Τελικά, δεν ξέρω ποιος από όλους είναι πιο
σιχαμερός.
Εκείνος που δεν σκέφτεται ελεύθερα, αλλά κατευθύνεται η σκέψη του από Διευθυντήρια;
Εκείνος που εθελοτυφλεί στα ανόητα αποτελέσματα μιας ανόητης παγκοσμιοποίησης - που τα αφεντικά απέκτησαν μεγαλύτερη δύναμη και οι ελεύθεροι έγιναν δούλοι - και βαυκαλίζεται πως η τακτική της παγκοσμιοποίησης έχοντας αγαθές προθέσεις θα επιφέρει επιτέλους την ισότητα και την ειρήνη στον πλανήτη;
Εκείνος που αναζητά μια δικαιότερη κοινωνία κι όποιος δεν συμφωνεί μαζί του θα καίγεται στην πυρά, ή «θα πεθαίνει στα μπουντρούμια από φρικτά βασανιστήρια»;
Εκείνος που ισχυρίζεται ότι στο σχολικό βιβλίο θα πρέπει ντύνουμε τα γεγονότα με ιστορικές ανακρίβειες, για να μην ανακαλύπτει το σχολιαρόπαιδο τη… βία, όταν τα γειτονόπουλά του διδάσκονται από τα γεννοφάσκια τους τον επεκτατισμό ;
Εκείνος που με βάση το ψεύδος της παραπληροφόρησης προσπαθεί να παραποιήσει την ιστορική αλήθεια;
Εκείνος που δεν κάνει κριτική στις απόψεις, αλλά βρίζει κι αναθεματίζει τις προσωπικότητες;
Εκείνος που αποστρέφεται την αλήθεια και διαδίδει το ψέμα, επειδή τον οδηγούν αλλοδαπά συμφέροντα;
Εκείνος που ξέχασε, που δεν έχει μνήμη, που οι χαβούζες της τηλεοπτικής ατιμίας, οι δυναστείες μιας γερασμένης πολιτικής υποκουλτούρας, οι επαγγελματίες της ξεφτισμένης εξουσίας, και η ευτέλεια των αρχαίων αξιών σε μια κοινωνία που κατάντησε χυδαίο ράντσο κάθε απολίτιστου κατεργάρη, δεν τον ξεσηκώνουν από τον καναπέ του ωχαδερφισμού του;
Ναι. Δεν ξέρω τελικά ποιος είναι πιο σιχαμερός !!!
Είδα αγάλματα να σωριάζονται νεκρά σαν τους ανθρώπους. Είδα τραγούδια να πεθαίνουν χωρίς ελπίδα ανάστασης. Είδα τους νέους να γερνούν απότομα μες τους καθρέφτες, τους πολιτικούς να χάνονται για μια λέξη, τα παιδιά για μιαν απάντηση, τους αιχμαλώτους να απελευθερώνονται μ΄ ένα μονάχα πυροβολισμό.
Είδα νεκρούς να παραμερίζουν τη μνήμη, γιατί η αναμνήσεις δεν έχουν οίκτο, γιατί η σιωπή είναι η μόνη τους ελευθερία, και γιατί η ματαιότητα είναι ένας ξένος κήπος, όπου όλοι εκεί μέσα, παίζουμε τους αθάνατους…
Είδα αγάλματα να σωριάζονται νεκρά σαν τους ανθρώπους. Είδα τραγούδια να πεθαίνουν χωρίς ελπίδα ανάστασης. Είδα τους νέους να γερνούν απότομα μες τους καθρέφτες, τους πολιτικούς να χάνονται για μια λέξη, τα παιδιά για μιαν απάντηση, τους αιχμαλώτους να απελευθερώνονται μ΄ ένα μονάχα πυροβολισμό.
Είδα νεκρούς να παραμερίζουν τη μνήμη, γιατί η αναμνήσεις δεν έχουν οίκτο, γιατί η σιωπή είναι η μόνη τους ελευθερία, και γιατί η ματαιότητα είναι ένας ξένος κήπος, όπου όλοι εκεί μέσα, παίζουμε τους αθάνατους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου