ΤΣΟΜΣΚΙ : Ο ΘΥΜΟΣ, Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η… ΒΙΒΛΟΣ ΨΗΦΙΣΑΝ ΤΟΝ ΤΡΑΜΠ

  

Στις 8 Νοεμβρίου του 2016, ο Ντόναλντ Τραμπ κατάφερε να κάνει τη μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία της αμερικανικής πολιτικής, πατώντας με επιτυχία πάνω στην οργή των λευκών ψηφοφόρων και προσελκύοντας την κατώτερη τάξη, με έναν τρόπο που θα εντυπωσίαζε ακόμη και τον επικεφαλής της ναζιστικής προπαγάνδας Τζόζεφ Γκέμπελς.

O διάσημος Αμερικανός φιλόσοφος κι ακτιβιστής Νόαμ Τσόμσκι, στην πρώτη συνέντευξη που παραχώρησε στον C.J. Polychroniou για το Τruthout, λίγες μόλις μέρες μετά το αποτέλεσμα της κάλπης στις ΗΠΑ, εξηγεί ότι αυτοί που ψήφισαν για πρόεδρο τον Ντόναλντ Τραμπ, ήταν ο θυμός, ο ρατσισμός και … η Βίβλος.

Ο Τσόμσκι που είχε εδώ και χρόνια προειδοποιήσει ότι το πολιτικό κλίμα στις ΗΠΑ ωρίμαζε ώστε να αναδείξει ένα αυταρχικό μοντέλο, τώρα, που η πρόβλεψη του επιβεβαιώθηκε, εξηγεί, επίσης, γιατί ο Ντόναλντ Τραμπ είναι μια πραγματική απειλή όχι μόνο για τις ΗΠΑ αλλά και για ολόκληρο τον πλανήτη.

Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα είναι η πιο επικίνδυνη οργάνωση

«Στις 8 Νοεμβρίου, η πιο ισχυρή χώρα στην παγκόσμια ιστορία, η οποία θα βάλει τη σφραγίδα της σε ό,τι θα ακολουθήσει στον κόσμο, είχε εκλογές. Το αποτέλεσμα έδωσε τον έλεγχο της κυβέρνησης στα χέρια του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, το οποίο έχει γίνει η πιο επικίνδυνη οργάνωση στην παγκόσμια ιστορία. Η τελευταία φράση περί της επικινδυνότητας των Ρεπουμπλικάνων μπορεί να φαίνεται παράξενη, ακόμα και εξωφρενική σε κάποιους. Είναι όμως; Τα γεγονότα δείχνουν το αντίθετο. Το Κόμμα των Ρεπουμπλικάνων έχει  αφιερωθεί στον αγώνα ταχείας καταστροφής της οργανωμένης ανθρώπινης ζωής. Δεν υπάρχει ανάλογο ιστορικό προηγούμενο για μια τέτοια στάση. Υπερβάλλω; Σκεφτείτε τα γεγονότα τα οποία έχουμε δει έως σήμερα», λέει ο Νόαμ Τσόμσκι.

Για να υποστηρίξει τη θέση του ο Τσόμσκι, ο οποίος έχει ταχθεί στον αγώνα κατά της κλιματικής αλλαγής, φέρνει ως παράδειγμα τη Συμφωνία του Παρισιού για το Κλίμα, για την οποία και λέει ότι αν και είχε εθελοντικό χαρακτήρα υλοποίησης, είχε πολύ καλές προοπτικές επιτυχίας, αλλά κάθε τέτοια σκέψη εγκαταλείφθηκε πια, καθώς οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν δημοσίως αρνηθεί ακόμα και την ύπαρξη του προβλήματος και φυσικά δεν προτίθενται να δεσμευτούν από τις διατάξεις της. Υπενθυμίζει επίσης ότι ο Μπαράκ Ομπάμα είχε πει μετά τη Συμφωνία στο Παρίσι: «Πρόκειται για τη στιγμή που επιτέλους αποφασίσαμε να σώσουμε τον πλανήτη μας».

Και συνεχίζει εφιστώντας την προσοχή στην πυρηνική απειλή που υπάρχει εδώ και 70 χρόνια και γιγαντώνεται έπειτα από την εκλογή Τραμπ.

Σημειώνει επίσης ότι είναι εξαιρετικά ανησυχητικό το γεγονός ότι τα δύο αυτά ζητήματα, δεν αποτελούν παρά απλές αναφορές στον Τύπο για το εκλογικό σώμα των ΗΠΑ, κάτι που ο Τσόμσκι όπως χαρακτηριστικά λέει, δεν βρίσκει καν λέξεις για να το περιγράψει σαν γεγονός. «Είναι δύσκολο να βρει κανείς λέξεις για να περιγράψει ότι η ανθρωπότητα βρίσκεται αντιμέτωπη με το πιο σημαντικό ερώτημα στην ιστορίας της - το αν η οργάνωση της ζωής μας θα επιβιώσει τουλάχιστον όπως την ξέρουμε σήμερα - κι ότι αυτή απαντά με το να επιταχύνει την καταστροφή της», τονίζει.

Ο θυμός ψήφισε στις αμερικανικές εκλογές

Ποιοί ήταν όμως οι λόγοι που έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο και ώθησαν τους Αμερικανούς ψηφοφόρους στο να κάνουν τη μεγαλύτερη ανατροπή στην πολιτική ιστορία της χώρας;

Όπως εξηγεί ο Νόαμ Τσόμσκι:

«Σύμφωνα με τις τρέχουσες πληροφορίες, ο Τραμπ έσπασε όλα τα ρεκόρ στην υποστήριξη που έλαβε από λευκούς ψηφοφόρους, της εργατικής και της κατώτερης μεσαίας τάξης, και ψηφίστηκε ιδιαίτερα από αυτούς με μέσο εισόδημα από $ 50.000 έως $ 90.000, που ζουν σε αγροτικές και ημιαστικές περιοχές και δεν έχουν ανώτερη μόρφωση. Αυτές οι κοινωνικές ομάδες μοιράζονται τον θυμό σε όλη τη Δύση, όπως αποκάλυψε άλλωστε το απρόσμενο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος για το Brexit και η κατάρρευση των πολιτικών κομμάτων του κέντρου σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Αυτοί οι θυμωμένοι και δυσαρεστημένοι ψηφοφόροι είναι τα θύματα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της προηγούμενης γενιάς. Είναι οι πολιτικές που ο πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ, Άλαν Γκρινσπάν, τον οποίο οι οικονομολόγοι αποκαλούσαν και «Άγιο Άλαν», είχε εισαγάγει, μέχρι η θαυμαστή οικονομία που έχτισε να σκάσει το 2007-2008, απειλώντας να πάρει στον πάτο μαζί της την παγκόσμια οικονομία. Όπως είχε περιγράψει ο Γκρινσπάν, ενώσω βρισκόταν ακόμη στις ένδοξες μέρες του, η επιτυχία του στην οικονομική διαχείριση βασίστηκε σημαντικά στην αύξηση της εργασιακής ανασφάλειας.

Η ιδέα ήταν ότι οι εκφοβισμένοι άνθρωποι της εργατιάς, δεν θα ζητούσαν αυξήσεις μισθών, επιδόματα και ασφάλιση, αλλά αντιθέτως θα ήταν ικανοποιημένοι από την μισθολογική τους σταθερότητα και τη μείωση των προνομίων τους, που σηματοδοτούν μια υγιή οικονομία κατά τα νεοφιλελεύθερα πρότυπα. Οι εργαζόμενοι που έγιναν τα πειραματόζωα σε αυτά τα πειράματα της οικονομικής θεωρίας δεν έμειναν ευχαριστημένοι όμως από τα αποτελέσματα τους. Δεν ήταν για παράδειγμα περιχαρείς όταν το 2007 που το νεοφιλεύθερο «θαύμα» έφτασε στην κορύφωση του, οι μισθοί έφτασαν στα επίπεδα του 1960, την ίδια στιγμή που θεαματικά κέρδη κατέληγαν στις τσέπες ενός δυσανάλογου ποσοστού της τάξης του 1% του κόσμου της αγοράς εργασίας».

Μια άλλη εικόνα που περιγράφει ο Αμερικανός φιλόσοφος είναι αυτή των πολιτών που δουλεύουν σκληρά και τηρούν τις παραδοσιακές αξίες, να στέκονται σε μια ουρά, περιμένοντας να προχωρήσουν μπροστά με αργά και σταθερά βήματα. Τη σειρά προσπερνούν κάποιοι, γεγονός που δεν φαίνεται όμως παράξενο, καθώς αυτός είναι ο «αμερικάνικος τρόπος» που κάποιοι προωθούνται και υποτίθεται ότι αξίζει επιβράβευσης. 

Το τι προκαλεί όμως απελπισία, είναι το τι συμβαίνει πίσω από αυτούς, καθώς όπως εξηγεί ο Τσόμσκι, αυτοί που μένουν να περιμένουν, πιστεύουν ότι άνθρωποι που δεν το αξίζουν και δεν ακολουθούν τους κανόνες, τους προσπερνούν υποβοηθούμενοι από κυβερνητικά προγράμματα που -λανθασμένα- θεωρούν ότι έχουν σχεδιαστεί για να επωφεληθούν μειονότητες, όπως οι  Αφρο-Αμερικανοί και οι μετανάστες και ότι οι ίδιοι αντιμετωπίζονται με περιφρόνηση. Κι εκεί έρχονται και ρατσιστικές πολιτικές δηλώσεις όπως η αμίμητη του Ρόναλντ Ρίγκαν περί «welfare queens» που κλέβουν τα λεφτά που με κόπο βγάζουν οι λευκοί και άλλες τέτοιες φαντασιώσεις.

Πολλές φορές είναι η ίδια η αδυναμία να αναλυθεί πολιτικά το αίσθημα περιφρόνησης αλλά και η υπεροψία των κυβερνώντων στην γραφειοκρατία των αποφάσεων που λαμβάνουν και δεν δίνουν λύσεις στην πραγματικότητα των πολιτών, που παίζει ρόλο στο χτίσιμο του μίσους εναντίον των κυβερνήσεων, εξηγεί.

Ψήφισε όμως και ο ρατσισμός και… η Βίβλος

Υπάρχουν επίσης κι άλλοι παράγοντες που συνέβαλαν στην επιτυχία του Τραμπ. Ένας είναι ο ρατσισμός κι άλλος ένας η αμάθεια.

«Συγκριτικές μελέτες δείχνουν ότι τα δόγματα της λευκής υπεροχής είχαν παραδοσιακά μια ακόμη πιο ισχυρή πρόσφυση στην αμερικανική κουλτούρα από ό,τι στη Νότια Αφρική. Δεν είναι μυστικό ότι ο λευκός πληθυσμός μειώνεται και σε μια δεκαετία ή δύο, οι λευκοί προβλέπεται να είναι μια μειονότητα του εργατικού δυναμικού, και όχι πάρα πολύ αργότερα, μια μειοψηφία του πληθυσμού. Η παραδοσιακή συντηρητική κουλτούρα φαίνεται επίσης στα μάτια των Αμερικανών να βρίσκεται υπό την απειλή των πολιτικών - ταυτότητας που έχουν περιφρονήσει “τον εργατικό, πατριώτη, λευκό Αμερικανό, που πάει στην Εκκλησία και διαφυλάσσει τις οικογενειακές αξίες” και που στα μάτια του βλέπει την πατρίδα του να χάνεται», λέει ο Αμερικανός διανοούμενος.

Ως προς την αμάθεια; «Μία από τις δυσκολίες για να ευαισθητοποιήσεις την κοινή γνώμη για την απειλή της κλιματικής αλλαγής είναι το γεγονός ότι το 40% των Αμερικανών πολιτών δεν βλέπει που έγκειται το πρόβλημα, από τη στιγμή που πιστεύει ότι θα επιστρέψει ο Χριστός σε λίγες δεκαετίες και θα το λύσει. Περίπου το ίδιο ποσοστό πολιτών πιστεύουν ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε μερικές χιλιάδες χρόνια πριν. Αν η Φυσική έρχεται σε αντιπαράθεση με τη Βίβλο, τότε κρίμα για την επιστήμη. Είναι δύσκολο να βρει κανείς τέτοιο ανάλογο σε άλλες κοινωνίες», τονίζει ο Νόαμ Τσόμσκι.

Ένα κρυφό όπλο για τη νίκη Τραμπ

Η αποτυχία των Δημοκρατικών να δείξουν πραγματικό ενδιαφέρον για τους εργαζόμενους τη δεκαετία του ’70, αποδείχτηκε το μεγαλύτερο όπλο των Ρεπουμπλικάνων, που φρόντισαν να εντάξουν στις τάξεις τους τους νέους ταξικούς εχθρούς του Δημοκρατικού Κόμματος, προσποιούμενοι τουλάχιστον ότι μιλούν τη γλώσσα τους.

Έτσι δασκάλεψαν τον Ρίγκαν να κάνει αστεία τρώγοντας δημοσίως φασόλια, καλλιέργησαν προσεκτικά την εικόνα του Τζορτζ Μπους ως ενός τύπου θα μπορούσες να συναντήσεις σε ένα μπαρ ή στη φάρμα του, και τώρα ήρθε ο Τραμπ να κάνει πολιτική εκστρατεία εναντίον της κυβέρνησης των Δημοκρατικών και να δώσει έτσι φωνή σε όσους έχουν χάσει όχι μόνο τη δουλειά τους, αλλά  και την αυτοεκτίμηση τους.

«Ένα από τα μεγάλα επιτεύγματα τους ήταν επίσης ότι κατάφεραν να εκτρέψουν την οργή ενάντια στον επιχειρηματικό τομέα στον κυβερνητικό, που είναι αυτός που στα αλήθεια υλοποιεί τα προγράμματα που ο κόσμος των επιχειρήσεων σχεδιάζει», σχολιάζει ο Τσόμσκι και υπενθυμίζει ότι παρά τις όποιες της δυσλειτουργίες, η κάθε κυβέρνηση δεν παύει να βρίσκεται έως κάποιο τουλάχιστον βαθμό υπό την λαϊκή επιρροή και τον λαϊκό έλεγχο, κάτι που δεν συμβαίνει με τον επιχειρηματικό τομέα.

«Είναι ιδιαίτερα επωφελής για τον επιχειρηματικό κόσμο, να προωθήσει το μίσος για τους κυβερνητικούς γραφειοκράτες και να βγάλει από το μυαλό των ανθρώπων την ανατρεπτική ιδέα ότι μια κυβέρνηση μπορεί να γίνει πράγματι όργανο της λαϊκής βούλησης και να είναι εκλεγμένη από τους πολίτες… για τους πολίτες!», θα πει χαρακτηριστικά ο Τσόμσκι.λο για τη νίκη Τραμπ

Μια αλλαγή προς.... το χειρότερο λοιπόν

Όπως έδειξε η προεκλογική περίοδος η παθιασμένη υποστήριξη στον Τραμπ προήλθε καταρχήν από την πεποίθηση ότι αντιπροσωπεύει την αλλαγή, την ίδια στιγμή που η Κλίντον θεωρήθηκε η υποψήφια που θα διαιωνίσει τις αγωνίες τους.

Σύμφωνα με τον Τσόμσκι «η αλλαγή που εκείνος πιθανόν να φέρει θα είναι επώδυνη ή ακόμη χειρότερη από την υφιστάμενη κατάσταση, αλλά είναι κατανοητό ότι οι συνέπειες δεν είναι σαφείς στους απομονωμένους ανθρώπους μίας ατομοκεντρικής κοινωνίας, στην οποία δεν υπάρχουν οι δομές (όπως π.χ. συνδικάτα) που θα τους εκπαιδεύσουν και θα τους οργανώσουν». «Αυτή είναι και η κρίσιμη διαφορά μεταξύ της σημερινής απελπισίας και την αισιόδοξη κινηματική στάση των ανθρώπων της εργατικής τάξης που έζησαν υπό πολύ μεγαλύτερη οικονομική βία κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης της δεκαετίας του ’30», θα πει.

«Αυτά είναι τα δεδομένα της πραγματικής ζωής των ψηφοφόρων του Τραμπ, που τους έκαναν να πιστέψουν ότι ο επικεφαλής των Ρεπουμπλικάνων θα κάνει κάτι για να γιατρέψει τις πληγές τους, αν και μια πρόχειρη ματιά στις οικονομικές κι όχι μόνο προτάσεις του αποδεικνύει το ακριβώς αντίθετο», καταλήγει ο Νόαμ Τσόμσκι, ο οποίος σημειώνει ότι τώρα το βάρος πέφτει στους ώμους των ακτιβιστών για να αποτρέψουν τα χειρότερα και να δείξουν το δρόμο  για τις απαραίτητες αλλαγές που είναι απελπιστικά απαραίτητο να γίνουν στην Αμερική.

Το διαβάσαμε στο http://im2ns5.27210.gr/sites/all/themes/xsonethree/logo.png

ΠΑΛΙΕΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΚΑΡΤΕΣ

Ἡ πρώτη χριστουγεννιάτικη κάρτα δημιουργήθηκε ἀπό τόν Sir Henry Cole στό Λονδίνο τό 1843. 

Στήν κάρτα ἀπεικονιζόταν ἕνα ἔργο τοῦ John Callcott Horsley πού ἔδειχνε μιά οἰκογένεια νά κάθεται στό χριστουγεννιάτικο τραπέζι καί νά τσουγκρίζουν ὅλοι μαζί τά ποτήρια τους.  Εκείνο το έτος που πρωτοεμφανίστηκαν οι χριστουγεννιάτικες κάρτες τυπώθηκαν και πουλήθηκαν 2.050 κάρτες.

 Το 1875 έχοντας δει την μεγάλη απήχηση που είχαν οι χριστουγεννιάτικες κάρτες στην Αγγλία ο Louis Prang αποφάσισε να τυπώσει χριστουγεννιάτικες κάρτες και να τις στείλει στην Αμερική.  Όμως οι απεικονίσεις που είχε επιλέξει για τις κάρτες τους ήταν πολύ φτηνές και κακόγουστες με αποτέλεσμα να φύγει από την αγορά πολύ σύντομα.

 Το 1950 εμφανίστηκαν και χριστουγεννιάτικες απεικονίσεις cartoon και τον 21ο αιώνα επανήλθαν πάλι στην αγορά οι κάρτες Βικτοριανού ύφους που είχαν εξαλειφθεί μετά την μεγάλη αποτυχία το 1875 στην Αμερική.

Οι χριστουγεννιάτικες κάρτες συνήθως είναι μικρά έργα τέχνης που δίνουν χαρά. Πολλοί μεγάλοι ζωγράφοι έχουν απεικονίσει τα έργα τους σε τέτοιες κάρτες και τα είδη καρτών που υπάρχουν στο εμπόριο είναι χιλιάδες.

 Για πολλούς οι χριστουγεννιάτικες κάρτες είναι και αντικείμενο συλλογής όπως για παράδειγμα η συλλογή της βασίλισσας Μαρίας που φυλάσσεται στο μουσείο του Λονδίνου. Μια μεγάλη συλλογή από χειροποίητες κάρτες φιλοξενείται στο πανεπιστήμιο τους Λονδίνου Slade School of Fine Art . Η τιμή για την αγορά μια κάρτας από τέτοιες μεγάλες συλλογές μπορεί να φτάσει και τα 9.000 ευρώ. Η πιο ακριβοπληρωμένη κάρτα μέχρι στιγμής είναι η πρώτη που δημιουργήθηκε το 1843 από τον Cole και πουλήθηκε το 2001 22.250 λίρες.

Ἀπό την δημιουργία της πρώτης Χριστουγεννιάτικης κάρτας, ἔχουν περάσει 170 καί πλέον χρόνια καί σήμερα αὐτός ὁ τρόπος ἀποστολῆς Χριστουγεννιάτικων καρτῶν κινδυνεύει μέ ἐξαφάνιση ἀφοῦ ἀντικαταστάθηκε ἀπό τά sms, fax καί internet.

 
Ὅμως ὅλοι αὐτοί οἱ νέοι τρόποι δέν προκαλοῦν τα συναισθήματα πού θά προκαλέσει ἡ ταχυδρομική κάρτα. Γιατί ὁ ἄλλος ξέρει πῶς ἔφτασε ἡ κάρτα στά χέρια του. Κατέβηκες στήν ἀγορά, ἔψαξες γιά μία ὄμορφη κάρτα, ἔγραψες τίς καλύτερες εὐχές σου, πῆρες φάκελο καί ἔβαλες ἐπάνω διευθύνσεις, ἀγόρασες ἀπό τό ταχυδρομεῖο γραμματόσημο καί ἔριξες τόν φάκελο στό κιβώτιο ἀποστολῆς. Δέν εἶναι μόνο ἡ σκέψη πού ἔκανες γιά τόν ἄλλο ἀλλά ἀξίζει ἐξ ἴσου καί ὁ χρόνος πού ξόδεψες γι' αὐτόν καί τά συναισθήματά του εἶναι πολλά καί ἴσως, πρωτόγνωρα, ὅταν θά λάβει τήν κάρτα σου.
Γι' αὐτό, ἐφέτος τά Χριστούγεννα μή φοβηθείς νά ξοδέψεις λίγο ἀπό τόν χρόνο σου ἀφοῦ αὐτό τό ξόδεμα θά σκορπίσει χαρά στούς ἀγαπημένους σου !

ΠΑΛΙΕΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΚΑΡΤΕΣ

ΣΗΜΕΙΩΣΗ : Οι κάρτες είναι από το Βρετανικό Ταχυδρομικό Μουσείο

 

LA BOHEME ΟΠΩΣ ΕΛΛΑΣ

Ἡ ἱστορία τοῦ Πουτσίνι, ἐπίκαιρη σήμερα ὅσο ποτέ ἄλλοτε, διαδραματίζεται σέ κάθε πόλη, σέ κάθε γειτονιά, σέ κάθε χαμόσπιτο τῆς κατοχικῆς Ἑλλάδας, μέ πρωταγωνιστές, ἀνθρώπους τοῦ καθημερινοῦ μόχθου.

Θά μποροῦσε νά πεῖ κάποιος ὅτι ὁ ποιητής Ροντόλφο, ἡ ράφτρα Μιμή καί ὁ ἔρωτας τους, ξεπήδησαν ἀπό μία παλιά ἑλληνική ταινία τῆς χρυσῆς ταινιοθήκης τού ‘60 , ἀλλά ὄχι. Ἡ ἱστορία εἶναι ποτισμένη ἀπό τήν φρικτή μυρωδιά τοῦ θανάτου.

Ἡ ἄρρωστη Μιμή ἀντιπροσωπεύει τόν ‘Ἕλληνα πολίτη πού πνέει τά λοίσθια ἐξ αἰτίας τοῦ παράλογου μαρτυρίου τῶν μνημονίων, στοιχειωμένος ἀπό τό κλάμα τῶν παιδιῶν του καί ἀπό τήν κραυγή ἀπόγνωσης τῆς οἰκογένειάς του. Ἀπό τήν ἄλλη, ὁ ἀνέμελος ποιητής Ροντόλφο, δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν ‘Ἕλληνα πολιτικό πού ζεῖ στόν κόσμο του, ἀποκομμένος ἀπό τήν πραγματικότητα, μοιράζοντας ψεύτικες ὑποσχέσεις στόν ἀσθενῆ λαό ὅτι ὅλα θά πᾶνε καλά.

Ἀλλά οἱ ὑποσχέσεις πού μοιράζουν οἱ σύγχρονοι Ροδόλφοι, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἕνα ψεύτικο ἀντίδοτο ἐλπίδας στό δηλητήριο της κτηνωδίας τοῦ ναζισμοῦ πού ἀναβιώνει τά τελευταία χρόνια στήν πατρίδα μας. Ἡ ζωή σέ εὐτέλεια. Κάθε τί, ἄξιο, ἀλλά καί ἀνάξιο, κοστίζει περισσότερο ἀπό τήν ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια.

Τό ἔργο ἀποτυπώνει τό δρᾶμα πού ζεῖ ὁ ἑλληνικός λαός στή σημερινή ἐποχή. Ἕνας λαός διαλυμένος, πού ἡ ἀναλγησία τῶν πολιτικῶν, τόν ταξιδεύει πέρα ἀπό τήν λογική, στό τέλμα τῆς ἀβύσσου, καί πού πεθαίνει πρίν τόν πραγματικό θάνατο μέ ἑκατοντάδες καθημερινούς θανάτους.

Ἕνας λαός πού μοιάζει τοῦ πατέρα μου – ἀγαπημένος και χαμένος γιά πάντα !

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗ «ΝΥΧΤΑ ΤΩΝ ΚΡΥΣΤΑΛΛΩΝ» ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΙΣ 9/11/1938

Η αποκληθείσα «νύχτα των κρυστάλλων» αποτελεί το πρώτο μαζικό πογκρόμ εναντίον των Εβραίων στη Γερμανία. Συνέβη τη νύχτα της 9ης Νοεμβρίου 1938 ως τις πρώτες πρωινές ώρες της επόμενης μέρας και ήταν η πρώτη ένδειξη για το τι θα ακολουθούσε αργότερα με το εβραϊκό ολοκαύτωμα. Ονομάστηκε «νύχτα των κρυστάλλων», επειδή οι Ναζί ξέσπασαν πάνω στις ιδιοκτησίες των Εβραίων, σπάζοντας τις βιτρίνες πολλών καταστημάτων τους.
 
Ο δημιουργός του τραγουδιού, Leonard Cohen διηγήθηκε κάποτε πως έγραψε το «Dance me to the end of love», (Χόρεψέ με στην ομορφιά σου με ένα φλεγόμενο βιολί) .
 
Αξίζει να το διαβάσετε επειδή πολλοί πιστεύετε ότι είναι εμπνευσμένο από το πάθος του έρωτα. Αντίθετα, είναι βγαλμένο από τη φρίκη, τον θάνατο, τον πόνο, την κτηνωδία, τη ζωή που σβήνει άσκοπα μέσα στον παραλογισμό. Θα μπορούσε ακόμα, η μελωδία αυτή του θανάτου, να κλαίει για το σημερινό Πογκρόμ εναντίον των Ελλήνων από τις τελευταίες ελληνικές ναζιστικές κυβερνήσεις που χρεώνονται τους άστεγους, τους πνιγμένους, τους αυτόχειρες, τους πεινασμένους, τους άνεργους, τους χαμένους… Ένα τραγούδι που θρηνεί τη ζωή που φεύγει εξ αιτίας κάποιων παλιανθρώπων…
 
«Το συγκεκριμένο τραγούδι το έγραψα επειδή γνώριζα ή άκουγα ότι δίπλα στα κρεματόρια, σε κάποια συγκεκριμένα στρατόπεδα θανάτου υπήρχε μία ομάδα μουσικών, που αποτελούνταν από ένα κουαρτέτο εγχόρδων, οι οποίοι υποχρεώνονταν να παίζουν κάθε φορά που εξελισσόταν η διαδικασία αυτής της φρίκης. Και αυτούς τους ανθρώπους που έπαιζαν, τους περίμενε η ίδια τρομακτική μοίρα. Και υποχρεώνονταν να παίζουν κλασική μουσική, την ώρα που οι συγκρατούμενοί τους θανατώνονταν και καίγονταν. 
Αυτή η μουσική λοιπόν το «χόρεψέ με στην ομορφιά σου με ένα φλεγόμενο βιολί» εννοεί συμβολικά σαν ομορφιά το τέλος της ύπαρξης, και το στοιχείο του πάθους που διέπει κάθε ολοκλήρωση. Όμως αυτή είναι η ίδια γλώσσα που χρησιμοποιούμε για την απόλυτη παράδοση στον αγαπημένο ή στην αγαπημένη μας, έτσι ώστε σ’ ένα τραγούδι να μην είναι σημαντικό εντέλει να γνωρίζει κανείς την απαρχή της γένεσής του, γιατί εάν και η ίδια η γλώσσα προέρχεται απ’ αυτή την γενεσιουργό πηγή πάθους, μπορεί να αγκαλιάσει οποιαδήποτε παθιασμένη ενέργεια».

ΓΚΡΑΦΙΤΙ – ΤΕΧΝΗ ‘Η ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΣ;

Το γκράφιτι κατατάσσεται στην κατηγορία της γνωστής ως τέχνης του δρόμου (street art) και έχει αρκετούς οπαδούς και θαυμαστές. Εχει όμως και πολλούς εχθρούς που πιστεύουν ότι οι μουτζούρες και τα σπρέι μπογιάς επάνω στους τοίχους είναι ασυδωσία, πρόκληση και παρανομία. Και δεν έχουν άδικο μιας και το γκράφιτι  πρωτοχρησιμοποιήθηκε από συμμορίες και σπείρες του δρόμου για να σηματοδοτήσουν τις ζώνες επιρροής τους μέσα στα αστικά περιβάλλοντα. 
Αν ρωτήσετε τους πολέμιους της street art, (δημοτικά συμβούλια, αστυνομία και ιδιοκτήτες κατοικιών) θα σας πούνε ότι το γκράφιτι είναι βανδαλισμός πού εξισώνει την τέχνη του δρόμου με την ίδια την καταστροφική μανία μιας μερίδας της νεολαίας. Φυσικά και  είναι παράνομο επειδή  καταστρέφει τη δημόσια περιουσία και επιφέρει βανδαλισμούς σε κοινόχρηστους χώρου

Είναι όμως έτσι; Προσωπικά αν με ρωτήσετε, θα πω πως το γκράφιτι δεν απλά μία βιαστική μουντζούρα σε έναν τοίχο.  Είναι η τέχνη  να πιάνεις τα μηνύματα  των καιρών και να τα μεταδίδεις  στους  άλλους  με την εφήμερη ζωγραφική του σπρέι. Αν οι πολέμιοι της street art σταματούσαν λίγο τη σκέψη τους επάνω στους κοινωνικούς προβληματισμούς, στα ηθικά και πολιτικά μηνύματα ή στην ομορφιά μιάς εικόνας γκράφιτι, θα συνέχιζαν να αναθεματίζουν τους γκραφιτάδες;

Στα πλαίσια του φεστιβάλ "Το μικρό Παρίσι των Αθηνών", οι  διοργανωτές του ήθελαν να αφήσουν ένα αποτύπωμα στην Αθήνα, τουλάχιστον μέχρι την επόμενη διοργάνωση του χρόνου. Στα πλαίσια αυτά συνεργάστηκαν με τον street artist WD κι έτσι, στο κέντρο της Αθήνας, στο Μεταξουργείο και στην διασταύρωση των οδών Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και Σάμου, δημιουργήθηκε το έργο "Knowleadge speaks - Wisdom listens".  H γνώση μιλάει, η σοφία ακούει, ένα απόφθεγμα του Τζίμι Χέντριξ, παντρεύτηκε από τον καλλιτέχνη με το σύμβολο της Αθήνας και ελάχιστα 24ώρα μετά την ολοκλήρωση του έργου έχει γίνει παγκόσμιο viral.

 Όπως αναφέρει ο ίδιος ο WD στο σχόλιο που συνοδεύει την φωτογραφία του έργου στη σελίδα του στο FaceBook : " H κουκουβάγια συμβολίζει την σοφία και την ίδια στιγμή είναι το σύμβολο της θεάς Αθηνάς, αυτής που έδωσε το όνομα της στην πόλη της Αθήνας. Από την άλλη η κουκουβάγια ως πουλί είναι διάσημη για την εξαιρετικά καλή όραση της σε μακρινές αποστάσεις ιδιαίτερα σε χαμηλό φωτισμό.  Σήμερα η Ελλάδα, και όχι μόνο, βιώνει μία πολύ σκοτεινή φάση και νομίζω ότι είναι ώρα για εμάς να θυμηθούμε την σοφία αυτού του πλάσματος".

Το ερώτημα αν το γκραφίτι μπορεί να θεωρηθεί τέχνη απασχόλησε πολλές αρμόδιες υπηρεσίες στον κόσμο. Στο Άαχεν για παράδειγμα. όπως και στη Λειψία, αποφάσισαν να ανακηρύξουν διατηρητέα κάποια γκραφίτι, που είχαν κατά τη γνώμη τους καλλιτεχνική αξία. Στον τοίχο ενός σπιτιού της πόλης είχε σχεδιάσει ο Κλάους Πάιερ ένα ζευγάρι ερωτευμένων, το οποίο αποφασίστηκε να τεθεί υπό την προστασία των τοπικών Αρχών λόγω της αξίας του ως έργου τέχνης, αλλά και ως μέρους της ιστορίας της πόλης.

Ανάλογα παραδείγματα αναγνώρισης της καλλιτεχνικής αξίας των γκραφίτι όμως έχουμε και από την Ελβετία και τη Μ. Βρετανία. Οι κάτοικοι της βρετανικής πόλης Μπρίστολ αποφάσισαν με δημοψήφισμα να αναγνωρίσουν την καλλιτεχνική αξία των έργων του γνωστού καλλιτέχνη Μπάνκσι.
Επειδή δεν φτιάχτηκαν για να διατηρηθούν αιώνια, οι αποφάσεις που έκριναν κάποια από αυτά τα έργα ως διατηρητέα, φέρνουν τις αρμόδιες υπηρεσίες προστασίας και συντήρησης,  αντιμέτωπες με μία μεγάλη πρόκληση. Πώς θα γίνει εφικτή η διατήρηση των γκράφιτι πάνω στους τοίχους; Το ερώτημα μένει να απαντηθεί στην πράξη…

Μπάνκσι

Ο δημοφιλέστερος και πιθανότατα πιο αναγνωρίσιμος καλλιτέχνης του δρόμου σε παγκόσμιο επίπεδο είναι εξίσου γνωστός για τον πετυχημένο τρόπο να κρατά μυστική την ταυτότητά του όσο και για την ανεπανάληπτη σατιρική και πολιτικοποιημένη δουλειά του. Τα μνημειώδη στένσιλ και η μαύρη αίσθηση του χιούμορ του τον έχουν φέρουν στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη, κι αυτό για να δημιουργήσει έργα με παγκόσμιο αντίκτυπο, όπως τα εννιά γκράφιτι που φιλοτέχνησε πάνω στο Τείχος της Ντροπής της Δυτικής Όχθης που δημιούργησαν διεθνή αίσθηση.

Ο μυστηριώδης Βρετανός Μπάνκσι είναι η πιο ανατρεπτική περσόνα της street art, ένας «αντάρτης του δρόμου και της τέχνης». Με τα στένσιλ εργαλεία του, τις μπογιές  και το θράσος του κατάφερε να συνδέσει το... ψευδώνυμό του με την τέχνη του γκράφιτι τα τελευταία δέκα χρόνια και να γίνει διάσημος διατηρώντας ωστόσο την ανωνυμία του.

Το κύριο χαρακτηριστικό του είναι ότι τα σχέδιά του έχουν απροκάλυπτη πολιτική άποψη, που στρέφεται εναντίον του καπιταλισμού, του καταναλωτισμού, του ρατσισμού και του συγκεντρωτισμού. «Λένε ότι το γκράφιτι τρομάζει τους ανθρώπους και αποτελεί δείγμα κοινωνικής παρακμής. Είναι ψέμα. Πρόκειται για μια μορφή τέχνης που κρύβει κινδύνους μόνο για τους πολιτικούς, τα στελέχη των διαφημιστικών και τους γκραφιτάδες» έχει δηλώσει ο ίδιος.

Τα έργα του Μπάνκσι πωλούνται από 500.000 δολάρια και πάνω, μια τοιχογραφία που είχε φιλοτεχνήσει σε κατάστημα του Λονδίνου το 2013 πουλήθηκε σε ιδιωτική δημοπρασία έναντι 1,1 εκατ. δολαρίων, ενώ ο Μπραντ Πιτ, η Αντζελίνα Τζολί και η Κριστίνα Αγκιλέρα είναι ανάμεσα στους celebrities που έχουν διαθέσει μεγάλα ποσά για να αποκτήσουν ένα έργο του διάσημου επαναστάτη της street art. 

Ο καλλιτέχνης εξακολουθεί να κρύβεται και να φέρεται σαν καταζητούμενος, καθώς εκκρεμούν εις βάρος του εντάλματα σύλληψης για βανδαλισμό. Έχει δημιουργήσει γκράφιτι σε ολόκληρο τον κόσμο από το Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη έως την Δυτική Όχθη και την Λωρίδα της Γάζας.

Ντέιβιντ Τσόι
(Το γκράφιτι που τον έκανε πάμπλουτο)

Πλούσιος κυριολεκτικά από σπόντα, ο κορεατικής καταγωγής Αμερικανός Ντέιβιντ Τσόι ήταν ένας καλλιτέχνης του δρόμου, ο οποίος «στόλιζε» με παράνομα γκράφιτι τα κακόφημα σοκάκια του Λος Αντζελες. Μάλιστα, όταν δεν ζωγράφιζε, ο Τσόι επιδιδόταν σε μικροκλοπές και αλήτευε στους δρόμους, ενώ έκανε και φυλακή (στην Ιαπωνία το 2003) επειδή γρονθοκόπησε αστυνομικό.

Ολα αυτά έως το 2005, οπότε ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ και ο συνεργάτης του Σον Πάρκερ ζήτησαν από τον Τσόι να διακοσμήσει τους κενούς τοίχους των γραφείων του Facebook στην περιοχή Πάλο Αλτο της Καλιφόρνια. Ο Τσόι δέχθηκε, αν και όπως παραδέχεται ο ίδιος η ιδέα του Facebook του φαινόταν «γελοία και άσκοπη». Μάλιστα, αντί να πληρωθεί σε ρευστό για τη δουλειά του, δέχτηκε να λάβει περίπου 3,77 εκατ. μετοχές (περίπου το 0,2% της εταιρείας). Σήμερα, η αξία του συγκεκριμένου μετοχικού πακέτου ξεπερνάει τα 140 εκατ. δολ., γεγονός το οποίο καθιστά τα γκραφίτι του 35χρονου Αμερικανού κάποια από τα πιο ακριβοπληρωμένα έργα τέχνης στον κόσμο. Παρά την επιτυχία του, δεν ξεχνά ποτέ τις καταβολές του και δικά του γκράφιτι και στένσιλ υπάρχουν πια διάσπαρτα από την Αγγλία και τη Γαλλία μέχρι και την Ιαπωνία, καθώς πολλές πόλεις εκλαμβάνουν ως τιμή να τον καλέσουν για μια του δουλειά (ή να τη διατηρήσουν όπως μπορούν). Οι ίδιες πόλεις που κάποτε μπογιάτιζαν δηλαδή στα γρήγορα τις δημιουργίες του…

Μπλεκ λε Ρατ
 

Ο Γάλλος καλλιτέχνης Μπλεκ λε Ρατ έφτιαξε με τα σπρέι του μία απεικόνιση της Παναγίας σε ένα τοίχο στη Λειψία. Είκοσι και πλέον χρόνια μετά, η έμπνευσή του με την παράσταση της Παρθένου με τον Ιησού στην αγκαλιά, ανακηρύχθηκε από την αρμόδια υπηρεσία προστασίας μνημείων της πόλης ως διατηρητέα. Η αρμόδια επιτροπή δεν άργησε να αποφανθεί ότι πρόκειται για ένα έργο τέχνης. Επιπλέον «ως ένα από τα τελευταία εναπομείναντα τεκμήρια της εποχής μετά την ένωση των δύο Γερμανιών, η παράσταση αυτή έχει μεγάλη αξία διατήρησης» εξηγεί η Ανεκατρίν Μερέμ από την υπηρεσία διατήρησης μνημείων στη Λειψία.

Ο θρυλικός γάλλος street artist θεωρείται εν πολλοίς ο πατέρας του στένσιλ, της τεχνικής δηλαδή που έχουν μιμηθεί και κοπιάρει όλοι, ακόμα και ο μεγάλος Μπάνκσι. Γεννημένος ως Xavier Prou, ο Blek είναι ένας ακόμα μυθικών διαστάσεων γκραφιτάς που βρήκε τον δρόμο προς τις γκαλερί και τα μουσεία τέχνης και απολαμβάνει πια φήμη και κύρος. Περιθωριακός άλλοτε καλλιτέχνης του δρόμου, ο Blek le Rat ήταν από τους πρώτους που έπεισε με τη δουλειά του το παραδοσιακό κοινό ότι το γκράφιτι είναι τέχνη, μια εφήμερη δημιουργία που συλλαμβάνει ωστόσο κάτω από το εφήμερο της πόλης και της ίδιας της ζωής. Το παρατσούκλι του έλκει το όνομά του από τα ποντίκια που συνήθιζε να ζωγραφίζει στους δρόμους του Παρισιού όταν πρωτοξεκίνησε, καθώς έτσι έβλεπε ο κόσμος αυτόν και τους ομοίους του καλλιτέχνες του δρόμου: ως αρουραίους που λυμαίνονταν τις ευνομούμενες πολιτείες!

Retna

  Από τη φοβερή σκηνή του Λος Άντζελες, ο γραφιτάς αυτός έχει διακοσμήσει την πόλη με μια εντυπωσιακότατη συλλογή παραστάσεων που χαρακτηρίζονται από τις καλλιγραφικές γραμματοσειρές του, που προέρχονται από blackletter, αιγυπτιακά ιερογλυφικά, αραβικά και εβραϊκά καθώς και τις πιο παραδοσιακές μορφές του graffiti. Εργα του παρουσιάζονται σε ιδρύματα και γκαλερί.

Ο Retna έχει κάνει τη διαφήμιση δουλειά για μάρκες όπως VistaJet, Louis Vuitton, και Nike. Έργα του κοσμεί το εξώφυλλο του άλμπουμ Σκοπός Justin Bieber που έκανε το ντεμπούτο του το 2015.

Η δουλειά του γέμισε το Λος Άντζελες πριν περάσει από τη Νέα Υόρκη και το Μαϊάμι μέχρι την Ταϊπέι, την Βαρκελώνη και το Χονγκ Κονγκ.. Και βέβαια απολαμβάνει σήμερα εμπορική επιτυχία στις παραδοσιακές αγορές τέχνης, καθώς ήταν ένας από τους πρωτεργάτες που έπεισαν πολλούς (και σίγουρα τους θεσμούς της τέχνης) ότι το γκράφιτι δεν είναι καταστροφή δημόσιας περιουσίας αλλά πολλά περισσότερα…

Φωτογραφίες από κτίρια πως ήταν πριν και πως   έγιναν μετά τα γκράφιτι και τα συμπεράσματα δικά σας...