ΜΙΑ ΦΛΥΤΖΑΝΑ ΤΟΥ ΚΑΦΕ…
...ερωτεύθηκε κάποτε το τσάι λεβάντα. Είχε σιχαθεί για τα καλά τον καφέ. Δεν μπορούσε να υποφέρει ούτε τη μυρωδιά του. Έτσι παρακάλεσε το κουταλάκι να τους τα φτιάξει. Το κουταλάκι βρήκε ευκαιρία και μίλησε του τσαγιού κάποιο χειμωνιάτικο απόγευμα , τη στιγμή που του ανακάτευε τη ζάχαρη για να λιώσει.
''Μα πως θα συναντηθούμε ?'' ρώτησε το τσάι λεβάντα, ''η φλυτζάνα είναι του καφέ''.
Το κουταλάκι έξυσε τη μύτη του, και τη στιγμή που γλιστρούσε πάνω σε μια ανθρώπινη γλώσσα τού ΄ρθε φαεινή ιδέα.
''Πάψε να μυρίζεις σαν λεβάντα και πάρε λίγη από τη μυρωδιά του καφέ'' του είπε, ''έτσι θα μπερδευτεί η νοικοκυρά, θα νομίσει ότι είσαι καφές και θα σε χύσει στην αγκαλιά της''.
Έτσι κι έγινε, κι ένα ωραιότατο Κυριακάτικο πρωινό του Χειμώνα το τσάι λεβάντα απολάμβανε την αγκαλιά της υπέροχης φλυτζάνας που την ονειρευότανε μήνες. Μα αυτή έστεκε αγέρωχη και πεισματάρα και δεν του μιλούσε.
''Κούκου! Εγώ είμαι, το τσάι λεβάντα κι είμαι ερωτευμένος μαζί σου'' της φώναξε. Αλλά αυτή μιλιά!
''Ηλίθιε'' σκέφτηκε, ''πας να με ξεγελάσεις, αλλά δεν τρώω κουτόχορτο. Έτσι απαίσια σαν κι εσένα νομίζεις ότι μυρίζει ο αγαπημένος μου?''
Η φλυτζάνα του καφέ και το τσάι λεβάντα δεν τα φτιάξανε ποτέ. Αυτός χώθηκε στην σκοτεινή σιωπή του ερμαρίου του κι εκείνη ονειρευότανε τη στιγμή που θα τον συναντούσε...
Η Κ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου