Εφυγε αμέσως για τη Συρία και ακολούθως για τη Βραζιλία, όπου εγκαταστάθηκε μόνιμα το 1951 στο Σάο Πάολο και Γερμανοί φίλοι του τον βοήθησαν να βρει δουλειά στην αυτοκινητοβιομηχανία.

Δέκα χρόνια μετά την εγκατάστασή του στη Λατινική Αμερική, η Αυστρία εξέδωσε ένταλμα σύλληψης σε βάρος του, αλλά συνελήφθη έξι χρόνια αργότερα, το 1967. Από το 1947, όταν και αποφυλακίστηκε και για ένα μεγάλο διάστημα κυκλοφορούσε ελεύθερος με τα πραγματικά του στοιχεία, χωρίς κανείς να τον ενοχλήσει.

Στο δικαστήριο που έγινε για τα εγκλήματα πολέμου αποδέχτηκε ότι ήταν υπεύθυνος των στρατοπέδων και ότι ευθύνεται για τον θάνατο 900.000 αθώων ανθρώπων, υποστήριξε όμως ότι έκανε απλώς το καθήκον του. Στις 22 Οκτωβρίου 1970 κρίθηκε ένοχος και του επιβλήθηκε η ποινή της ισόβιας κάθειρξης, αλλά οκτώ μήνες μετά, τον Ιούνιο του 1971, βρέθηκε νεκρός στο κελί του από ανακοπή καρδιάς.

«Χάθηκαν» Βούλγαροι δήμιοι

Έστω και με καθυστέρηση τόσων χρόνων, ο Φραντς Στανγκλ εντοπίστηκε, δικάστηκε και καταδικάστηκε για τα εγκλήματά του. Παραμένει όμως ακόμη άγνωστη η τύχη των Βούλγαρων δήμιων της Καβάλας, του Βούλγαρου δικηγόρου και επιτρόπου της Καβάλας Αλεξάντερ Μπέλεφ και του Ιωσήφ Ποπόφ, του ανθρώπου που… φόρεσε τα κίτρινα αστέρια στους Εβραίους και τους οδήγησε στα καμιόνια του θανάτου, τον Μάρτιο του 1943. Ο Μπέλεφ ήταν υπεύθυνος για τις επιχειρήσεις σύλληψης και εκτοπισμού των Ελλήνων Εβραίων και χαρακτηρίζεται ως «κυνηγός αθώων ανθρώπων».

Το 1944 έκανε ανάληψη μεγάλου χρηματικού ποσού από τράπεζα στη Σόφια, χρήματα που προέρχονταν από τη λεηλασία εβραϊκών περιουσιών και επιχείρησε να εξαφανιστεί. Η πληροφορία ότι Βούλγαροι παρτιζάνοι τον αναγνώρισαν και τον σκότωσαν δεν έχει μέχρι σήμερα επιβεβαιωθεί. Αγνωστη είναι και η τύχη του Ιωσήφ Ποπόφ ο οποίος τοποθετήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1942 ως βοηθός δημάρχου και εκπρόσωπος της Επιτροπής για τις Εβραϊκές Υποθέσεις. Ηταν μεταξύ αυτών που οργάνωσαν και εκτέλεσαν το πογκρόμ κατά των Εβραίων τον Μάρτιο του 1943 και μια από τις πρώτες του ενέργειες ήταν να παραλάβει και να πουλήσει προς 20 λέβα το καθένα, 1.740 διακριτικά σήμερα -τα γνωστά κίτρινα αστέρια- στα μέλη της εβραϊκής κοινότητας. Με δική του εντολή συντάχθηκε ο κατάλογος των 1.675 μελών της κοινότητας με την ακριβή διεύθυνση κάθε οικογένειας, τον αριθμό των μελών της, την επαγγελματική τους κατάσταση. Και ήταν αυτός ο κατάλογος που οδήγησε στη σύλληψη των 1.484 Εβραίων, που ξεκίνησε τα ξημερώματα της 4ης Μαρτίου 1943 με τη συμμετοχή ολόκληρης της αστυνομικής δύναμης της πόλης και του ναυτικού. Μέσα σε δύο ώρες από όταν έφταναν στο στρατόπεδο εξόντωσης στην Τρεμπλίνκα άφηναν την τελευταία τους πνοή, εισπνέοντας μονοξείδιο του άνθρακα σε έναν θάλαμο που έφερε την παραπλανητική πινακίδα «λουτρά».

Αποκαλυπτήρια μνημείου

Το άγνωστο Ολοκαύτωμα της Καβάλας «ξαναζωντανεύει» την Κυριακή οπότε και θα γίνουν τα… περιπετειώδη αποκαλυπτήρια του μνημείου για τους 1.484 Εβραίους που έχασαν τη ζωή τους με μαρτυρικό τρόπο στο στρατόπεδο εξόντωσης στην Τρεμπλίνκα.

Μετά τις σφοδρές αντιδράσεις που δέχτηκε, η δήμαρχος Καβάλας, Δήμητρα Τσανάκα, έκανε στροφή… 360 μοιρών και δέχτηκε να στηθεί το μνημείο στην αρχική του μορφή με το άστρο του Δαυίδ. Η εκδήλωση ήταν προγραμματισμένη για τις 17 Μαΐου 2015, αλλά δύο μέρες πριν η δήμαρχος τη ματαίωσε, επικαλούμενη λόγους… αισθητικούς για το μνημείο και συγκεκριμένα δεν της άρεσε το άστρο του Δαυίδ.

Ακολούθησε σωρεία αντιδράσεων και η δήμαρχος υπαναχώρησε και πρότεινε να στηθεί το μνημείο στη θέση που είχε επιλεγεί στο κέντρο της πόλης, γεγονός που αποδέχτηκε το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδας.

Πηγή: Έθνος

ΤΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ ΣΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΠΟΧΗ

Τον Aπρίλιο του 2004, η φωτογραφία του έκανε το γύρο του κόσμου: ο κρατούμενος με την κουκούλα και τα καλώδια του ηλεκτροσόκ έγινε το σύμβολο της κόλασης στις ιρακινές φυλακές Aμπού Γκράιμπ. O άνθρωπος πίσω από την κουκούλα και το νούμερο 151716 είναι ο Iρακινός Xατζ Aλί.

Tον συναντήσαμε τον Nοέμβριο στην Iορδανία, όπου κατέφυγε μετά την απελευθέρωσή του: με τη δημοσιοποίηση των φωτογραφιών από τα βασανιστήρια και τη διεθνή κατακραυγή που προκλήθηκε, οι αμερικανικές αρχές κατοχής άφησαν ελεύθερους τους χιλιάδες αθώους που κρατούνταν στο Aμπού Γκράιμπ. Tη θέση τους πήραν γρήγορα άλλοι ύποπτοι συμμετοχής στην ιρακινή αντίσταση...
Στο Aμάν, μακριά από την πατρίδα και την οικογένειά του, ο Xατζ Aλί έφτιαξε μια οργάνωση για τα θύματα των βασανιστηρίων στο Iράκ. Mέχρι τώρα έχει συλλέξει 40.000 καταγγελίες. Θέλει να ταξιδέψει στην Eυρώπη για να μιλήσει για την οδύσσειά του, την κατάσταση στο Iράκ και τη συστηματική προσπάθεια των Aμερικανών να σπρώξουν τους Iρακινούς στην τρομοκρατία, για να δικαιολογήσουν τη συνέχιση της κατοχής. Oι πρεσβείες της Iταλίας και της Aυστρίας αρνήθηκαν να του δώσουν βίζα...
H συγκλονιστική του μαρτυρία προβάλλεται στο αυριανό, τρίτο επεισόδιο του αφιερώματος του «Pεπορτάζ Xωρίς Σύνορα» (ET-1, 10 μ.μ.) στο «αμερικανικό γκουλάγκ», το παγκόσμιο σύστημα βασανιστηρίων και απαγωγών που εγκαθίδρυσαν οι HΠA μετά την 11η Σεπτεμβρίου και τον πόλεμο στο Iράκ. Πριν από τη σύλληψη και τον βασανισμό του ο Xατζ Aλί ήταν «μουχτάρης» - κάτι σαν κοινοτάρχης σε μια συνοικία στα περίχωρα της Bαγδάτης. Eίναι ένας ευγενικός και υπερήφανος άνθρωπος. Στο αριστερό του χέρι υπάρχει ακόμη το «σημάδι» που διακρίνεται στην περιβόητη φωτογραφία.
Γιατί σας συνέλαβαν;
Eίμαι από τη Bαγδάτη. Eκεί γεννήθηκα, εκεί γεννήθηκαν και τα παιδιά μου. Στον πόλεμο είχα διαμορφώσει κάτι σαν παιδική χαρά, για να παίζουν τα παιδιά της γειτονιάς μας.
Kάποια στιγμή, όμως, οι Aμερικάνοι αρχίσανε να πετάνε σκουπίδια εκεί. Ηταν λύματα από χημικές ουσίες. Eμείς δεν το ξέραμε. Tα παιδιά έπαιζαν εκεί... Mέχρι που ένας γείτονάς μου, γιατρός στο επάγγελμα, μου είπε ότι στο νοσοκομείο πολλοί ασθενείς από την περιοχή έχουν αρρώστιες από χημικά στο δέρμα τους. Tότε συνειδητοποιήσαμε τι γίνεται και άρχισα να μιλάω με τους πολίτες της περιοχής, για να διαμαρτυρηθούμε στους Aμερικανούς. Yστερα από αυτό, στις 13/10/2003 και ώρα 11 το πρωί πήγαινα στη δουλειά μου με το λεωφορείο. 

Στο Aμπού Γκράιμπ πότε πήγατε;

Mετά τις δύο μέρες στην αμερικανική βάση, φώναξαν έναν αριθμό. Nαι, ο αριθμός 151716 ήμουνα εγώ. Mου έβαλαν μια σακούλα στο κεφάλι μου και μια αλυσίδα στα πόδια μου και μου έδεσαν τα χέρια πίσω. Mε τράβηξαν προς την άκρη του στρατοπέδου, με έβαλαν σε ένα αυτοκίνητο και αφού προχωρήσαμε για λίγα λεπτά το αυτοκίνητο σταμάτησε.
Oταν μας άνοιξαν τα μάτια, είδα ανθρώπους να στέκονται στη σειρά. Παρόλο που έχουν απαγορεύσει να μιλήσουμε μεταξύ μας, με μεγάλη προσπάθεια οι άλλοι μου είπανε ότι είμαστε στο Aμπού Γκράιμπ. 

Tι γινόταν στο Aμπού Γκράιμπ;

Mας πετάγανε σκουπίδια, μας χτυπούσαν, έγραφαν πάνω στο σώμα μας και μας χτυπούσαν με όπλα στα απόκρυφα μέρη. Φώναζαν με μικρόφωνα μέσα στα αυτιά μας, και μας βρίζανε βάζοντας το στόμα τους μέσα στα αυτιά μας με λόγια που δεν ήξερα τι ήταν.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι έχω δει μπροστά στα μάτια μου. Δεν είναι μόνο οι Iρακινές κοπέλες που έχω δει να βιάζονται, αλλά και μικρά παιδάκια. Eνας Eβραίος μεταφραστής μαροκινής καταγωγής που τον λέγανε Aμπού Xάμιντ βίασε ένα μικρό αγόρι 14 ετών. Kαι ένας στρατιώτης, ο Γκράνερ, κρατούσε τα χέρια του παιδιού...

Για πέστε μου για την περίφημη φωτογραφία σας...
 
Oι ανακρίσεις ήταν καθημερινές. Eκείνη τη μέρα στο δωμάτιο υπήρχαν πολλά άτομα. Tις προηγούμενες μέρες οι κρατούμενοι είχαν εξεγερθεί λόγω των άθλιων συνθηκών. Oι Aμερικανοί στρατιώτες είχαν πυροβολήσει στο ψαχνό σκοτώνοντας και τραυματίζοντας δεκάδες. O βασανιστής μου έβαλε στα δάκτυλα ένα μαύρο και ένα κόκκινο καλώδιο, σαν δαχτυλίδι. Kαι μου είπε «θα σου κάνω ηλεκτροσόκ αν δεν μας βοηθήσεις. Aυτή είναι η τελευταία ευκαιρία σου».
Mια φορά πονούσα τόσο πολύ που δάγκωσα τη γλώσσα μου και άρχισε να τρέχει αίμα κάτω από την κουκούλα. Φώναξαν τον γιατρό και νόμιζα ότι θα μου δώσει κάτι να μου περάσει ο πόνος. Aυτός μου έριξε νερό στο στόμα, και όταν είδε ότι δεν ήταν κάτι σοβαρό, τους είπε «συνεχίστε».
Οι Αμερικανοί θέλουν να μας κάνουν... τρομοκράτες

Eίχαν όλοι οι Aμερικανοί στρατιώτες βίαιη συμπεριφορά;

Στα βασανιστήρια συμμετείχαν και δύο ιδιωτικές αμερικανικές εταιρείες. Πρόκειται για τις «Tάιταν γκρουπ» και «Kέισι», οι οποίες έχουν συμφωνήσει με κάποιους δολοφόνους, που τους έχουν διώξει από την αστυνομία και από τον στρατό, να κάνουν τους ανακριτές. Για κάθε φυλακισμένο, για κάθε «κεφάλι», οι εταιρείες πληρώνονται από 25 ευρώ.

Ξέρετε αν μόνο στο Aμπού Γκράιμπ συνέβαιναν αυτά τα βασανιστήρια;

Oταν δημοσιεύτηκαν όλα αυτά και έμαθαν όλοι για το Aμπού Γκράιμπ, όλες οι κάμερες εξαφανίστηκαν. Aλλά τα βασανιστήρια συνεχίστηκαν. Kαι λυπάμαι που μόνο το Aμπού Γκράιμπ έγινε γνωστό. Eχω στοιχεία και χάρτες για άλλες 36 φυλακές τις οποίες ελέγχουν οι Aμερικανοί. Kαι άλλες 76 φυλακές σε 76 στρατιωτικές βάσεις.
Tον τελευταίο καιρό έφτιαξαν και από μία φυλακή σε κάθε βάση. Eπίσης, άλλες 200 φυλακές ελέγχονται από πολιτοφυλακές αλλά ουσιαστικά κουμάντο κάνουν οι Aμερικανοί.
Mία από αυτές τις φυλακές που λέγεται Σφαγείο, έχει έναν χώρο που τους πετσοκόβουν και έναν άλλο που τους καίνε.

Του Στέλιου Κούλογλου
Επιμέλεια: Μαρία Ψαρά

ΕΘΝΟΣ 12:49, 3/12/2005

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΑΝΑΚΤΟΡΑ

 

Buckingham 

Τα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ (Buckingham) είναι η έδρα της Βρετανικής μοναρχίας. Βρίσκονται κοντά στο St. James Park στο Λονδίνο. Κατασκευάστηκαν το 1703 για λογαριασμό του John Sheffield, δούκα του Μπάκιγχαμ, και αγοράστηκαν το 1761 από τον βασιλιά της Αγγλίας Γεώργιο Γ΄. Επί Γεωργίου Δ΄ το κτίριο δέχθηκε αρκετές αλλαγές αφού προστέθηκαν νέες... πτέρυγες έτσι ώστε να διοργανώνει εκεί ο Βασιλιάς τις επίσημες δεξιώσεις του. Την επέκταση ανέλαβε ο John Nash ενώ λίγα χρόνια αργότερα, το 1847, προστέθηκε νέα πτέρυγα στην ανατολική πλευρά των ανακτόρων από τον Edward Blore.

 

Τα ανάκτορα διαθέτουν 600 δωμάτια, εκ των οποίων 19 είναι αίθουσες τελετών, 52 βασιλικά δωμάτια και δωμάτια προσκεκλημένων, 188 δωμάτια προσωπικού και 78 μπάνια. Η Βασίλισσα Ελισάβετ για τον εαυτό της έχει κρατήσει 12 δωμάτια και έτσι οι επισκέπτες έχουν την δυνατότητα να περιηγηθούν στο μεγαλύτερο μέρος των ανακτόρων. Τα δωμάτια και οι αίθουσες κοσμούνται με έργα τέχνης των Rembrandt, Rubens, Van Dyck κ.α. Τα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ άνοιξαν τις πύλες τους για το κοινό το 1993. 

 

 

Dolmabahce

 

Το ανάκτορο Dolmabahçe ήταν κατοικία των σουλτάνων και διοικητικό κέντρο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από το 1856 μέχρι το 1922, με εξαίρεση την περίοδο 1889-1909 κατά την οποία χρησιμοποιήθηκε το Ανάκτορο Yıldız. Από το 1960 λειτουργεί ως μουσείο. Βρίσκεται στην Κωνσταντινούπολη, επί της ευρωπαϊκής πλευράς του Βοσπόρου καλύπτοντας συνολικά έκταση περίπου 10.000 m².  

 

 

Η πρόσοψη του παλατιού έχει μήκος 248 m. Μια μεγάλη αίθουσα αποτελεί τον πυρήνα του, με δύο πτέρυγες εκατέρωθεν όπου συναντώνται τα πολυτελή δωμάτια και τα βασιλικά διαμερίσματα. Οι χώροι διαμονής και εργασίας των ανδρών (σελαμλίκ) και το χαρέμι βρίσκονται στη νότια και βόρεια πλευρά αντίστοιχα. Το κτιριακό συγκρότημα περιλάμβανε ακόμα διαμερίσματα για το προσωπικό που διέμενε εντός του ανακτόρου, κουζίνα, ιμαρέτ για τη διατροφή του προσωπικού, νοσηλευτήριο, στάβλους, καθώς και θαλάμους για τους λογχοφόρους φύλακες της κατοικίας. Συνολικά υπάρχουν 285 δωμάτια καλύπτοντας έκταση 45.000 m².

Το Dolmabahçe σχεδιάστηκε από τους αρχιτέκτονες Karabet και Nikogos Balyan. Τον εσωτερικό διάκοσμο του ανακτόρου ανέλαβε ο γάλλος διακοσμητής Cezanne, ενώ αρκετοί ευρωπαίοι καλλιτέχνες ανέλαβαν να φιλοτεχνήσουν έργα ζωγραφικής για να κοσμήσουν το παλάτι. 

 

 

 Versailles

 

 

Οι Βερσαλλίες (Versailles) είναι βασιλικό ανάκτορο λίγα χιλιόμετρα έξω από το Παρίσι, στην ομώνυμη πόλη των Βερσαλλιών. Από το 1682 ως το 1789 οι Βερσαλλίες ήταν πρωτεύουσα της Γαλλίας. Σήμερα αποτελεί ένα από τα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.

Οι Βερσαλλίες ήταν μέχρι το 1660 ένα απλό μικρό παλάτι που χρησίμευε κυρίως ως καταφύγιο κυνηγιού, που ήταν η αγαπημένη ασχολία των βασιλιάδων εκείνης της εποχής. Μετά το 1660 ο βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΔ΄ αποφάσισε να προεκτείνει το παλάτι, και όχι να κατεδαφίσει το αρχικό κτίριο, με σκοπό οι Βερσαλλίες να γίνουν βασιλικό ανάκτορο και το πιο λαμπρό παλάτι της Ευρώπης.

 

Οι πρώτες εργασίες διαπλάτυνσης άρχισαν το 1661, ενώ μέχρι το 1685 είχε τελειώσει το μεγαλύτερο μέρος των εργασιών. Στα τέλη του 18^ου αιώνα το ανάκτορο είχε την σημερινή του μορφή. Η συνολική πρόσοψη που κοιτάει στους κήπους έχει μήκος 570 m. Κατά την διάρκεια των εργασιών εργάζονταν ως και πάνω από 20.000 εργάτες στις Βερσαλλίες, κάτι πρωτάκουστο για την εποχή εκείνη. Αλλά και όταν τελείωσαν οι εξωτερικές εργασίες, πραγματοποιούνταν συνεχώς εσωτερικές αλλαγές, κυρίως στον 18^ο αιώνα, όπως αλλαγές δωματίων, αλλαγές στην διακόσμηση, ανάλογα με την μόδα της εποχής.

Το ανάκτορο αποτελείται από τρία μέρη, το κυρίως μέρος όπου έμενε η βασιλική οικογένεια σε σχήμα U, και άλλες δύο πτέρυγες δεξιά και αριστερά του κυρίως κτιρίου όπου έμεναν οι ευγενείς, ο κλήρος και οι υπουργοί. Άλλα 3 παραπλήσια κτίρια χτίστηκαν για να στεγάσουν το προσωπικό, που αποτελούνταν από χιλιάδες υπηρέτες, τα μαγειρεία, τα εκατοντάδες άλογα μαζί με τις άμαξες τους και όλο τον υπόλοιπο απαραίτητο εξοπλισμό.

 

 

Το κέντρο των Βερσαλλιών είναι η ‘Αίθουσα των Καθρεφτών’, που έχει μήκος 70 m και είναι στολισμένη με πανάκριβα κρύσταλλα, κεριά και καθρέφτες, τους πιο ακριβούς της εποχής εκείνης. Επίσης στο ταβάνι και στους τοίχους δεσπόζουν οι τοιχογραφίες και άλλα διάφορα έργα τέχνης από τους καλύτερους ζωγράφους της Ευρώπης εκείνη την εποχή, με ανεκτίμητη αξία. Παράλληλα δίπλα στην ‘Αίθουσα των Καθρεφτών’ βρίσκονται τα βασιλικά διαμερίσματα, με μεγαλύτερο αυτό του βασιλιά, που περιλαμβάνει δεκάδες δωμάτια. Κυρίαρχο στοιχείο σε όλα αυτά τα δωμάτια είναι οι τοιχογραφίες και οι πίνακες ζωγραφικής, εμπνευσμένοι από την ελληνική μυθολογία. 

 

 

Έτσι τα δωμάτια αυτά φέρουν τα ονόματα όπως ‘Δωμάτιο του Ηρακλή’, ‘Σαλόνι της Αφροδίτης’ κ.α. Στο κέντρο της ‘Αίθουσας των Καθρεφτών’ βρίσκεται η είσοδος για το πολυτελέστατο υπνοδωμάτιο του βασιλιά, με απερίγραπτο πλούτο. Συμβολίζει το κέντρο της δύναμης του απόλυτου μονάρχη, το κέντρο της χώρας υπό τον Λουδοβίκο ΙΔ', που είναι ο θεμελιωτής των Βερσαλλιών. Το 1710 ήταν έτοιμη και η Βασιλική Εκκλησία, ενώ το 1770 και η Βασιλική Όπερα. Συνολικά στο παλάτι υπάρχουν 700 δωμάτια. Έχει 2 ορόφους, στον δεύτερο παρευρισκόταν ο βασιλιάς μαζί με την βασιλική οικογένεια ενώ στο ισόγειο οι ευγενείς της βασιλικής αυλής. Οι τοιχογραφίες σε όλη την εκκλησία έχουν ως κύριο θέμα το Άγιο Πνεύμα, τον Θεό και τον Χριστό.

 

 

Το ανάκτορο των Βερσαλλιών είναι γνωστό και για τους τεράστιους κήπους του μαζί με πολλά σιντριβάνια και αγάλματα. Είναι ένας από τους μεγαλύτερους της Ευρώπης, με συνολική έκταση που φτάνει τα 800 εκτάρια. Στα σιντριβάνια και στα αγάλματα είναι αποτυπωμένη η ελληνική μυθολογία, όπως και στο εσωτερικό του ανακτόρου. Ο συνολικός κήπος των Βερσαλλιών απλώνεται σε 3 επίπεδα πίσω από το παλάτι, και είναι η συνέχιση της αρχιτεκτονικής του παλατιού. Τα μεγάλα ποτάμια της Γαλλίας αντιπροσωπεύονται σαν αγάλματα. Μπροστά από το ‘Μεγάλο Κανάλι’ (ένα τεράστιο κανάλι σε σχήμα σταυρού -24 εκτάρια-) βρίσκεται το σιντριβάνι του Απόλλωνα, το πιο μεγαλοπρεπές από όλα τα σιντριβάνια των Βερσαλλιών. 

 

 

Topkapi

 

Το Topkapı είναι ανάκτορο που βρίσκεται στην Κωνσταντινούπολη. Χτισμένο σε λόφο που “επιβλέπει” το Βόσπορο. Ήταν ακρόπολη του αρχαίου Βυζαντίου, αποτελούσε επίσημη κατοικία των σουλτάνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τα μέσα του 15^ου αιώνα μέχρι την κατασκευή του παλατιού Dolmabahçe. Αρχικά γνωστό ως ‘Νέο Παλάτι’ (Yeni Sarayı), έλαβε τη σημερινή ονομασία του μέσα στον 19^ο αιώνα και ανήκει πλέον στα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.
Η κατασκευή του χρονολογείται λίγα χρόνια μετά την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τον Mehmet Β'. Τα τείχη που περιβάλουν το παλάτι ανεγέρθηκαν περίπου το 1460 και η κατασκευή τους ολοκληρώθηκε το 1478. Στη διάρκεια του χρόνου, υπέστη σημαντικές τροποποιήσεις, επεκτάσεις, αλλά και φυσικές φθορές, συνδυάζοντας την αρχιτεκτονική διαφόρων αιώνων καθώς νέα κτίσματα προσθέτονταν από τους σουλτάνους.

 

 

 

Το άλλοτε κυβερνητικό κέντρο, λειτουργεί από τις 3 Απριλίου του 1924 ως μουσείο και αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της πόλης. Εκτός από τα ιστορικά κτίσματα, στις συλλογές του περιλαμβάνονται έργα κεραμικής, ισλαμικής καλλιγραφίας, χειρόγραφα, υφάσματα, τεχνουργήματα, θησαυροί των σουλτάνων, καθώς και ισλαμικά κειμήλια μεγάλης αξίας. Τα κύρια τμήματα του παλατιού είναι η αυτοκρατορική πύλη, τα τέσσερα προαύλια και το χαρέμι. 

 

 

 

Schonbrunn

 

Τα Ανάκτορα Σενμπρούν (Schönbrunn) είναι ένα από τα πιο σημαντικά και ιστορικά ανάκτορα της Ευρώπης. Αποτελούσαν τα θερινά ανάκτορα των Αψβούργων (βασιλικές δυναστείες στην Ευρώπη) από το 18ο αιώνα έως το 1918, στην Βιέννη. Σήμερα αποτελούν σπουδαίο τουριστικό πόλο έλξης με 6,7 εκατομμύρια επισκέπτες ετησίως. Τόσο το κτιριακό συγκρότημα όσο και οι κήποι, επεξηγούν τις αλλοτινές δόξες της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας.

  Αρχικά το Σενμπρούν ήταν ένας μικρός πύργος που χρησίμευε ως βασιλικό κυνηγητικό περίπτερο του Αυτοκράτορα Ματθία. Η μετασκευή του σε ανάκτορο άρχισε από τον Αυτοκράτορα Λεοπόλδο τον Α' που έδωσε την εντολή στον αρχιτέκτονα Johann Bernhard Fischer von Erlach να σχεδιάσει ένα νέο παλάτι. Το πρώτο πρόχειρο σχέδιο του ήταν πολύ ουτοπιστικό με πρότυπο τις Βερσαλλίες. Το δεύτερο σχέδιο που παρουσίασε ήταν μικρότερο. Η κατασκευή άρχισε το 1696 πλην όμως διακόπηκε με τον θάνατο του Αυτοκράτορα Ιωσήφ του Α' το 1711. Τελικά το ημιτελές Σενμπρούν έγινε δώρο του Αυτοκράτορα Καρόλου ΣΤ΄ στη κόρη του Μαρία Θηρεσία, η οποία και έδωσε εντολή της συνέχισης των εργασιών, στον αρχιτέκτονα Nicolo Pacassi, σε στιλ ‘ροκοκό’ ο οποίος και το ολοκλήρωσε το 1744, οπότε και το χρησιμοποιούσε για θερινή κατοικία.
Αποτέλεσε έδρα του στραταρχείου του Ναπολέοντα Α' το 1809, όταν υπεγράφη η συνθήκη ειρήνης με τους Γάλλους. Μετά τον 19^ο αιώνα θεωρήθηκε ‘συνολικό έργο τέχνης’ χάρη στην αρχιτεκτονική, γλυπτική και εσωτερική τοιχογραφία.
Το ανάκτορο Σενμπρούν αριθμεί συνολικά 1.441 δωμάτια, εκτός των 139 μαγειρείων. Ένα μέρος του χώρου εξυπηρετούσε την μόνιμη αυτοκρατορική φρουρά, τους ανώτατους διπλωμάτες, καθώς και πολιτικούς και στρατιωτικούς που διέμεναν σ΄ αυτό. Τα αυτοκρατορικά όμως ενδιαιτήματα ήταν τα πλέον περίκομψα επιπλωμένα, η δε μεγάλη εσωτερική στοά επί της πλευράς της πρόσοψης είναι εξ ολοκλήρου τοιχογραφημένη. Οι λεγόμενες ‘Σινικές Αίθουσες’, η ‘Αίθουσα του Θρόνου’ και η ‘Αίθουσα των Υποδοχών’ κοσμούνται με πίνακες του Meytens.

 

Ο κήπος χωρίζεται σε 4 τεταρτημόρια με κέντρο το ανάκτορο. Προ του ανακτόρου αναπτύσσονται κατά ζυγία, προς τον λόφο Gloriette, περίφημοι ανθώνες, εκατέρωθεν των οποίων έχουν ανεγερθεί 32 μαρμάρινα αγάλματα. Ακριβώς επί του λόφου Gloriette έχει κατασκευαστεί η περίφημη ‘Δεξαμενή του Ποσειδώνα’. Ο δε χώρος πίσω από τον λόφο Gloriette συνεχίζει με τον περίφημο ‘Κήπο των Φασιανών’, όπου και υψώνεται αρχαίος ρωμαϊκός οβελίσκος, και η ωραία κρήνη ‘Σένερ Μπρούνεν’ (Schöner Brunnen), από την οποία και έλαβε το όνομα το ανάκτορο, και συνεχίζει με τον ζωολογικό κήπο και το τεράστιο αυτοκρατορικό θερμοκήπιο.
Το 1996 το ανάκτορο Σενμπρούν, ανακηρύχθηκε Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO. 

 

 

 Peterhof

 

  Το Peterhof είναι το βασιλικό ανάκτορο, που οικοδομήθηκε από τον τσάρο της Ρωσίας Μέγα Πέτρο, ως θερινή κατοικία του, στο προάστιο Peterhof, 30 χλμ δυτικά της Αγίας Πετρούπολης. Επονομάστηκε ‘Ρωσικές Βερσαλλίες’ και αποτελεί το ευρωπαϊκό όραμα του Μεγάλου Πέτρου. 
Το 1702 ο Μέγας Πέτρος ίδρυσε την Αγία Πετρούπολη και το 1712  μετέφερε εκεί την πρωτεύουσά του. Μετά την ίδρυση της νέας πρωτεύουσας της Αγίας Πετρούπολης, ο Μέγας Πέτρος αποφάσισε να οικοδομήσει ένα μεγαλοπρεπές ανάκτορο στα περίχωρα της νέας πόλης, εφάμιλλο των ηγεμόνων της δυτικής Ευρώπης και κατά το πρότυπο του ανακτόρου των Βερσαλλιών, που ο ίδιος είχε επισκεφθεί σ' ένα ταξίδι του στη Γαλλία το 1717.
Ο φημισμένος Γάλλος καλλιτεχνικός κηπουρός Jean-Baptiste Le Blond, (συνεργάτης του André Le Notre στη σχεδίαση των κήπων των Βερσαλλιών), κλήθηκε στη Ρωσία για να σχεδιάσει τους κήπους του Peterhof στο πρότυπο των Βερσαλλιών. 

 

Κλήθηκαν ακόμη να έρθουν στην Αγία Πετρούπολη ο Γερμανός αρχιτέκτονας Johann Friedrich Braunstein και ο Ιταλός συνάδελφός του Nicolo Michetti, οι οποίοι σχεδίασαν το ‘Μεγάλο Ανάκτορο’ του Peterhof σε πρώιμο ‘μπαρόκ’ ρυθμό, κατά τις αρχιτεκτονικές τάσεις της εποχής. Το κτιριακό συγκρότημα του ανακτόρου διαχωρίζει μεταξύ τους τον ‘Άνω Κήπο’ από το ‘Κάτω Πάρκο’ του ανακτόρου.  Το ανάκτορο έχει θέα προς το ‘Μεγάλο Καταρράκτη’ που προσδίδει στο Peterhof μοναδικό χαρακτήρα. Κοσμείται με 64 κρήνες, 142 σιντριβάνια και 37 επιχρυσωμένα αγάλματα που συμβολίζουν θαλασσινές θεότητες και ρωσικά ποτάμια, με αναβαθμίδες που κατεβαίνουν από το ‘Μεγάλο Ανάκτορο’ μέχρι το ‘Ναυτικό Κανάλι’, που το χρησιμοποιούσαν οι τσάροι για να μεταφέρονται από το ανάκτορο στον ‘Κόλπο της Φινλανδίας’ και πιο πέρα στην ανοιχτή θάλασσα. 

 

 

Το Peterhof, όπως υπάρχει σήμερα, είναι έργο του Ιταλού αρχιτέκτονα Bartolomeo Rastrelli, ο οποίος από το 1745 ως το 1755, κατά τη διάρκεια της βασιλείας της κόρης του Μεγάλου Πέτρου, της τσαρίνας Ελισάβετ Α', πρόσθεσε στο ανάκτορο δεύτερο όροφο και δυο πτέρυγες με περίπτερα στις άκρες του. Στο πλαίσιο της πολιτικής του εξευρωπαϊσμού της Ρωσίας, ο Μέγας Πέτρος προσκάλεσε στην Αγία Πετρούπολη τους πιο διάσημους καλλιτέχνες της εποχής του από τη δυτική Ευρώπη. Οι εργασίες ανοικοδόμησης του ανακτόρου άρχισαν το 1714, υπό την καθοδήγηση του Μεγάλου Πέτρου. Το Peterhof εγκαινιάστηκε επισήμως το 1723. 
Ένα από τα ομορφότερα δωμάτια στο Peterhof είναι η ‘Αίθουσα των Προσωπογραφιών’, η οποία, κατά παραγγελία της Μεγάλης Αικατερίνης, διακοσμήθηκε με 368 πίνακες του Ιταλού ζωγράφου από τη Βερόνα Pietro Rotari. Το Δρύινο Γραφείο του Μεγάλου Πέτρου, όπου υπάρχουν προσωπικά του αντικείμενα, διατηρείται και σήμερα όπως σχεδιάστηκε αρχικά από τον Le Blond (1718 - 1720) και με τα δρύινα γλυπτά του Nicolas Pineau. Άλλες αίθουσες, που χρησιμοποιούνταν από τις τσαρίνες, όπως η ‘Αίθουσα της Πέρδικας’, διακοσμούνται με υπέροχους τάπητες.

 

ΠΗΓΗ : noexcus.blogspot.gr

 

ΑΝΕΞΗΓΗΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ

 

 

   

ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΟΥ ΑΒΡΑΑΜ ΛΙΝΚΟΛΝ

 
Πολιτικός και 16ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών ( Χότζενσβιλ, Κεντάκυ 1809, Ουάσινγκτον 1865). Προσέλκυσε την προσοχή της χώρας του με λόγο στον οποίο καταδίκασε το θεσμό της δουλείας, που αποτελούσε μήλον της έριδος ανάμεσα στις νότιες και βόρειες πολιτείες. Όπως το διατύπωσε "η δουλεία στηρίζεται στην εγωιστική φύση του ανθρώπου ενώ η καταδίκη της στηρίζεται στην αγάπη του προς τη δικαιοσύνη".
Ορίστηκε υποψήφιος από το Ρεπουμπλικανικό Συνέδριο του Σικάγου (1860) για λόγους τακτικής: ήταν ταπεινής καταγωγής, πατρικός, απλός και με ρητορικά προσόντα, έντιμος και ειλικρινής.
Ο Χωριστικός Πόλεμος Βορείων και Νοτίων αποκάλυψε την αδάμαστη δύναμη θέλησής του και την απόλυτη πίστη του στα ιδανικά της ελευθερίας, της ενότητας και της δικαιοσύνης.
Δε μπόρεσε όμως να εφαρμόσει το έργο ειρήνευσης της κατάστασης που από καιρό διαλογιζόταν. Αμέσως μετά το τέλος του πολέμου ένας φανατικός Nότιος o John Wilkes Booth τον δολοφόνησε μέσα στο θέατρο Ford's Theatre της Ουάσινγκτον.
Σύμφωνα ωστόσο με τις μαρτυρίες, το πνεύμα του παραμένει αναστατωμένο, μπορούμε να υποθέσουμε εξαιτίας του ότι δε μπόρεσε να ολοκληρώσει τα σχέδια που είχε αναλάβει.
Είναι πολλές οι ιστορίες που έχουν συμβεί στο περιβόητο υπνοδωμάτιό του.
Η πρώτη γυναίκα που ανέφερε ότι είδε το φάντασμα του Lincoln ήταν η Grace Coolidge που όπως είπε τον είδε να ατενίζει έξω από ένα παράθυρο του Οβάλ Γραφείου.
Η Βασίλισσα της Νορβηγίας έμεινε για μια νύχτα στο υπνοδωμάτιο του προέδρου και άκουσε κάποιον να χτυπά διακριτικά την πόρτα. Όταν άνοιξε βρέθηκε μπροστά στο φάντασμα του προέδρου. Αυτός την κοίταξε απλώς και μετά απομακρύνθηκε.
Η κα. Franklin Roosevelt τον είδε καθιστό στο κρεβάτι να φορά τις μπότες του. Ούρλιαξε έντρομη και έφυγε τρέχοντας.
Ο πρόεδρος Harry Truman άκουσε ένα πρωινό κάποιον να χτυπά την πόρτα του στις 3 το ξημέρωμα. Δεν είχε αμφιβολία ότι ήταν ο Lincoln επειδή η κόρη του Μargaret ήδη αρκετές εμπειρίες από τις επισκέψεις του ανήσυχου προέδρου στις οποίες άκουγε ήχους στο σπίτι στη μέση της νύχτας και έβλεπε σκιές που ήταν σίγουρη ότι ήταν ο ίδιος.
Και τέλος το πνεύμα του άτυχου προέδρου λέγεται πως εμφανίζεται καμιά εμφανίζεται να περιδιαβαίνει στους διαδρόμους και τριγύρω στο Λευκό Οίκο.

IΠΤΑΜΕΝΕΣ ΦΛΟΓΕΣ

 
Το όμορφο οκταγωνικό σπίτι του

συνταγματάρχη John Teilo που κτίστηκε το 1800 αποτέλεσε το σκηνικό μιας αισθηματικής τραγωδίας.

Λίγα χρόνια αργότερα από τη μετακόμιση της οικογένειας του συνταγματάρχη στο σπίτι η μία κόρη του ερωτεύτηκε ένα βρετανό αξιωματικό, ειδύλλιο που έβρισκε εντελώς ασύμφωνο τον πατέρα. Ο Τeilo παρά τις ικεσίες της κόρης του αρνήθηκε ακόμα και να δεχτεί τον Εγγλέζο στο σπίτι του.
Μια νύχτα η κοπέλα ύστερα από ένα άγριο καβγά με τον πατέρα της, που έμενε αμετακίνητος στην απόφασή του, άρπαξε αναστατωμένη ένα καντηλέρι και ανέβηκε τρέχοντας τα σκαλιά πηγαίνοντας στο δωμάτιό της.
Ένα λεπτό αργότερα, η οικογένεια άκουσε μια διαπεραστική κραυγή και αμέσως μετά έναν τρομακτικό γδούπο. Ο συνταγματάρχης όρμησε προς τα εκεί που ακούστηκε ο κτύπος και βρήκε την κόρη του να κείτεται άψυχη στο κάτω μέρος της γυριστής σκάλας.
Φημολογείται ακόμα ότι και η δεύτερη κόρη είχε ένα δεσμό που,όπως και στην πρώτη περίπτωση,δεν είχε την έγκριση του πατέρα της. Σε μια ατυχή στιγμή έντασης και διαπληκτισμών μιμήθηκε το παράδειγμα της αδερφής της και κατακρημνίστηκε από την κορυφή της σκάλας.
Από εκείνη τη μέρα η τριώροφη σκάλα του οκτάγωνου σπιτιού θεωρείται στοιχειωμένη και μάλιστα συχνά εμφανίζονται να ανεβαίνουν κατά μήκος της σκάλας σκιές που τρεμοπαίζουν σαν να δημιουργούνται από φλόγα κεριού που ακολουθούνται από μια γυναικεία κραυγή και το γδούπο του κορμιού που πέφτει.

ΟΙ ΔΡΟΣΟΥΛΙΤΕΣ

Στην περιοχή του βενετσιάνικου κάστρου του Φραγκοκάστελου στη νότια Κρήτη μαρτυρείται το φαινόμενο της εμφάνισης του στρατού των Δροσουλιτών.

Εκατοντάδες Κρήτες πολεμιστές αντιτάχθηκαν στην επίθεση των τουρκικών στρατευμάτων του Μουσταφά Μπέη στις 18 Μαίου 1828.
Οι Τούρκοι στρατιώτες πολιόρκησαν στενά το κάστρο και στη μάχη που κράτησε εφτά μέρες οι περίπου εξακόσιοι υπερασπιστές του, συμπεριλαμβανομένου του αρχηγού τους Χατζημιχάλη Δαλιάνη, θανατώθηκαν. Ο Δαλιάνης, που επέλεξε να μείνει στο κάστρο αγνοώντας τις παροτρύνσεις του στρατού του, αποκεφαλίστηκε και το κεφάλι του στάλθηκε στον Πασά. Τα κόκαλα των πεσόντων λέγεται ότι σήμερα βρίσκονται κάτω από το στρώμα χώματος που αποτελεί το δάπεδο του κάστρου.
Σύμφωνα με τα λεγόμενα των κατοίκων της περιοχής, αν οι συνθήκες είναι κατάλληλες, o επίδοξος παρατηρητής που είναι εφοδιασμένος με υπομονή και οξεία όραση, μπορεί να παρατηρήσει μια σκιώδη παράταξη να αφήνει τα ερείπια της εκκλησίας του Αγίου Χαράλαμπου και να προχωρά κατά μήκος των τειχών του κάστρου. Πάνοπλοι στρατιώτες, ντυμένοι στα μαύρα, προχωρούν σε απλή παράταξη παράλληλα στην ομιχλώδη ακτή.
Το φαινόμενο διαδραματίζεται στο διάστημα μεταξύ 17 και 30 Μαίου και δε διαρκεί πάνω από 10 λεπτά.
Ντόπιοι κρητικοί αποκαλύπτουν ένα επιπλέον βοηθητικό στοιχείο: το φαινόμενο συμβαίνει συνήθως λίγο πριν την ανατολή, πράγμα που εξηγεί γιατί ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων διανυκτερεύει αυτό το διάστημα κοντά στο κάστρο, με την προσδοκία να παρακολουθήσει ιδίοις όμμασι την προέλαση των γενναίων ψυχών των μαχητών.
Από τη στιγμή της μέρας που προτιμούν να εμφανίζονται προέρχεται η ονομασία "Δροσουλίτες"(δρόσος, πρωινή υγρασία στην ατμόσφαιρα).
Κάποιες προσπάθειες για επιστημονική ερμηνεία του φαινομένου προτείνουν ότι μπορεί να προκαλείται από την αντανάκλαση των ηλιακών ακτίνων από στρατιώτες σε ώρα γυμνασίων στα παράλια της γειτονικής Αφρικής. Ωστόσο η τακτικότητα και η χρονική συνέπεια του γεγονότος αποκλείει το ενδεχόμενο μιας τέτοιας σύμπτωσης.
Η ανάμνηση της θριαμβικής προέλασης των πολεμιστών σε μια παρέλαση θανάτου από αγάπη στην ελευθερία παίρνει υπόσταση στο Φραγκοκάστελο της Κρήτης ακόμα και σήμερα και μπορεί να γίνει φανερή στα μάτια του αποφασισμένου επισκέπτη.

Η ΜΑΓΙΣΣΑ ΤΩΝ ΜΠΕΛ

 

 

Η ιστορία ενός ενοχλητικού και σαρδόνιου φαντάσματος, που πήρε την ονομασία Μάγισσα των Μπελ, αρχίζει το 1817 στο Τενεσί, στο σπίτι που έμενε ο John και n Lious Bell με τα εννιά παιδιά τους.
Η Μάγισσα των Μπελ εκδηλώθηκε για πρώτη φορά με φασαρία που θύμιζε πάλη σκυλιών, κλαγγή από αλυσίδες που σέρνονται στο πάτωμα και μυστηριώδεις ανθρώπινους ήχους όπως πνίξιμο και ρουφήγματα, aργότερα όμως επιδόθηκε σε πιο επικίνδυνα παιχνίδια. Ο δεκάχρονος Richard ξύπνησε μια νύχτα επειδή κάτι αόρατο του τραβούσε με βία τα μαλλιά ενώ η νεαρή Elizabeth που ήταν δώδεκα χρόνων δέχτηκε βαριά χαστούκια που άφησαν σημάδια στο πρόσωπό της.
Όταν άρχισαν οι επιθέσεις στα παιδιά η οικογένεια μίλησε στον J.Johnson, στενό φίλο και ευσεβή χριστιανό, που προσπάθησε να εξορκίσει τη Μάγισσα απευθυνόμενος σ' αυτή σε βιβλική γλώσσα,ωστόσο η Μάγισσα δε φάνηκε να πτοείται.
Ένας γείτονας,ο William Porter, που έμεινε μια νύχτα στο στοιχειωμένο σπίτι ένιωσε κάποιον να του τραβά τα σκεπάσματα,τινάχτηκε και τα βρήκε τυλιγμένα σε μπόγο στη μια μεριά του κρεβατιού. Γράπωσε σφιχτά τον τυλιγμένο μπόγο και έτρεξε προς το αναμμένο τζάκι πιστεύοντας ότι αν τον πετούσε στη φωτιά η μάγισσα θα καταστρεφόταν. Όμως αναπάντεχα ο μπόγος έγινε ασήκωτα βαρύς και άρχισε να αναδίδει μια απεχθή οσμή και ο Porter αναγκάστηκε να βγει έξω στον αέρα. Όταν επέστρεψε, η Μάγισσα είχε φύγει.
Όταν ο Johnson και άλλοι γείτονες προσπάθησαν να επικοινωνήσουν με τη Μάγισσα το πλάσμα απάντησε με έναν αμυδρό συριγμό που εξελίχθηκε σε μια αδύναμη, ψιθυριστή φωνή, που γινόταν ολοένα δυνατότερη και που στο τέλος συνοδευόταν από τραχιές αντρικές και γυναικείες φωνές που εκστόμιζαν απειλές και ντόπια κουτσομπολιά.
Στη συνέχεια στην οικογένεια άρχισαν να παρουσιάζονται πολύ σοβαρές και οδυνηρές οργανικές αντιδράσεις. Η κοπέλα είχε απώλεια συνείδησης και λιποθυμίες και αποδείχθηκε ότι υπήρχαν βελόνες και καρφίτσες στο στομάχι της.
Ο John Bell τα πήγε ακόμα χειρότερα. Κάποια φορά η γλώσσα του πρήστηκε τόσο που δε μπορούσε να μιλήσει για ώρες.Τον έπιασαν βίαιοι και ανεξέλεγκτοι σπασμοί στο πρόσωπο και ήταν τόσο σοβαρή η κατάστασή του που αναγκάστηκε να πέσει στο κρεβάτι. Τελικά διέφυγε οριστικά από την επιθετική καταδίωξη της μάγισσας με το θάνατό του από δηλητηρίαση, για την οποία ενοχοποιήθηκε ένα φιαλίδιο με σκούρο υγρό άγνωστης προέλευσης.
Παρόλα αυτά η κακόβουλη μάγισσα δεν ήθελε να τον αφήσει να ησυχάσει ούτε στην κηδεία του όπου έκανε αισθητή την παρουσία της τραγουδώντας άσεμνα τραγούδια.
Μετά από αυτό το περιστατικό φαίνεται ότι η ιστορία έφτασε στο τέλος της.
Το στοιχειό πριν εξαφανισθεί τελείως υποσχέθηκε να γυρίσει σε εκατόν επτά χρόνια, ημερομηνία που συνέπιπτε με το 1935,που ευτυχώς όμως δε συνέβη τίποτε.
Πολλές ερμηνείες έχουν προταθεί για το φαινόμενο αυτό,ψυχαναλυτικές και παραψυχολογικές, ομως καμιά δεν το εξηγεί επαρκώς.
Πάντως, αν τύχει να συναντήσετε την αλλόκοτη και επικίνδυνη μάγισσα, σας προτείνουμε να φωνάξετε κάποιον ικανό εξορκιστή ή να μετακομίσετε. 

ΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΥΣΤΕΡΟΓΝΩΣΙΑΣ

 

Το καλοκαίρι του 1901 οι Αγγλίδες δασκάλες Έλινορ Ζουρντέν και Αν Μόμπερλι αποφάσισαν να κάνουν μια περιήγηση στο ανάκτορο των Βερσαλλιών. Ήθελαν να επισκεφτούν το μικρό Τριανόν, χώρο φορτισμένο με ρομαντική χροιά, επειδή ο τελευταίος βασιλικός ένοικός του ήταν η άτυχη βασίλισσα Μαρία Αντουανέτα.
Στη διασταύρωση τριών μονοπατιών οι δυο γυναίκες έπεσαν πάνω σε δύο σιωπηλούς άντρες με πράσινα πανωφόρια και τρίκοχα καπέλα που κρατούσαν καροτσάκια κηπουρικής.
Οι γυναίκες αισθάνθηκαν μια απροσδιόριστη κατάθλιψη και δυσφορία.
Ακολουθώντας το ένα μονοπάτι συνάντησαν ένα μικρό κυκλικό περίπτερο όπου καθόταν ένας άντρας με μανδύα του οποίου το αποκρουστικό πρόσωπο και το σατανικό έντονο βλέμμα τις τρομοκράτησε.
Καθώς αναρωτιούνταν ποια κατεύθυνση να διαλέξουν,όρμησε προς το μέρος τους αιφνιδιαστικά ένας ωραίος άντρας με μακριά σγουρά μαλλιά κάτω από το πλατύγυρο καπέλο του και τους υπέδειξε το δεξί μονοπάτι για το μικρό Τριανόν. Εκεί η Δ. Μόμπερλυ περιεργάστηκε μια πολύ όμορφη γυναίκα με ενδυμασία εποχής που σχεδίαζε στη βεράντα του παλατιού.
Μπαίνοντας στο παλάτι για να ξεναγηθούν στο εσωτερικό του, ενώθηκαν με μια συντροφιά Γάλλων ντυμένων με ρούχα του εικοστού αιώνα και ξαναβρήκαν τη καλή τους διάθεση.
Μόνο μία εβδομάδα αργότερα οι δύο φίλες εκμυστηρεύτηκαν η μια στην άλλη την ταραχή στη συνάντηση των αινιγματικών φιγούρων.
Στην προσπάθειά τους να διαλευκάνουν την εμπειρία τους, διαπίστωσαν ότι την ίδια μέρα που επισκέφτηκαν τις Βερσαλλίες,τη 10η Αυγούστου,το 1792 οι επαναστατικές δυνάμεις συνέλαβαν τη βασιλική οικογένεια ,φυλάκισαν και αργότερα καρατόμησαν τη Μαρία Αντουανέτα.
Συμπέραναν ότι κατά κάποιον τρόπο είχαν ταυτιστεί με τη σκέψη της βασίλισσας, ότι είχαν εισχωρήσει στη ζωηρή και νοσταλγική ονειροπόληση που την κατέκλυσε ίσως εκείνη τη μέρα. Θα μπορούσε ακόμα να είναι μια αναπαράσταση στο συναισθηματικό-ενεργειακό πεδίο του χώρου, μια φορτισμένη ανάμνηση, των γεγονότων που διαδραματίστηκαν τότε και που οι γυναίκες εξαιτίας της ευαισθησία τους συνέλαβαν και βίωσαν έντονα.
Οι παραστάσεις που είδαν ήταν διαφορετικές μεταξύ τους, εν τούτοις τα στοιχεία επαληθεύτηκαν από τις ιστορικές πηγές.
Και οι ψηφίδες δείχνουν να συνταιριάζονται στο μωσαικό.
Ο χάρτης της τοποθεσίας του μικρού Τριανόν του αρχιτέκτονα του παλατιού Richard Mick (1783)επιβεβαίωσε τη διάταξη του χώρου και των κτισμάτων που είδαν στην κατάσταση οραματισμού τους οι φίλες.
Ο άντρας που τις βοήθησε να προσανατολιστούν θα μπορούσε να είναι ο αγγελιοφόρος που έτρεξε στο μικρό Τριανόν για να ειδοποιήσει τη βασίλισσα για μια ομάδα επαναστατών που ερχόταν στις 5 Οκτωβρίου του 1789.
Οι άντρες με τα καροτσάκια θα μπορούσε να είναι μέλη της ελβετικής φρουράς για τη προστασία του βασιλκού ζεύγους.
Ο απωθητικός άντρας θα ήταν ο κόμης ντε Βοντρέιγ που στάθηκε κακός φίλος για τη βασίλισσα όταν ενθάρρυνε αντιβασιλικές πρωτοβουλίες.
Και επίσης όταν η αν Μόμπερλι είδε το παρτραίτο της Μαρίας Αντουανέτας πείσθηκε ότι η γυναίκα που είχε δει στον κήπο του μικρού Τριανόν ήταν η βασίλισσα……

ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 

 

Ανάμεσα στις πολλές ιστορίες που διαδίδονται για στοιχειωμένα σπίτια στον ελλαδικό χώρο συγκαταλέγεται η ιστορία του Διαμαντέικου σπιτιού στην περιοχή του Αχλαδόκαμπου.

Η υπηρέτρια του παλιού αρχοντικού ήταν η πρώτη που ανέφερε πως είδε κάποιες φευγαλέες θεόρατες παρουσίες να πλανιούνται στο σπίτι.
Πίστεψε όπως είπε πως ήταν βρικόλακες που έκαναν την εμφάνισή τους κάθε Τετάρτη και Παρασκευή και επιχειρούσαν να φάνε το αλεύρι από τις αποθήκες.
Το 1925 το σπίτι πουλήθηκε στην οικογένεια Σελλή.
Οι καινούριοι ένοικοι ένιωσαν δυσφορία και ανησυχία με τη διάχυτη αίσθηση εχθρότητας στην ατμόσφαιρα, με τους ανεπαίσθητους ήχους αργόσυρτων βημάτων και το απειλητικό συναίσθημα ότι κάποιος τους παρακολουθούσε.
Λίγους μήνες αργότερα η κατάσταση χειροτέρεψε, απότομοι υπόκωφοι κρότοι, πάταγοι και βουητά μυστηριώδους προέλευσης τάρασσαν τον ύπνο τους και τους ξυπνούσαν ξαφνικά τα βράδια.
Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι αόρατα πλάσματα προσπαθούσαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους με διάφορους τρόπους, μανταλώνοντας τις πόρτες, αλλάζοντας θέση στα προσωπικά αντικείμενα, μισανοίγοντας τα πορτόφυλλα, ανάβοντας φώτα και προκαλώντας αλλόκοτες δαιμονικές λάμψεις κατά τη διάρκεια της νύχτας.
Αυτά τα φαινόμενα δοκίμασαν γερά τα νεύρα των ενοίκων και τους ανάγκασαν να εγκαταλείψουν το ιδιόμορφο σπίτι.
Οι επόμενοι κάτοικοι του αρχοντικού ήταν οι οικογένειες Διαμαντογιάννη και Δολίτση. Σύμφωνα με τους κατοίκους της περιοχής κάποια από τα μέλη της οικογένειας βρήκαν ατυχή και ανεξήγητο θάνατο και κυκλοφόρησε η φήμη ότι το σπίτι είναι καταραμένο.
Αρκετά χρόνια αργότερα,το 1945, μια παράξενα ηχηρή αστραπή πάνω από την οροφή του σπιτιού φαίνεται πως ήταν το τελευταίο σημάδι του περίεργου όντος το οποίο μπορούμε να υποθέσουμε ότι θεώρησε αρκετή την αναστάτωση που προκάλεσε και από εκείνη τη μέρα εξαφανίστηκε μια και καλή από το κτίσμα.
 ΠΗΓΗ : esoterica.gr