ΕΡΩΤΑΣ

Δέν ὑπάρχουν στή ζωή πιό στρεβλές, πιό αἴολες, πιό ψευδεῖς καί πιό εὐτυχισμένες στιγμές, ἀπό τίς στιγμές τοῦ ἔρωτα.

Θά μάθουμε ἄραγε ποτέ ποιά εἶναι ἡ πρώτη αἰτία αὐτοῦ τοῦ συναισθήματος; Πιστεύω πώς δέν ὑπάρχει τέτοια περίπτωση γιατί ἡ πρώτη αἰτία εἶναι ἀρχέγονη, εἶναι τόσο ἀσύλληπτη ὅσο καί ἡ ἀρχή τοῦ χρόνου, ὅσο καί τά ὅρια τῆς ἔκτασης. Κι ἐνῶ ρωννύω στίς ἐπιθυμίες του μιᾶς λογικῆς ἀρχῆς, ἑνός συνετοῦ νόμου ἤ ἔστω, ἀναγκαίου, αὐτές δραπετεύουν ἀνυπότακτες σέ μεταμώνιες ἐλπίδες, φροῦδες καί παράλογες. 

Ὅλα μπορεῖς νά τά ἀντιμετωπίσεις : τή συντριβή, τήν ἀπογοήτευση, τή θλίψη, τήν ἀποτυχία, ἀκόμα καί τό χαμένο ὄνειρο ἐπειδή βασίζονται στή γνώση μιᾶς συγκεκριμένης ἀρχῆς καί ἐξετάζοντας τήν αἰτία πού τά προκαλεῖ ἔχεις τή δυνατότητα νά ἀγωνιστεῖς καί νά τά νικήσεις. Ἀλλά πῶς νά ὑπερασπιστεῖς ἀπό ἕνα συναίσθημα ἀσυνείδητο, χωρίς αἰτία, ἤ ἀκόμη, δίχως νά εἶσαι σέ θέση νά συλλάβεις καί νά ἀναζητήσεις τά μέσα τῆς ἀναγκαιότητας πού τό γεννοῦν; Πῶς μπορεῖς νά ξεφύγεις ἀπό αὐτό πού δέν καταλαβαίνεις; Πῶς ὁ ἀέρας, τό φῶς, ἡ βροχή, ἐνεργοῦν στήν ψυχοσύνθεσή σου κατά δύο τρόπους, τόσο διαφορετικούς, πού ὁποιαδήποτε ἐξέταση, ἐπιπόλαια ἤ σοβαρή, σοῦ προκαλεῖ σύγχυση; Ἡ Μάρω Βαμβουνάκη εἶπε ὅτι «ὁ ἔρωτας χτίζεται ἀπ' τό ἄκτιστο, πραγματώνεται ἀπό τό ἐξωπραγματικό, ἰσορροπεῖ πάνω ἀπ' τό χάος, σέ κινούμενη ἄμμο περπατᾶ, καθρεφτίζει πρόσωπο στό κάτοπτρο τῆς ἔλλειψής του».
Ἀπρόβλεπτος, ἀβιογέννητος, ἄλογος, ὁ ἔρωτας, πού ἐνυπάρχει στό dna μας σέ λανθάνουσα μορφή ἀπό τή στιγμή πού γεννιόμαστε καί πού ἀργότερα ἐκδηλώνεται ἔντονα ἀπό ἀσήμαντη ἀφορμή, δέν εἶναι παρά ἕνα παράνομο συναίσθημα ἐπειδή κρύβει ἀπροσδιόριστα μέσα του μιά ἀπειλή καί μιά ἐλπίδα. 

Ὅταν μιλῶ γιά τόν ἔρωτα, ἐπικυρώνω στήν οὐσία τήν ἐλευθεριάζουσα ὕπαρξή του...