Κι ἐνῶ ἄλλοτε μιμοῦμαι τόν ποιητή Ἀλκαῖο καί ἀποκρύπτω τά πραγματικά νοήματα μέ ἀλληγορική περιγραφή, κάποτε – κάποτε ὁ λόγος μου εἶναι τόσο ἐπιβλητικός μέ κίνδυνο νά μετατραπεῖ σέ ἀγοραία ρητορεία καί ἐξ αἰτίας αὐτῆς τῆς παρορμητικῆς τακτικῆς νά χάσω τή μάχη. Τό σίγουρο εἶναι πώς σ’ αὐτή τή διαρκῆ διαμάχη μέ τόν ἑαυτό μας, εἴτε κερδίσει ἡ συνετή ἐπιλογή , εἴτε κερδίσει τό χάος τῶν ἐπιθυμιῶν, πάντα θά πληρώνουμε τό ἀνάλογο κόστος.
Σκέφτομαι πώς ἄν στήν ἐπιθυμία ἀντιστοιχεῖ τό λανθασμένο περιεχόμενο, συνεκδοχικά στήν συνειδητή ἐπιλογή ἐπικρατεῖ τό λογικό συμπέρασμα. Ἀλλά κι αὐτή ἡ σκέψη τίθεται ὑπό ἀμφισβήτηση ἀφοῦ ἡ ἀρχέγονη ἀνθρώπινη τάση τῆς ἐκπλήρωσης τῶν ἐπιθυμιῶν ἡ ὁποία θεμελιώνεται στήν πεποίθηση πώς μέ τήν ἐκπλήρωση τους ἀνακαλύπτει κανείς τήν εὐτυχία δέν εἶναι παρά μία ὑποβολή saxa loquuntur τήν ὁποία υἱοθετοῦμε ἀπό μικρή ἡλικία καί ἀργότερα, στήν ἐνηλικίωση, εἴμαστε πλέον πεπεισμένοι πώς δέν γίνεται νά εἶναι ἀλλιῶς.
Ἐν τέλει, τό πλῆρες περιεχόμενο τῆς ἐξέγερσής μου εἶναι ὁ τραυματισμός τοῦ μεγαλείου καί ὁ ἐξευτελισμός τοῦ κύρους ἑνός ἑαυτοῦ φίλαυτου καί ἐγωπαθῆ πού προκειμένου νά ἱκανοποιήσει τήν ἐπιθυμία δέν διστάζει νά ἀποποιηθεῖ τή σύνεση ἤ ἀκόμη – ἀκόμη καί τήν πραγματική ἐκείνη διαπίστωση πώς ἐπιθυμία δέν εἶναι παρά τό σύνολο τών ἔμφυτων ὁρμῶν πού εὐθύνονται γιά κάθε τύπο αἰσθημάτων ἀγάπης .
Σκέφτομαι πώς ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς εἶναι διττός καί ἡ διαδρομή μιᾶς ζωῆς ἐπιτυγχάνεται με μιά διπλή πράξη στοχασμοῦ : ἐκεῖνο πού σχετίζεται μέ τήν ὁλοκλήρωση τῶν ἐπιθυμιῶν, καί τήν ἀπογοήτευση πώς αὐτή ἡ διαδρομή δέν ἀνταποκρίνεται στήν πραγματικότητα.
Κι αὐτό πού μέ θυμώνει εἶναι ἀκριβῶς αὐτό τό παράλογο. Ἡ οὐτοπία πού μᾶς κάνει εὐτυχισμένους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου