ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Τίποτα δεν είναι πιο βρώμικο και πιο σιχαμερό από το υπόγειο που υπάρχει μέσα στην ψυχή του κάθε ανθρώπου. 

Τίποτα δεν ισοδυναμεί με τη φρίκη αυτής της πανάρχαιας κρύπτης της ψυχής μας. Καμιά ωραιοποίηση , κανένα μπογιάτισμα δεν ξεγελά όταν κοιτάξουμε μέσα σ’ αυτό το ρυμοτομημένο βάραθρο τους χαρακτήρες που ξεπέφτοντας έκρυψαν εκεί τις συνειδήσεις τους. Υπάρχουν εκεί μέσα λείψανα ζωικής ύλης, ένα κατακάθι έμμισθων εγκληματιών που αυτό πλέον ορίζει τα σύγχρονα ήθη και δημιουργεί ψευδαισθήσεις πως δεν γίνεται να ζήσουμε αλλιώς.  

Η μορφή του ελεύθερου ανθρώπου πέρασε πλέον στη λήθη και οι νεότερες γενιές δεν θα τον γνωρίσουν ποτέ γιατί θα πιστεύουν πως ελεύθερος άνθρωπος είναι ο «αδρανής» πολίτης, ο υπάκουος, εκείνος που έκρυψε βαθιά στο υπόγειο τη συνείδησή του. Αυτό κατάφερε η δική μας ασυνείδητη γενιά που ελαφρά τη καρδία, έσκυψε το κεφάλι και πάνω στο σβέρκο της νομιμοποίησαν το έγκλημα, την αδικία, την απάτη και την κλεψιά. Σε επιγραφή του εικοστού αιώνα πΧ. διαβάζουμε τη νουθεσία πως η γλώσσα είναι το σπαθί του ανθρώπου και ο λόγος του είναι πιο ανδρειωμένος από οποιαδήποτε μάχη. Ο σημερινός άνθρωπος που προσέχει το καπάκι του υπογείου του να είναι ερμητικά κλειστό, δεν έχει γλώσσα, έτσι ο λόγος του είναι ψεύτικος, ο αγώνας του εικονικός, το σπαθί του ξύλινο. Σαν ασυνείδητος που είναι, υπολογίζει τους κανόνες τιμής και τις αξίες της ζωής όπως υπολογίζει κανείς τα αστέρια : από πολύ μακριά. Δέχεται τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη με μια φρικιαστική στωικότητα που ξεπερνάει το αλόγιστο του τρελού που τον έχουν σε καταστολή.  

Το υπόγειο που κουβαλάει στην ψυχή του συντελεί σ’ αυτό το θαύμα κι από τις χαραμάδες του χαμογελάει με έπαρση η αδιαφάνεια…