ΥΠΟΓΕΙΟ

Από την δημιουργία του κόσμου ως τις μέρες μας, υπάρχει ένα υπόγειο που κρύβει τη σαπίλα της ανθρωπότητας και είναι αυτό που στάθηκε πολλές φορές ο τάφος της ελευθερίας, της διάνοιας, της φιλοσοφίας, της κοινωνικής διαμαρτυρίας, και παράλληλα στάθηκε χορηγός του εγκλήματος, της άπατης, του ψεύδους, του Μεσαίωνα, της φρίκης. Το βουνό έχει τη σπηλιά του κι η ανθρωπότητα το υπόγειό της.

Αν σηκώσουμε για μια στιγμή το καπάκι αυτού του βούρκου και κοιτάξουμε κατάματα τους Πολιτικούς και τους Τραπεζίτες που άρχουν εκεί κάτω από τα πόδια μας και μας παρασύρουν στο "άβουλο και ασυνείδητο", θα δούμε όλες αυτές τις βρώμικες ψυχές του πολιτισμού, που αφού έχουν πάψει να εξυπηρετούν το καλό, ξεπέφτουν μέσα σ' αυτό τον λάκκο της αλήθειας. Εκεί οδηγεί το τεράστιο κοινωνικό τους γλίστρημα από τις μεγάλες πολιτικές τους σφαγές, από την αναλγησία τους, από τους σκληρούς και απάνθρωπους φόρους, από τις αθώες ψυχές που κρέμονται από το λαιμό τους και που αυτοί οι ίδιοι αβασάνιστα και δίχως οίκτο τις έστειλαν στο θάνατο.
Όλα, το Κρατικό δίκαιο, η ανθρώπινη δικαιοσύνη, ο όρκος, οι πολιτικοί επαγγελματίες, οι κοινωνικές υπηρεσίες, οι αδιάφθοροι δικαστές, διασχίζουν αυτό το υπόγειο και σπρώχνουν εκεί τα πτώματά τους. Ανακουφίζεσαι σχεδόν όταν ανοίγεις το καπάκι και βλέπεις τον τόσο αφομοιωτικό βούρκο.
Αυτό είναι και διδακτικό ταυτόχρονα.
Όλοι οι ιστορικοί δολοφόνοι, μαζί με τους σύγχρονους απογόνους τους, μέσα στο απαίσιο σκοτείνιασμα, γονατιστοί, μ’ ένα κομμάτι από το σάβανό τους για ποδιά, σφουγγίζουν το έργο τους πένθιμα. Τους ακούς να ξύνουν τις πέτρες και να προσπαθούν να σβήσουν τα ίχνη από τις πράξεις τους. Ακούς τη σκούπα αυτών των βρικολάκων. Αναπνέεις την τεράστια αποσύνθεση των κοινωνικών καταστροφών. Βλέπεις στις γωνιές, κοκκινωπές ανταύγειες.
Τρέχει εκεί ένα νερό φρικτό που έχει νίψει χέρια ματωμένα..

Τίποτα δεν είναι πιο βρώμικο και πιο σιχαμερό από το υπόγειο που υπάρχει μέσα στην ψυχή του κάθε ανθρώπου. Τίποτα δεν ισοδυναμεί με τη φρίκη αυτής της πανάρχαιας κρύπτης της ψυχής μας. Καμιά ωραιοποίηση , κανένα μπογιάτισμα δεν ξεγελά όταν κοιτάξουμε μέσα σ’ αυτό το ρυμοτομημένο βάραθρο τους χαρακτήρες που ξεπέφτοντας έκρυψαν εκεί τις συνειδήσεις τους. Υπάρχουν εκεί μέσα λείψανα ζωικής ύλης, ένα κατακάθι έμμισθων εγκληματιών που αυτό πλέον ορίζει τα σύγχρονα ήθη και δημιουργεί ψευδαισθήσεις πως δεν γίνεται να ζήσουμε αλλιώς.
Η μορφή του ελεύθερου ανθρώπου πέρασε πλέον στη λήθη και οι νεότερες γενιές δεν θα τον γνωρίσουν ποτέ γιατί θα πιστεύουν πως ελεύθερος άνθρωπος είναι ο «αδρανής» πολίτης, ο υπάκουος, εκείνος που έκρυψε βαθιά στο υπόγειο τη συνείδησή του. Αυτό κατάφερε η δική μας ασυνείδητη γενιά που ελαφρά τη καρδία, έσκυψε το κεφάλι και πάνω στο σβέρκο της νομιμοποίησαν το έγκλημα, την αδικία, την απάτη και την κλεψιά.
Σε επιγραφή του εικοστού αιώνα πΧ. διαβάζουμε τη νουθεσία πως η γλώσσα είναι το σπαθί του ανθρώπου και ο λόγος του είναι πιο ανδρειωμένος από οποιαδήποτε μάχη. Ο σημερινός άνθρωπος που προσέχει το καπάκι του υπογείου του να είναι ερμητικά κλειστό, δεν έχει γλώσσα, έτσι ο λόγος του είναι ψεύτικος, ο αγώνας του εικονικός, το σπαθί του ξύλινο. Σαν ασυνείδητος που είναι, υπολογίζει τους κανόνες τιμής και τις αξίες της ζωής δίχως μπέσα. Δέχεται τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη με μια φρικιαστική στωικότητα που ξεπερνάει το αλόγιστο του τρελού που τον έχουν σε καταστολή. Το υπόγειο που κουβαλάει στην ψυχή του συντελεί σ’ αυτό το θαύμα κι από τις χαραμάδες του, χαμογελάει η αδιαφάνεια…