ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ

 

Ο πιο σκληρός δυνάστης είναι το ανάλγητο κράτος όταν προσφέρει σημαντικές θέσεις εξουσίας σε πολύ μικρούς ανθρώπους...

 Το πρωί της 18ης Μαρτίου του 2009 η Κατερίνα Γκουλιώνη βρέθηκε νεκρή στο τέλος της μεταγωγής της με πλοίο από τον Πειραιά στις φυλακές Νεάπολης Λασιθίου. Με τα χέρια της δεμένα πισθάγκωνα., χωριστά από τους άλλους κρατούμενους, χτυπημένη στο πρόσωπο. Το πόρισμα του ιατροδικαστή λιτό και απέριττο : «υπερβολική χρήση ηρωίνης».
Η Κατερίνα Γκουλιώνη κατήγγείλε με ονοματεπώνυμο όσα είδε και βίωσε μέσα στις φυλακές, αγωνίστηκε για την κατάργηση της κολπικής εξέτασης. Για όσα κατήγγειλε με ονοματεπώνυμο όσο ζούσε και για την δολοφονία της δεν τιμωρήθηκε κανείς.

Το Υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων δημιουργήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 2009 και καταργήθηκε στις 8 Ιουλίου 2019 οπότε και ξαναπήρε την αρχική του ονομασία Υπουργείο Δικαιοσύνης.  Στις αρμοδιότητες του Υπουργείου περιλαμβάνονταν, εκτός τών άλλων, η σχεδίαση και εφαρμογή της γενικής σωφρονιστικής πολιτικής και η εμπέδωση και η προαγωγή της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών. Μπλα μπλα μπλα μπλα...

 

          Καταγγελία προς τον Συνήγορο του Πολίτη

 Της κρατούμενης Γκουλιώνη Αικατερίνης

 Ελεώνας Θηβών (20-02-09)

"Είμαι 41 ετών σήμερα, εξαρτημένη από την ηρωίνη από τα 17 μου. Τόσα χρόνια αρρώστια και εξάρτηση από μία ουσία που αν δεν την είχα δε θα μπορούσα να είμαι όρθια για να δύναμαι να εργαστώ, για να μπορέσω να ζήσω…

Τον χειρότερο εφιάλτη, όμως, που οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης, δεν είχα ποτέ φανταστεί ότι θα τον ζήσω έτσι όπως τον ζω και όπως καθημερινώς απειλούμαι ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να υποστώ.

Αυτό το «αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης», λοιπόν, είναι η φυλάκιση η οποία, ουσιαστικά σημαίνει την αιχμαλωσία και την ομηρία μου από τους δεσμοφύλακες που ελέγχουν κι επεμβαίνουν ακόμη και στα γεννητικά μου όργανα και στ’ απόκρυφα σημεία του σώματός μου.

Όποτε μπαίνω στην φυλακή είτε γιατί εισάγομαι πρώτη φορά είτε γιατί επιστρέφω από δικαστήριο είτε γιατί πήγα νοσοκομείο δέχομαι την εξής επίθεση, η οποία ονομάζεται «έρευνα»: Η δεσμοφύλακας με υποχρεώνει να βγάλω όλα μου τα ρούχα, με βάζει να σκύψω, ν’ ανοίξω τους γλουτούς, να βήξω και παρατηρεί τον πρωκτό μου. Πολλές φορές βρίσκει ευκαιρία να παρατηρήσει γυμνό σώμα και με κοιτάει καλά καλά, μου φέρεται προσβλητικά, ειρωνικά, θρασύτατα, σα να’ μαι το τελευταίο σκουπίδι.

Μετά μου δίνουν άλλα ρούχα, από την αποθήκη τους, παράτερα και εξευτελιστικά, μου παίρνουν το σουτιέν γιατί, λέει, «απαγορεύεται» να το φοράω στην απομόνωση γιατί λέει, δήθεν μπορεί να…αυτοκτονήσω μ’ αυτό, μου δίνουν παπούτσια μεγαλύτερο μέγεθος απ’ το δικό μου και περπατάω σαν παλιάτσος και με οδηγούν στο φαρμακείο. Εκεί, με βάζουν να καθίσω σε γυναικολογική καρέκλα και η δεσμοφύλακας βάζει το δάχτυλό της στο αιδοίο μου μέσα στον κόλπο. Στην συνέχεια υποχρεούμαι να ουρήσω μπροστά στην δεσμοφύλακα για να κάνουν το ναρκωτέστ.

Μια φορά, στο χαρτί που ήταν τοποθετημένο στην γυναικολογική καρέκλα όπου μ’ έβαλαν να κάτσω είδα μία τρίχα από προηγούμενη ερευνηθείσα. Η αποστείρωση στα εργαλεία τους είναι κάτι που ενίοτε θυμούνται. Σε άλλες βάζουν διαστολείς και σκουριασμένους, πολλές φορές, τους βάζουν το δάχτυλό τους και συγχρόνως πιέζουν προς τον ορθό ή και από επάνω στη βουβωνική χώρα σε σημείο που η κρατούμενη να πονάει. Τα ειρωνικά σχόλια και τα σόκιν «αστειάκια» των δεσμοφυλάκων δεν λείπουν από το «ρεπερτόριό» τους…

Προσφάτως που αρνήθηκα την κολπική έρευνα και από τον γυναικολόγο, διότι ανεξαρτήτου μορφώσεως, ειδικεύσεως και μορφωτικού επιπέδου το να σου χώνει ο καθείς τα δάχτυλά του είναι τουλάχιστον «απρεπές», θα έλεγα, και ζητούσα υπερηχογράφημα, με απείλησαν ότι θα με δέσουν όλη νύχτα με τη χειροπέδα στο κάγκελο και αυτή την απειλή συγκεκριμένα την ξεστόμισε η δεσμοφύλακας που τελεί χρέη…νοσοκόμας στο Κατάστημα Κράτησης Γυναικών Ελεώνα Θηβών (Κ.Κ.Γ.Ε.Θ.) Γκαβάνα Στέλα παρουσία της υπαρχιφύλακα Σαμπάνη Σωτηρίας, μου είπε πως αφού είμαι κρατούμενη πρέπει να δεχτώ την κολπική κι αυτή που δεν είναι, είναι «άλλο πράμα». Εν ολίγοις αυτό που μου είπαν και λένε είναι ότι αφού είμαι κρατούμενη πρέπει να μου κάνουν ότι θέλουν και να μην αντιδράω.

Με οδήγησαν στην υποδιευθύντρια Καφρίτσα Αγλαϊα, η οποία μου είπε πως αφού αρνούμαι την κολπική έρευνα ότι βρεθεί από ναρκωτικά στην φυλακή θα το χρεώσει σ’ εμένα και πως θα με κρατήσει πολλές ημέρες στην απομόνωση. Όταν της ζήτησα να μου κάνει υπερηχογράφημα διότι δεν αντέχω άλλο αυτόν τον βιασμό της κολπικής μου είπε πως δεν έχει αυτή τη δυνατότητα. Της απάντησα ότι δεν είμαι υποχρεωμένη να πληρώνω εγώ τη δική τους ανεπάρκεια και με οδήγησαν στην απομόνωση όπου ούτως ή άλλως θα με οδηγούσαν, κάνοντας κολπική ή μη.

Στην απομόνωση με έκλεισαν σ’ ένα κελί όπου έπρεπε να χτυπάω το κουδούνι για να’ρθει η δεσμοφύλακας να μου ανοίξει να πάω στην μία τουαλέτα που είναι κοινή για όλες τις κρατούμενες στον χώρο αυτόν και παρακολουθούμενη από κάμερα.

Την ώρα της αφόδευσης σε παρακολουθεί η δεσμοφύλακας από την κάμερα κι όταν δει τα περιττώματά σου τότε της ζητάς την άδεια να τραβήξεις καζανάκι.

Εκτός του ότι είμαι αναγκασμένη να κάνω την ανάγκη μου μπροστά σε δεσμοφύλακα είμαι υποχρεωμένη να κάνω 8 αφοδεύσεις για να με βγάλουν από την απομόνωση αλλά κι αυτό, πάλι, εξαρτάται από τις διαθέσεις τους.

Οι περισσότερες κρατούμενες αναγκάζονται να παίρνουν καθαρτικό για να επιτύχουν αυτές τις κενώσεις και αρκετές φορές είτε δεν έρχεται η δεσμοφύλακας να τους ανοίξει την πόρτα είτε είναι άλλη κρατούμενη στην τουαλέτα και στην κυριολεξία ενεργούνται επάνω τους. Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιες δεσμοφύλακες τις εξευτελίζουν γιατί ενεργήθηκαν επάνω τους ή τους λένε απειλητικά ότι «εδώ είναι Θήβα και το κουδούνι για να πας τουαλέτα θα το χτυπάς όταν έχεις μεγάλη ανάγκη», την οποιά «μεγάλη ανάγκη» την κρίνει η δεσμοφύλακας ή της λένε με δυσφορία «πάλι τουαλέτα θέλεις;» και άλαλ τέτοια με ανείπωτη απανθρωπιά και σαδισμό.

Μου έχει συμβεί να μη μου ανοίγει η δεσμοφύλακας την πόρτα του κελιού για να πάω στην τουαλέτα και αναγκαζόμουν να ουρώ σε πλαστικό μπουκάλι νερού και αργότερα να έχω πρόβλημα με το έντερό μου από την συγκράτηση των κοπράνων. Στο τέλος, έφτασα στο σημείο να κλωτσάω την πόρτα του κελιού για να μου ανοίξει, να μου φέρεται προκλητικά και υποτιμητικά και επειδή την αποκάλεσα «κότα» έγραψε μία ψευδή αναφορά (η κα Δανιηλίδου Χαρίκλεια ειναι η εν λόγω δεσμοφύλακας) σε συνεργασία με τον αρχιφύλακα Γαλάνη Ιωάννη που ήταν υπηρεσία εκείνη την ημέρα και σε αυτόν αναφερόταν η κα Δανιηλίδου, με πέρασα πειθαρχικό κι ο υποτελής σε αυτούς, εισαγγελέας Πρασσάς Γεώργιος με τιμώρησε με πειθαρχική ποινή εγκλεισμού σε κελί της απομόνωσης για πέντε μέρες με, επιπροσθέτως παράνομη, στέρηση καφέ, τσιγάρου και τηλεφώνου.

Πειθαρχικό το οποίο παραγράφεται σε δυο χρόνια πράγμα που σημαίνει πως εκτός του μαρτυρίου που υπέστην δεν θα αποφυλακισθώ με υφ’ όρων απόλυση, δεν θα πάρω άδεια και οι άρρωστοι γονείς μου και η 21χρονη κόρη μου θα περιμένουν πολύ για να με δουν και να τους στηρίξω.
Όλα αυτά συνέβησαν στη γυναικεία φυλακή Κορυδαλλού, αλλά αυτοί οι κύριοι υπηρετούν σήμερα στη Θήβα όπως και ο αρχιφυλακεύων Κοράκης Παναγιώτης, ο οποίος στην εδώ απομόνωση της Θήβας μου είπε πως παρ’ όλες τις 8 κενώσεις κλπ δικαιούται «βάσει του εσωτερικού κανονισμού» να με κρατήσει έξι ημέρες στην απομόνωση. Ο εσωτερικός κανονισμός δεν γράφει κάτι τέτοιο, αντίθετα λέει πως η τριήμερη κράτηση στην απομόνωση γίνεται μ’ εντολή εισαγγελέα και παρατείνεται εφόσον έχουν βρεθεί απαγορευμένες ουσίες στο σώμα του κρατούμενου και δεν μπορούν να αφαιρεθούν…

Μπάνιο δεν μπορείς να κάνεις στην απομόνωση –ειδικό χώρο κράτησης τον ονομάζουν λες και αλλάζοντας όνομα σε κάτι παύει και η φρίκη- γιατί όταν τύχει να έχει ζεστό νερό δεν είναι εκεί η δεσμοφύλακας και όταν είναι εκεί μπορεί να σε βγάλει από το κελί για να κάνεις μπάνιο, το νερό να είναι κρύο και να επιμένει πως είναι ζεστό βγάζοντάς σε τρελή.

Όταν και αν κάνεις μπάνιο σε παρατηρεί. Έτσι, μένουμε χωρίς μπάνιο για 7 μέρες και άνω. Καφέ, νερό υποχρεούσαι να παραγγείλεις μόνο από το καφενείο της φυλακής το οποίο λειτουργεί για τους δεσμοφύλακες και δουλεύουν σε αυτό κρατούμενες. Την τελευταία φορά που κρατήθηκα στην απομόνωση πλήρωσα 20 ευρώ στο καφενείο. Με αυτά τα χρήματα μπορούσα να περάσω περίπου είκοσι μέρες αγοράζοντας καφέ, ζάχαρη κλπ ενώ τα πλήρωσα μέσα σε πέντε μέρες. Αλλά εδώ η διαχείριση των χρημάτων μας εξαρτάται από τις ορέξεις της υπηρεσίας του Κ.Κ.Γ.Ε.Θ.

Όταν λοιπόν, αποφασίσουν οι ασύδοτοι βασανιστές μας να μας βγάλουν από την απομόνωση πρέπει να περάσουμε το ίδιο μαρτύριο της σωματικής έρευνας και της κολπικής εισβολής. Αυτό το ίδιο μαρτύριοι της έρευνας μπορεί ανά πάσα στιγμή να μου το κάνουν και στο θάλαμο, όπου μένω, όταν υπάρχει υπόνοια για ύπαρξη απαγορευμένων ουσιών. Μπαίνουν μέσα στο θάλαμο, μας ξυπνάνε, μας κάνουν σωματική και κολπική έρευνα, μας βγάζουν έξω από τον θάλαμο και ανακατεύουν όλα μας τα πράγματα πετώντας τα κάτω. Μετά χάνουμε πράγματα μας γιατί τα πετάνε ή τα παίρνουν και πρέπει να τακτοποιήσουμε ολόκληρο το θάλαμο για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε…

Κάποτε ήμουν άνθρωπος με όνειρα, με όρεξη για μάθηση, με κερδοφόρα επιχείρηση, με όρεξη για δημιουργία. Σήμερα, όλος αυτός ο πόνος, η κακοποίηση, ο βιασμός του σώματος και της ψυχής που έχω υποστεί με κάνουν να ονειρεύομαι πως τους σκοτώνω όλους αυτούς που πληρώνονται για να βασανίζουν αδύναμους ανθρώπους.Σφίγγοντας τα δόντια σιγοψιθυρίζω «και για το πείσμα σας, γουρούνια, θα αντέχω» ελπίζοντας να έρθει κάποια μέρα που θα σταμτήσουν να απλώνουν τα βρώμικα, διεστραμμένα χέρια τους επάνω σε αδύναμους ανθρώπους. Το ξέρω πως ο κόσμος δεν αλλάζει, ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΖΕΤΑΙ, όμως, φτάνει να μην αδιαφορούμε.
Ποτέ δεν πρόκειται να ξεπεράσω τα όσα υπέστην και υπόκειμαι μεσα στη φυλακή."

"Υπάρχει κάτι που δε θα μπορέσετε ποτέ να μου πάρετε, γιατί όλα τ' άλλα μου τα πήρατε: Το ότι δε σας μοιάζω" 

Κατερίνα Γκουλιώνη barikat.gr

ΜΟΡΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Όσοι έχουν συνείδηση μένουν άναυδοι μπροστά σ΄ αυτό το χάος των σκιών, στην ξέφρενη αθλιότητα της τρομοκρατίας, στην αποτελεσματική καταστροφή που εκδηλώνεται από υπανθρώπους.

Ποιά είναι αυτή η ομάδα των αθλίων που έσπειρε τον πύρινο όλεθρο στη Μόρια; Είναι τα τέρατα που γεννά καμιά φορά η Δημοκρατία με τη μέθοδο της αβιογένεσης. Είναι τα ύπουλα ερπετά που  τρέφονται στους κόλπους της κι έπειτα στρέφουν το κεφάλι και την τσιμπούν θανάσιμα. Είναι το σκοτάδι και το γκρέμισμα της ανθρωπιάς το γκέτο αυτό των αθλίων, που μοιράζει τον όλεθρο δίχως οίκτο και χωρίς διάκριση. Οι μανιασμένοι αυτοί βρυκόλακες που σηκώθηκαν από το νεκροκρέβατο του βούρκου τους κι επέδειξαν την ψυχική τους ανεπάρκεια και την πνευματική τους αναπηρία δημιουργώντας "κρανίων τόπους", δεν είναι αυτή τη φορά οικοπεδοφάγοι, δεν είναι πυρομανείς, δεν είναι «εργολάβοι» και «κουμπάροι» ειδικών αδειών, δεν είναι οι μετανάστες, δεν είναι οι κάτοικοι της Λέσβου.

Είναι η τρομοκρατία, η πολιτική σκοπιμότητα  και η εκούσια εξυπηρέτηση οικονομικών  συμφερόντων. Είναι βεβήλωση των αξιών και στοχευμένοι μετασχηματισμοί, σε ένα κράτος δίχως μεταναστευτικό πρόγραμμα, δίχως υποδομές,  δίχως αυστηρή γραμμή, δίχως σχεδιασμούς  τους οποίους εφαρμόζουν τα περισσότερα υγιή κράτη. Ένα κράτος κυριολεκτικά στο έλεος των Μη Κερδοσκοπικών Οργανώσεων και άλλων Ευρωπαϊκών Μέσων Στήριξης για το μεταναστευτικό.

 Ποιοι κερδίζουν λεφτά από αυτή την ανακεφαλαίωση του σιχαμερού μεσαιωνικού σκοταδισμού και του φόβου; Ποιοι χρηματοδοτούν και ποιοι χρηματοδοτούνται για το Προσφυγικό ζήτημα;

 

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία που δημοσίευσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ελλάδα έλαβε τα εξής:

Για το προσφυγικό, η χώρα δικαιούται 509 εκατ. ευρώ στο πλαίσιο των εθνικών προγραμμάτων της επταετίας 2014-2020. Επιπλέον, από τις αρχές του 2015 έλαβε έκτακτη βοήθεια ύψους 352 εκατ. ευρώ.

Τόσο το ποσό των εθνικών προγραμμάτων (509 εκατ. ευρώ), όσο και το ποσό της έκτακτης βοήθειας (352 εκατ. ευρώ) διατίθενται μέσω του Ταμείου Ασύλου Μετανάστευσης και Ένταξης (ΤΑΜΕ) και του Ταμείου Εσωτερικής Ασφάλειας (ΤΕΑ). Οι δικαιούχοι των χρηματοδοτήσεων είναι οι ελληνικές Αρχές (συνολικά 178 εκατ. έχουν ήδη εγκριθεί σε Υπουργεία, Αστυνομία, Ακτοφυλακή, Υπηρεσία Πρώτης Υποδοχής), καθώς και διεθνείς και ευρωπαϊκές ΜΚΟ (συνολικά 175 εκατ. έχουν ήδη εγκριθεί προς την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, το Ευρωπαϊκό Γραφείο Υποστήριξης Ασύλου, τον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης κ.ά).

Εξ' αυτών (509 εκατ. ευρώ + 352 εκατ. ευρώ) έχουν καταβληθεί υπό τη μορφή προκαταβολής ή προχρηματοδοτήσεων για μία λίστα από συγκεκριμένες δράσεις περίπου 296 εκατ. ευρώ.

Εξάλλου, το Μέσο Στήριξης Έκτακτης Ανάγκης της ΕΕ, είχε χορηγήσει στην Ελλάδα από τις αρχές του 2016 περίπου 198 εκατ. ευρώ. Οι δικαιούχοι των χρηματοδοτήσεων ήταν η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR), ο Ερυθρός Σταυρός και ακόμη 11 ευρωπαϊκές ΜΚΟ.

Τέλος, όσον αφορά τα κονδύλια που έχουν εγκριθεί, από τις αρχές του 2015, απευθείας προς τις ελληνικές Αρχές, και χορηγούνται μέσω του Ταμείου Ασύλου Μετανάστευσης και Ένταξης (ΤΑΜΕ) και του Ταμείου Εσωτερικής Ασφάλειας (ΤΕΑ), τη μερίδα του λέοντος έχει το Υπουργείο Άμυνας με συνολικά 89 εκατ. ευρώ.

 Την επιχείρηση "Χρηματοδότηση Προσφύγων»  τη σιγοντάρουν υστερικά και τα ΜΜΕ.  Κυρίως για να σκορπούν την μαζική υστερία με ανακρίβειες και ψέματα. Κρατούν την ίδια υπερφίαλη γραμμή στην ενημέρωση και αναγνωρίζονται εύκολα κάτω απ΄τα πάθη, τούς ηρωισμούς, τίς αυτοθυσίες, τίς μανίες, όλοι αυτοί που πληρώνονται για να κάνουν τη δουλειά των αφεντικών τους. Ο σκυθρωπός όχλος των ανώνυμων από τη μια, και τα κατακάθια της δημοσιογραφίας από την άλλη. Ιδίως στην Τηλεόραση. Σ΄αυτήν έχει μαζευτεί ό,τι ταλαντεύεται. Ο,τι διστάζει, επιδεικνύεται, κρίνει και καταδικάζει, υπάρχει στην Τηλεόραση. Ο καθένας απ΄αυτούς, κάποιον φοβάται. Καθένας απ΄αυτούς, μέσα στο φόβο του, υποστηρίζει τη Δημοκρατία και την πρόοδο. Μόνο που η δική του πρόοδος, στηλιτεύει την αλήθεια κι εκείνον που την αποζητά.

Τέτοια είναι η αντικειμενικότητα τους για την "καθαρή" είδηση. Σ΄αυτούς βασίζεται και η ομάδα των αθλίων και καίει την Μόρια. Οι παρανοϊκές αντιδράσεις των ΜΜΕ και ορισμένων δημοσιογραφίσκων, κάνουν το έργο τους πιο εύκολο και τον σχηματισμό νέων δομών μετανάστευσης στην ενδοχώρα, ευκολότερο.

 Η Συνθήκη της Λισαβόνας, η οποία τέθηκε σε ισχύ τον Δεκέμβριο του 2009 ( 1.1.5), εισήγαγε την διαδικασία της απόφασης με ειδική πλειοψηφία σε θέματα νόμιμης μετανάστευσης, καθώς και μια νέα νομική βάση για τα μέτρα ένταξης. Η συνήθης νομοθετική διαδικασία εφαρμόζεται πλέον για τις πολιτικές που αφορούν τόσο την παράτυπη όσο και τη νόμιμη μετανάστευση, καθιστώντας το Κοινοβούλιο συννομοθέτη σε ίση βάση με το Συμβούλιο. Ωστόσο, σε περίπτωση αιφνίδιας εισροής υπηκόων τρίτων χωρών, τα προσωρινά μέτρα λαμβάνονται μόνο από το Συμβούλιο, μετά από διαβούλευση με το Κοινοβούλιο (άρθρο 78 παράγραφος 3 ΣΛΕΕ).

Η Συνθήκη της Λισαβόνας κατέστησε, επίσης, σαφές ότι η ΕΕ έχει συντρέχουσα αρμοδιότητα με τα κράτη μέλη στον τομέα αυτόν, και ειδικότερα σε ό,τι αφορά τον αριθμό των μεταναστών που επιτρέπεται να εισέλθουν σε κράτος μέλος με σκοπό την αναζήτηση εργασίας (άρθρο 79 παράγραφος 5 ΣΛΕΕ).

Στις 13 Μαΐου 2015, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παρουσίασε το Ευρωπαϊκό πρόγραμμα δράσης για τη μετανάστευση. Το πρόγραμμα δράσης προτείνει άμεσα μέτρα για την αντιμετώπιση της κρίσης στη Μεσόγειο, καθώς και μέτρα που πρέπει να ληφθούν τα προσεχή έτη για την καλύτερη διαχείριση της μετανάστευσης από κάθε άποψη.

Σε μεσοπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη βάση, η Επιτροπή προτείνει κατευθυντήριες γραμμές σε τέσσερις τομείς πολιτικής:

• τη μείωση των κινήτρων για παράτυπη μετανάστευση·
• τη διαχείριση των συνόρων - διάσωση ζωών και διασφάλιση των εξωτερικών συνόρων·
• την ανάπτυξη ισχυρότερης κοινής πολιτικής ασύλου· και
• την εφαρμογή μιας νέας πολιτικής για τη νόμιμη μετανάστευση, με τον εκσυγχρονισμό και την αναθεώρηση του καθεστώτος της «μπλε κάρτας», τον καθορισμό νέων προτεραιοτήτων στις πολιτικές ένταξης και τη βελτιστοποίηση των πλεονεκτημάτων της μεταναστευτικής πολιτικής για τα πρόσωπα και τις χώρες καταγωγής.

[Πηγή : https://www.europarl.europa.eu/factsheets/el/home]

Διαβάζοντας την μεταναστευτική πολιτική που ισχύει στην Ευρώπη για την παράτυπη και νόμιμη μετανάστευση και τον αριθμό των μεταναστών που επιτρέπεται να εισέλθουν σε κράτος μέλος της ΕΕ, αντιλαμβάνομαι δυστυχώς για άλλη μία φορά πως η Ελλάδα δεν είναι κράτος μέλος της Ευρωπαϊκή Ένωσης. Το χειρότερο όμως είναι πως η Ελλάδα έχει την πεποίθηση ότι ανήκει ως ισότιμο μέλος στην Ευρώπη…

ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΗΡΩ

ΤΥΝΗΣΙΑ

Στην Τυνησία οι ρυθμοί είναι χαλαροί.  Ο κόσμος περπατάει σαν να μην έχει τίποτε προγραμματισμένο, σαν να συμβαίνουν όλα τυχαία, σαν να προσδιορίζει τα γεγονότα μέσα στην καθημερινότητα, το ίδιο το πεπρωμένο.

Μέσα στο Hotel Tunisia Palace η ζωή κυλάει σε μια ατμόσφαιρα μοντέρνα και ευρωπαϊκή. Έξω από το ξενοδοχείο ο αρχαίος κόσμος ακροβατεί μεταξύ αραβουργημάτων και πείνας. Δύο διαφορετικοί κόσμοι που συμπλέουν,  όπως παντού στον πλανήτη,  με την διαφορά πως εδώ οι αντιθέσεις είναι κραυγαλέες.  

Το μικρό χωριό Erriadh στο νησί Djerba  - γνωστό ως το “νησί των ονείρων” -  δεν αποτελούσε ποτέ μέρος του τουρισμού της

Τυνησίας.  Είναι κυρίως τόπος προσκυνήματος, όπου στεγάζεται η μεγαλύτερη και παλαιότερη συναγωγή στη Βόρεια Αφρική -η Ελ Γκίρμπα- η οποία βρίσκεται σε συνεχή χρήση για πάνω από 2.000 χρόνια. Εκτός από μερικές χιλιάδες προσκυνητές το χρόνο, στο χωριό φτάνουν ελάχιστοι ξένοι. Δεν υπάρχουν μεγάλες επιχειρήσεις ή ξενοδοχεία εδώ, μόνο μικρά σπίτια με παραδοσιακή αρχιτεκτονική,  με ανοιχτές αυλές και τρούλους. 

 

Θα ήταν αδύνατον να μην το επισκεφθώ, πρώτα – πρώτα επειδή είμαι άτομο που αντιπαθώ τα τουριστικά μέρη κι έπειτα επειδή το χωριό διαθέτει πάνω από τριακόσια γκράφιτι. Φοβερό ε;

Η πόλη Σφάξ που το όνομά της θυμίζει την κρητική πόλη των Σφακιανών είναι η ονομαστή Μπαρμπαριά  και λεγόταν έτσι από τον  16ο αιώνα που κατάφερε να αναδειχθεί σε σπουδαίο κέντρο των Βερβέρων πειρατών .  Την θεωρία που θέλει τα Σφακιά της Κρήτης να προέρχονται από την απέναντι πόλη Σφαξ  της Τυνησίας , την είχε προωθήσει ο Ισμαήλ Πασάς, κυβερνήτης της Κρήτης το 1861, γιατί ήθελε να πείσει τον κόσμο ότι οι Κρήτες  Σφακιανοί ήταν αραβικής καταγωγής. [Ναι, εδώ γελάμε].

Μέσα στο ταξί που το ναυλώσαμε να μας  πηγαίνει στο  καζίνο, τραγουδάμε «στο Τούνεζι  [Τύνιδα], στη Μπαρμπαριά, μας έπιασε κακοκαιριά..»  και το σιγοψιθυρίζει μαζί μας  κι ο Τυνήσιος ταξιτζής.  Στην Τυνησία πολλοί άνθρωποι μιλούν ελληνικά μιας και οι Γκρεκίγια – φύλο ελληνικό – κατοικούσε  από τα αρχαία κιόλας  χρόνια σε διάφορα μέρη της χώρας. Στα μικρά, χαμηλά μπακάλικα, βρίσκεις πολλά ελληνικά προϊόντα κι αν δεν κάνεις παζάρια όταν αγοράζεις ένα προϊόν, σε θεωρούν άτομο κατώτερο των περιστάσεων. 

Το ελληνικό στοιχείο είναι διάχυτο παντού, γεγονός που μαρτυρούν τα πολυάριθμα μνημεία, τα οποία είναι διάσπαρτα σε πεδιάδες και  κοιλάδες οι οποίες παρόλο που σήμερα είναι ερημικές, πιστοποιούν μέσω των ερειπίων  την ύπαρξη μεγάλων ελληνικών διωρύγων, μύλων, δεξαμενών, πιεστηρίων και αρδευτικών έργων, που είχαν καταστήσει το έδαφος καλλιεργήσιμο.

Η έρημος Σαχάρα που καλύπτει το 40% της χώρας,  περισσότερο από κάθε άλλο τοπίο ελευθερώνει τη φαντασία. Ένα πουλί στην άκρη του ουρανού, οι πατημασιές  επάνω στην άμμο, οι αντικατοπτρισμοί, μαρτυρούν πιο πολύ τη ζωή κι απ’ τον πιο πολυσύχναστο τόπο.  Την νύχτα ξαπλώνεις  στη γη, ανάμεσα στα απομεινάρια των  σκηνικών της ταινίας «Πόλεμος των άστρων»  και ταξιδεύεις στον ουρανό. 

Οι ήχοι είναι θεσπέσιοι, οι μυρωδιές απολαυστικές, στον νυχτερινό αέρα πλανιέται μια πιθανότητα αθανασίας , έχει πάψει να υπάρχει το αύριο, το στρές, ο covid, οι φόβοι σου. 

Γίνεσαι μέρος του αιώνιου  σύμπαντος  και αναθεωρείς απόψεις, γνώμες, αποφάσεις. Συντελεί σ’ αυτό και το γούρι που φύλαξες μέσα στο σάκο σου για ηρεμία και γόνιμη σκέψη, το πέτρινο τριαντάφυλλο – το ρόδο της ερήμου … 

ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΗΡΩ

 

Η Ελλάς σε έναν "κύκλο φωτιάς" - Μέρος Α' : Βουλγαρία

Μία ενδελεχής και σε πλήρη έκταση ανάλυση του σε πόσο κρίσιμο για την ιστορία και το μέλλον της χώρας μας σημείο βρισκόμαστε σήμερα, είναι σίγουρο πως όχι μόνο είναι απαραίτητη, αλλά μπορεί και πρέπει να αποτελέσει παράγοντα εκ των ων ουκ άνευ για τις εξαιρετικά σημαντικές αποφάσεις που θα κληθεί να πάρει η πολιτική ηγεσία του τόπου.

Ο σκοπός αυτού του κειμένου, δεν είναι η πλήρης ανάλυση όλων των δεδομένων, αλλά η απλή παράθεση και μερική επεξήγησή τους, ώστε ο αναγνώστης να μπορεί να σχηματίσει μία εικόνα των κρίσιμων αυτών στιγμών.

Η χώρα μας, από το καλοκαίρι του 2018 και την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών, εισήλθε σε μία δίνη γεγονότων τα οποία περιέπλεξαν την, ούτως ή άλλως, επισφαλή της θέση, όσον αφορά την δυναμική της ως παράγοντας σταθερότητας και  ασφάλειας στην ευρύτερη περιοχή της Βαλκανικής και της Νότιας & Ανατολικής Μεσογείου.

Όσο κι αν οι υποστηρικτές εκείνης της Συμφωνίας, εξακολουθούν να πιστεύουν πως αυτή υπογράφηκε με γνώμονα τα εθνικά συμφέροντα, δεν μπορούν παρά να αποδεχτούν το γεγονός πως ήταν αυτή ακριβώς που αποτέλεσε το ορόσημο, την απαρχή μιας εσωτερικής πολιτικής αναταραχής, η οποία οδήγησε τελικά την χώρα στις πρόωρες εθνικές εκλογές του 2019. Σε ένα χρονικό σημείο μάλιστα της Ιστορίας μας στο οποίο η ενότητα θα έπρεπε (και πάλι) να είναι το πρωταρχικό ζήτημα, ήρθε να προστεθεί ως ένα ακόμη θέμα στην ήδη τεταμένη ατμόσφαιρα μιας οξείας πολιτικής διαμάχης.

Η χώρα μας σήμερα, βρίσκεται μέσα σε έναν «κύκλο φωτιάς».

Ξεκινώντας από τα Βόρεια σύνορα, η Βουλγαρία φαίνεται να μπαίνει σε μία παρατεταμένη και έντονα πολωτική προεκλογική περίοδο, μιας και το αργότερο τον Μάρτιο του 2021 θα οδηγηθεί σε εθνικές βουλευτικές εκλογές, ενώ τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου θα ακολουθήσουν και οι εκλογές για την ανάδειξη του Προέδρου της χώρας.

Πρόσφατα ο πρωθυπουργός Μπόικο Μπορίσοφ κατηγόρησε τον πρόεδρο της χώρας (και πολιτικό του αντίπαλο) Ρούμεν Ράντεφ, ότι τον κατασκόπευσε με drone. Φωτογραφίες που διέρρευσαν, με ανάρτησή τους από ανώνυμο χρήστη σε βουλγαρικά μέσα ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης, φέρεται να εμφανίζουν τον Μπορίσοφ να κοιμάται στην κρεβατοκάμαρά του με ένα πιστόλι πάνω στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι του και δέσμες χαρτονομισμάτων των 500 ευρώ και ράβδους χρυσού μέσα στο ανοιχτό συρτάρι του κομοδίνου.

Αν και ο Μπορίσοφ αμφισβήτησε την εγκυρότητα ορισμένων, όμως όχι όλων των φωτογραφιών που δημοσιεύθηκαν, το σίγουρο είναι πως η διαρροή κλιμάκωσε μια ήδη τεταμένη σχέση μεταξύ του πρωθυπουργού και του προέδρου Ράντεφ, ο οποίος αρνήθηκε τις κατηγορίες.

Η δύσκολη θέση του πρωθυπουργού Μπορίσοφ, εντείνεται από το γεγονός πως σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις των τελευταίων ετών (βουλευτικές 2017, ευρωεκλογές και δημοτικές 2019) τα ποσοστά του κόμματός του (του δεξιού και μέλους του ΕΛΚ, GERB) βαίνουν διαρκώς μειούμενα.

Την ίδια στιγμή, οι σχέσεις Μπορίσοφ-Ερντογάν φαίνεται να είναι κάτι παραπάνω από απλά φιλικές, μιας και στην πρόσφατη συνάντηση των δύο ηγετών τον περασμένο Μάρτιο στην Άγκυρα, ο Βούλγαρος πρωθυπουργός δεν παρέλειψε να επικρίνει την στάση της Ελλάδας στα πρόσφατα επεισόδια με την απόπειρα παραβίασης των Ελληνοτουρκικών συνόρων από πλειάδα μεταναστών (σε αντίθεση με τα ήρεμα και ασφαλή τουρκοβουλγαρικά σύνορα), οι οποίοι με την βοήθεια της Τουρκίας είχαν συγκεντρωθεί στη συνοριακή γραμμή του Έβρου, αναφέροντας πως «Είναι μεγάλο λάθος να φέρνεις ανθρώπους που βρίσκονται στα ευρωπαϊκά σύνορα αντιμέτωπους με στρατό»!

Οι δυο τους άλλωστε γνωρίζονται από την εποχή που ο Ερντογάν ήταν δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης και ο Μπορίσοφ δήμαρχος της Σόφιας. Σύμφωνα δε με κάποια δημοσιεύματα, ο Βούλγαρος πρωθυπουργός για να ικανοποιήσει τον Ερντογάν, είναι συχνά πρόθυμος να εκδώσει αθόρυβα Τούρκους αντικαθεστωτικούς.

Το γεγονός της ύπαρξης μιας, όχι και τόσο συμπαγούς και όχι απαραίτητα φανατικής, τουλάχιστον ακόμη, τουρκογενούς μειονότητας της τάξης του 9-10% του πληθυσμού της χώρας, η οποία μάλιστα εκπροσωπείται και στο βουλγαρικό κοινοβούλιο, ίσως να παίζει τον ρόλο του.

Το σίγουρο είναι πως ακόμη και στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές στη χώρα το 2017, υπήρξε μία πρωτοφανής ένταση στις σχέσεις Σόφιας- Άγκυρας, που προκάλεσε η εμπλοκή της Τουρκίας σε αυτές, μέσω της στήριξής της στο νεοϊδρυθέν κόμμα «Δημοκράτες για ευθύνη, ελευθερία και ανεκτικότητα» (DOST), το οποίο, αν και τελικά δεν κατάφερε να μπει στην Βουλή, τον Μάρτιο του 2019 προσπάθησε να οργανώσει εκστρατεία υπογραφών για την αναγνώριση εθνικών μειονοτήτων στην Βουλγαρία.

Η αντιπαράθεση μάλιστα στις βουλευτικές του 2017, έφτασε στο ανώτατο επίπεδο με την ανταλλαγή σκληρών δηλώσεων των προέδρων Ταγίπ Ερντογάν και Ρούμεν Ράντεφ, ενώ στα βουλγαρο-τουρκικά σύνορα πολίτες είχαν εμποδίσει την είσοδο λεωφορείων που μετέφεραν από την Τουρκία τουρκικής καταγωγής Βούλγαρους υπηκόους για να ψηφίσουν.

Θα πρέπει εδώ να σημειωθεί πως το σχετικά μετριοπαθές «Κίνημα Δικαιωμάτων και Ελευθερίων» (DPS), το οποίο καταγράφει σημαντική επιρροή στους μουσουλμάνους (τουρκικής καταγωγής και ρομά) ψηφοφόρους, και κατάφερε να εκλέξει 26 από τους υποψηφίους του στην, αποτελούμενη από 240 μέλη, βουλγαρική Βουλή, έναντι των 38 που είχε στην προηγούμενη, έχασε την τρίτη θέση που είχε, ακριβώς λόγω της ύπαρξης του DOST και της διάσπασης των ψήφων των μουσουλμάνων ψηφοφόρων.

Το εξαιρετικά ενδιαφέρον που συμβαίνει στην γειτονική χώρα, είναι το γεγονός πως η κυβέρνηση συνεργασίας του κ. Μπορίσοφ, στηρίζεται στα τρία κόμματα που συναποτελούν την πολιτική συμμαχία «Ενωμένοι Πατριώτες» (VP), τα οποία και δεν έκρυψαν ποτέ τον εθνικιστικό και φιλορωσικό προσανατολισμό τους. Σε γενικές δε γραμμές, και τα τρία  διάκεινται εχθρικά προς την Τουρκία και εξαπολύουν φραστικές επιθέσεις κατά της μουσουλμανικής (και ιδίως της τουρκογενούς) μειονότητας της Βουλγαρίας. Να παίζουν άραγε κάποιον ρόλο σε αυτή την περίεργη διελκυστίνδα πολιτικών και διακρατικών ισορροπιών, η θέση της Βουλγαρίας, όσον αφορά στην διέλευση των αγωγών φυσικού αερίου, και οι πρόσφατα πολύ καλές σχέσεις Τουρκίας –Ρωσίας, όσον αφορά στα κοινά τους συμφέροντα στην περιοχή; 

Την ίδια στιγμή λοιπόν που οι σχέσεις του πρωθυπουργού Μπορίσοφ με τον πρόεδρο Ερντογάν είναι σε πολύ καλό επίπεδο, σε αντίθεση με αυτές με τον πρόεδρο Ράντεφ, η κυβέρνηση Μπορίσοφ στηρίζεται σε μία συμμαχία πατριωτικών κομμάτων τα οποία διάκεινται εχθρικά προς την Τουρκία!

Σε κάθε περίπτωση, η μία εκ των τριών Βορείων γειτόνων μας, έχει πολύ δρόμο ακόμη μπροστά της, τόσο για να ηρεμήσει η πολιτική της κατάσταση, όσο και για να αντιμετωπίσει τα πολλαπλά ζητήματα ισορροπιών που πρέπει να διατηρεί, μεταξύ Τουρκίας, Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ρωσίας.

Μια λάθος κίνηση, και τα πάντα μπορούν να ανατραπούν, οδηγώντας την χώρα σε περιπέτειες.

Τέλος Α' Μέρους

Αναρτήθηκε από Τσακίρης Γιώργος στις 1:59 μ.μ. Δεν υπάρχουν σχόλια:

Η Ελλάς σε έναν «κύκλο φωτιάς» Μέρος Β’ : Το «άγνωστο» Μαυροβούνιο

Το 1999, με την λήξη (σχεδόν) του πολέμου που οδήγησε στην διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) δρομολόγησε τη Διαδικασία Σταθεροποίησης και Σύνδεσης (ΔΣΣ), ένα πλαίσιο για τις σχέσεις μεταξύ της ΕΕ και των επτά νέων (πλέον) χωρών των Δυτικών Βαλκανίων. Το 2003, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Θεσσαλονίκης επιβεβαίωσε ότι όλες οι χώρες της ΔΣΣ ήταν εν δυνάμει υποψήφιες για ένταξη στην ΕΕ.

Έκτοτε, μόνον η Κροατία, την 1η Ιουλίου του 2013, κατάφερε να γίνει μέλος της. Είναι μάλιστα το Ζάγκρεμπ που στις 30 Ιουνίου, παραδίδει την εκ περιτροπής προεδρία του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Βερολίνο, για το επόμενο εξάμηνο.

Κι ενώ το Βελιγράδι, παρά τις κατά καιρούς συμφωνίες και ανοίγματα νέων ενταξιακών κεφαλαίων (μέχρι και σήμερα έχει ανοίξει τα 18 από τα 35), εμφανίζεται… «κουρασμένο» από την όλη διαδικασία, μόνον η Ποντγκόριτσα (Μαυροβούνιο) φαίνεται να είναι πιο κοντά στην ολοκλήρωση των προσπαθειών (έχει ανοίξει 32 ενταξιακά κεφάλαια).

Αυτό, φαίνεται να ικανοποιεί τα 2/3 των πολιτών της χώρας που επιθυμούν την ένταξή της στην ΕΕ, ελπίζοντας πως μία τέτοια εξέλιξη θα συμβάλει θετικά στην καταπολέμηση του εγκλήματος και της διαφθοράς που την κατακλύζουν, προσφέροντας ταυτόχρονα νέες θέσεις εργασίας.

Μέχρι και πριν λίγα χρόνια όμως, ήταν τα πολλά εκατομμύρια ρούβλια των Ρώσων και πρόσφατα τα -επίσης εκατομμύρια- ευρώ των Κινέζων, μέσω του επενδυτικού πλάνου «One Belt, One Road», που ρέουν στη χώρα. Αυτό βέβαια δεν σταμάτησε την φιλοδυτική κυβέρνηση του μικροσκοπικού – αλλά στρατηγικής σημασίας λόγω της Αδριατικής – Μαυροβουνίου των 620.000 πολιτών, να επιλέξει να γίνει πλήρες μέλος του ΝΑΤΟ το 2017.

Και μπορεί μεν η ΕΕ να αντιπροσωπεύει (ακόμα) το 70% των ξένων επενδύσεων στην περιοχή και οι κινεζικές επενδύσεις να μην αντιστοιχούν παρά στο 1%, εδώ και έξι χρόνια όμως, οι Κινέζοι δραστηριοποιούνται, κυρίως μέσω… δανείων.

Πρόσφατα, η χώρα εξασφάλισε δάνειο ύψους 800 εκατομμυρίων ευρώ από κινεζική τράπεζα για την κατασκευή αυτοκινητόδρομου, κάτι που είχε ως συνέπεια την… εκτόξευση  του δημόσιου χρέος της στο 70% του ΑΕΠ. Χωρίς πρόσβαση στις ευρωπαϊκές (ή άλλες) αγορές χρήματος και με σημαντικό παράγοντα πως οι πόροι αυτοί δεν συνοδεύονται από μεταρρυθμιστικές υποχρεώσεις (μνημόνια) στο πλαίσιο (πχ) της καταπολέμησης της διαφθοράς, ο εύκολος δανεισμός για την κατασκευή υποδομών και -κατά συνέπεια- η δημιουργία θέσεων εργασίας, μοιάζει μονόδρομος. Μία «win-win» κατάσταση, η οποία όμως ανησυχεί σφόδρα την Ευρώπη.

Και σα να μην έφτανε αυτό, από τις αρχές του χρόνου, το Μαυροβούνιο σπαράσσεται από έναν «ιερό πόλεμο», πίσω από τον οποίο δεν βρίσκονται μόνον πολιτικές σκοπιμότητες και οικονομικά συμφέροντα, αλλά και ζητήματα ταυτότητας. Αφορμή υπήρξε ένας αμφιλεγόμενος νόμος για τη θρησκευτική ελευθερία, που ψηφίστηκε από το κοινοβούλιο της χώρας τον Δεκέμβριο του 2019, ο οποίος από την Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία αξιολογήθηκε ως «η κατάσχεση της εκκλησιαστικής περιουσίας». Σύμφωνα με αυτόν, εκκλησίες, μοναστήρια, προσκυνήματα, κτήματα, ακίνητα (κλπ.) τα οποία μέχρι τώρα ανήκαν στη Σέρβικη Ορθόδοξη Εκκλησία θα πρέπει να «επιστραφούν» στο κράτος του Μαυροβουνίου. Αυτό, θα κρατήσει όσες εκτάσεις θεωρεί πως μπορούν να προσελκύσουν (πχ) τουριστικές επενδύσεις, ενώ θα παραχωρήσει τις εκκλησίες και τα υπόλοιπα θρησκευτικά κτίρια, στη νεότευκτη «Ορθόδοξη Εκκλησία του Μαυροβουνίου».

Όπως ήταν αναμενόμενο, οι προβλέψεις του νέου νόμου πυροδότησαν ταραχές και διαδηλώσεις στο Μαυροβούνιο, την Σερβία, αλλά και σε χώρες όπου ζει μεγάλη σερβική διασπορά. Συγκεντρώσεις έγιναν και στην Ελλάδα, σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα.

Δεν ήταν βέβαια η πρώτη φορά. Μόλις πριν έναν περίπου χρόνο, χιλιάδες διαδηλωτές στην Ποντγκόριτσα, είχαν κατέβει µε το σύνθημα «Μίλο, κλέφτη», ζητώντας την παραίτηση του προέδρου Μίλο Τζουκάνοβιτς, τον οποίο κατηγορούν για χρηματισμό και κατάχρηση εξουσίας.

Θα πρέπει εδώ να σημειωθεί πως, σύμφωνα με την τελευταία απογραφή του 2011, μπορεί το 45% των κατοίκων να αυτοπροσδιορίζονται εθνικά ως Μαυροβούνιοι, και το 30% ως εθνικά Σέρβοι (υπάρχουν επίσης 8% Βόσνιοι Μουσουλμάνοι, 5% Αλβανοί, Ρομ, Κροάτες και άλλες μικρότερες εθνοτικές ομάδες), ωστόσο το 45% των κατοίκων θεωρεί πως η γλώσσα την οποία μιλά είναι Σερβική και το 75% αυτοπροσδιορίζονται ως Ορθόδοξοι.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα του ibna (Independent Balkan News Agency) ο πρόεδρος του Μαυροβουνίου Μίλο Τζουκάνοβιτς και το κόμμα του, που κυβερνά το Μαυροβούνιο εδώ και δεκαετίες, στηρίζει τη λεγόμενη «Ορθόδοξη Εκκλησία του Μαυροβουνίου» για λόγους πολιτικούς, οικονομικούς και ταυτότητας. Η εκκλησία αυτή, αποσχίστηκε από τη Σέρβικη Ορθόδοξη Εκκλησία, με τον Πατριάρχη Ειρηναίο του Βελιγραδίου να τη θεωρεί «ψευδοεκκλησία», ενώ παρόμοια θέση έχει και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, που θεωρεί την εκκλησία του Μαυροβουνίου αντικανονική και έχει διαβεβαιώσει το Βελιγράδι πως το Φανάρι δεν πρόκειται να της χορηγήσει το Αυτοκέφαλο.

Από την πλευρά του, ο μητροπολίτης της λεγόμενης «Ορθόδοξης Εκκλησίας του Μαυροβουνίου» Μ. Ντέντεγιτς, δήλωσε πως στο Μαυροβούνιο υπάρχει κίνδυνος να ξεσπάσει ένας εμφύλιος πόλεμος, αν αλλάξει κάτι σχετικά με το νέο νόμο. Για τον ίδιο, όλα όσα συμβαίνουν έχουν ως στόχο να ανατραπεί η κυβέρνηση και να παραδοθεί το κράτος στην «πτέρυγα της Σερβίας και της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας».

Ο μητροπολίτης Ντέντεγιτς ισχυρίζεται ότι όλα αυτά γίνονται επειδή «ούτε η Σερβία ούτε η Σέρβικη Ορθόδοξη Εκκλησία έχουν συμφιλιωθεί ποτέ με την ιδέα ότι το Μαυροβούνιο έχει γίνει ανεξάρτητο κράτος».

Οι Μαυροβούνιοι εθνικιστές όμως, μετά από την ανεξαρτησία της χώρας τους το 2006, θεωρούν απαραίτητο η γλώσσα τους να ονομάζεται Μαυροβουνιακή και όχι Σερβική, και να έχουν την δική τους «Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία του Μαυροβουνίου», που να μην ελέγχεται από το Βελιγράδι και τη Σέρβικη Ορθόδοξη Εκκλησία, την οποία θεωρούν «ρωσόφιλη».

Ανάμεσα πάντως στις γεμάτες θρησκευτικό πάθος και πολιτική ένταση διαδηλώσεις, στις συλλήψεις επισκόπων και ιερέων από την αστυνομία, την πιθανή εμπλοκή του ρωσικού παράγοντα αλλά και την (πριν λίγες ημέρες) εκ νέου απαγόρευση των (πολιτικών ή άλλων) ανοιχτών συγκεντρώσεων, λόγω της αύξησης των κρουσμάτων του νέου κορωνοϊού, το πιο πιθανό είναι πως η αλήθεια βρίσκεται πίσω από το γνωστό «follow the money».

Όπως αναφέρει το ibna, σύμφωνα με τον επίσκοπο της Σέρβικης Ορθόδοξης Εκκλησίας του Ντίσελντορφ Γκριγκόριε Ντούριτς «Η ακίνητη περιουσία των μητροπόλεων του Μαυροβουνίου είναι τεράστια. Διαθέτει ένα εκατομμύριο τετραγωνικά μέτρα στην παραλία Buljarici κοντά στην τουριστική Μπούντβα. Μια ολόκληρη πόλη θα μπορούσε να χτιστεί εκεί. Λέγεται ότι αυτός είναι ένας από τους κύριους λόγους του νέου νόμου: να πουληθεί αυτή η γη αργότερα σε μερικούς εταίρους του Τζουκάνοβιτς…»

Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να αναρωτηθεί, ποιος ο λόγος να ασχολούμαστε με ένα μικρό κράτος της Βαλκανικής μόλις 600.000 κατοίκων, με το οποίο μάλιστα δεν έχουμε καν κοινά σύνορα.

Είναι ο ίδιος που δεν έχει καταλάβει ακόμη τι εννοούμε με τη φράση «εδώ, είναι Βαλκάνια…».

Τέλος Β’ Μέρους

Αναρτήθηκε από Τσακίρης Γιώργος στις 9:11 μ.μ. Δεν υπάρχουν σχόλια: