ΤΑ ΩΧΡΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ

Το κράτος δεν είναι τίποτε άλλο παρά το αποτέλεσμα της πάλης των καλών πολιτών που έχουν ως καθήκον να αγωνίζονται ώστε να επικρατεί διαφάνεια σε όλους τους τομείς και σε όλους τους θεσμούς της κοινωνίας. Γνωρίζουμε πως οτιδήποτε  μεγάλο μέσα στον κόσμο,  γίνεται στη φωνή του καθήκοντος και οτιδήποτε άθλιο, στο όνομα του συμφέροντος.

Στο δημοσιογραφικό  σώμα, δύο μορφές κυριαρχούν και βρίσκονται σε συνεχή διαμάχη μεταξύ τους. Είναι ο αδέκαστος κι ο γελωτοποιός. Αυτός δε , ο τελευταίος, καταφέρνει πολλές φορές να υπερπηδά τα εμπόδια που φέρνει  μπροστά του η ηθική. Υπερπηδά ακόμα κι αυτό το εμπόδιο του Νόμου όταν παραπλανεί τους πολίτες ή όταν προπαγανδίζει υπέρ του ψέματος θυσιάζοντας την αλήθεια στο βωμό του συμφέροντος. Αυτό το ανθρωπάκι του Ράιχ, αυτός ο Θερναδιέρος του Ουγκώ,  αυτός ο γελωτοποιός του  Σαφίκ  Κεσαβζί, που έχει χρέος να μεταδίδει στον κόσμο τα πραγματικά γεγονότα, λειτουργεί υπεράνω αυτών,  για προσωπικό του όφελος.

Κάποιοι δημοσιογράφοι  λοιπόν, είναι υποτελείς. Τους βλέπουμε επί σειρά ετών, να γίνονται αντικείμενο διαχείρισης από τις πολιτικές κάστες του τόπου μας. Φαίνεται στα ωχρά τους πρόσωπα ότι είναι καθοδηγούμενοι από τα αφεντικά που τους πληρώνουν.
Οι άνθρωποι αυτοί, χειραγωγήθηκαν και καθηλώθηκαν σ' ένα μοτίβο καθοδηγούμενης και εκφυλιστικής δημοσιογραφικής παιδείας και παρέμειναν ανώριμοι αγνοώντας τι σημαίνει πραγματική πολιτική δημοσιογραφία. 

Δημαγωγοί του πολιτικού κατεστημένου, φερέφωνα μιας «προοδευτικής ιδέας» που κατέρρευσε παγκοσμίως και δεν αντιλήφθηκε ακόμη πως η άρνηση δεν θα γίνει ποτέ θέση, διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλο και η δημοσιογραφική τους πολιτική κενοσοφία αποσκοπεί στο να παρασύρει το λαό στοχεύοντας περισσότερο στο συναίσθημα παρά στη λογική. Περιχαρακωμένοι στις αυταπάτες τους, στηριγμένοι σε δομές μιας εποχής που χάνεται βαθμιαία, ανίκανοι να αντιληφθούν τα νέα πολιτικά ρεύματα, αρκούνται να υπηρετούν μια δημοσιογραφία συμπλεγματική όπου με ανύπαρκτο πνεύμα «κατασκευάζει» αλήθειες. Ευρισκόμενοι εκτός τόπου και χρόνου, απεμπόλησαν τις δημοσιογραφικές τους αξίες, αλλά και τη δυνατότητα να τις έχουν, να τις αποκτήσουν, να τις ζήσουν. 

Προσωπικά τους λυπάμαι, επειδή υποφέρουν περισσότερο του επιτρεπτού από συμπλέγματα κατωτερότητας και ψυχολογικής αποστέρησης, που δεν τους επιτρέπουν να εξελιχθούν μόνοι τους, διότι δεν έχουν την ικανότητα της ατομικής επιβολής στο πραγματικό περιβάλλον.
Ευτυχώς βέβαια, δεν θα χαθεί εξ αιτίας τους η καλή δημοσιογραφία, γιατί ευτυχώς υπάρχουν δημοσιογράφοι που δεν πρόσκεινται σε πολιτικές «ιαχές». Που η αναζήτηση της αλήθειας, τους μετατρέπει από επαγγελματίες σε λειτουργούς. Κάποιοι από αυτούς, ονομάζονται επίλεκτοι  γιατί το αξίζουν.  Οι δημοσιογράφοι αυτοί, ξεπερνώντας τη μετριότητα και τη μεγέθυνση αστείων προβλημάτων, αφιερώνονται στην έρευνα της αλήθειας, εργάζονται προς όφελος του συνόλου της κοινωνίας, και συμβάλλουν στην εύρυθμη λειτουργία της επιτελώντας κοινωνικό έργο.
Σ’ αυτούς τους δημοσιογράφους, απευθύνω τον θαυμασμό μου !!!