Η ΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ

Εἶναι θλιβερό νά διαπιστώνεις πόσοι ἀμόρφωτοι, ἀνάγωγοι, και ἀπαίδευτοι, ἀσχολοῦνται μέ τήν Πολιτική στήν Ἑλλάδα. 'Ὅλοι οἱ ἀπάνθρωποι, ὑπεράνθρωποι καί ὑπάνθρωποι ἔχουν συσσωρευτεῖ ἐπάνω στήν πολιτική σκηνή καί παίζουν τούς σπουδαίους. Τεράστιο πανόραμα. Ἐπική συσσώρευση ἀνταγωνισμῶν.
 
Παλαιότερα ἡ Πολιτική εἶχε στόχους κι ἔφερνε ἀληθινά ἀποτελέσματα. Στηλίτευσε τό δουλεμπόριο καί κατάργησε τή δουλεία. Διακήρυξε τήν ἀνθρώπινη ἀλληλεγγύη. Θέσπισε τή δωρεάν Παιδεία καί ὀργάνωσε τήν ἐθνική ἐκπαίδευση. Ἵδρυσε σχολεῖα, πανεπιστήμια, νοσοκομεῖα, γηροκομεῖα. Εἶχε σκοπούς κι αὐτοί οι σκοποί τήν καθιστοῦσαν ἀναγκαῖα γιά τόν λαό. Ὀργάνωσε τήν διάδοση τῶν Γραμμάτων καί τῶν Ἐπιστημῶν, προστάτεψε τόν ἀνάπηρο καί τό ὀρφανό παιδί, ἐξύψωσε τόν ἀνθρωπισμό, ἀναστήλωσε τήν ἀνθρώπινη συνείδηση καί καθιέρωσε τήν ἀνεξιθρησκεία. Ἀγωνίσθηκε ἐναντίον τῆς ἀθλιότητας καί νίκησε μέ σύμμαχο τή Δικαιοσύνη. Θέσπισε τούς Νόμους πού ἦταν ἴδιοι γιά τά ἀφεντικά καί τούς ἐργάτες, γιά νά προστατεύεται ὁ ἄνθρωπος πού ἀδικεῖται.
Οἱ ἄνθρωποι πού ὑπηρέτησαν αὐτοῦ τοῦ εἴδους τήν Πολιτική, εἶχαν πνεῦμα, κι ὅταν ὁ Πολιτικός ἔχει πνεῦμα, ἔχει καί μεγάλες ἰδέες. ¨Ὅταν ἔχει καί ἀγωγή, τότε ἡ ὑλοποίηση τῶν ἰδεῶν του ἔχει ἀποτέλεσμα λαμπρό.  Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ἄναψαν φῶτα στίς κορυφές τοῦ σκοταδισμοῦ ἔχοντας στό σβέρκο ἕναν ὕπουλο ἐχθρό : τήν ὀπισθοδρόμηση. Καί μόνον αὐτό, κάνει τό ἔργο τους ἀκόμη πιό σπουδαῖο.

Ἡ σημερινή πολιτική δέν ἔχει καμιά σχέση μ' αὐτή τήν παλιά πολιτική πού ἀναφέρω. Ἀρχίζεις νά τό καταλαβαίνεις ὅταν ἐξυψώνονται οι μέτριοι κι ὅταν ἐπαινοῦνται οἱ ἀνήθικοι. Τούς ξέρουμε, τούς βλέπουμε. Τούς διαφθορεῖς καί τούς διεφθαρμένους. Τούς ὀλίγιστους καί τούς ἀνίκανους. Τούς δοκησίσοφους καί τούς κενόδοξους. Πού μιλοῦν ἀσταμάτητα ἀλλά δέν λένε τίποτα γιατί στό τέλος τό μόνο πού θυμᾶσαι εἶναι ἡ λέξη "ἐγώ".  Στήν ἐποχή μας, ἡ ἀκράτεια τῆς πολιτικῆς γλώσσας ἀποτελεῖ δικαίωμα. Οἱ ἀνήθικοι μιλᾶνε γιά ἠθική, οἱ μέτριοι μιλᾶνε γιά τεράστια  ἐπιτεύγματα, οἱ ἠλίθιοι, γιά ἔξυπνα σχέδια.  Ἡ πολιτική γλῶσσα ὅμως, δίχως ἔργο ἐνάντια στή φτώχεια, τήν πείνα καί τήν ἀνεργία πού ταλανίζει τό λαό, μοιάζει μέ τήν κραυγή ἐπάνω στά βουνά πού εἶναι ἱκανή νά προκαλέσει χιονοστιβάδα. Ἄλλη μιά λέξη κι ἀκολουθεῖ ἡ κατάρρευση. Γιατί εἶναι γελοῖο νά στολίζουν ἐξωτερικά μέ ἀκριβό μάρμαρο τόν πύργο πού μέσα του λιμοκτονοῦν  ἄνθρωποι καί νά ἐπαίρονται γι' αὐτό. Καί πιό γελοῖο ἀκόμη, νά ἐπαινοῦν αὐτή τήν ἀθλιότητα οἱ ὅμοιοί τους!
Αὐτό ἔχει καταφέρει στή χώρα μας ἡ δεσποτική Εὐρώπη. Νά ὑπηρετοῦν τό κοινό καλό, πολιτικοί ὑποτελεῖς, ἀνάλγητοι καί ἡμιμαθεῖς.  Δέν τούς κατηγορῶ, θλίβομαι. Τό νά κατηγορεῖς τέτοιους ἀνθρώπους εἶναι σχεδόν τό ἴδιο σάν νά κατηγορεῖς τούς ἀριθμούς γιά τό σύνολο μιᾶς πρόσθεσης. Ό,τι εἶναι νά γίνει, γίνεται. Ό,τι εἶναι νά φυσήξει, φυσάει. Ἡ αἰώνια ἀποβλακωμένη γαλήνη τους δέν κλονίζεται ἀπό τήν καταιγίδα πού βιώνει ὁ λαός. Πάνω ὅμως ἀπό τά κεφάλια  τους ἡ ἀλήθεια καί ἡ δικαιοσύνη παραμένουν ὅπως ὁ ἔναστρος οὐρανός πάνω ἀπό τίς μπόρες.

Τίποτα στήν Ἱστορία δέν θά μπορεῖ πλέον νά συγκριθεῖ μέ τό ἔργο τῶν πολιτικῶν στήν Ἑλλάδα τά τελευταία χρόνια. Καί κάθε φορά πού, στή σκέψη ἑνός ἀνθρώπου (ὅποιος κι ἄν εἶναι αὐτός, ἱστορικός ἤ φιλόσοφος) θά ἐμφανίζεται ἡ μαύρη μνημονιακή περίοδος τῆς Ἑλλάδας, ὁ ἄνθρωπος αὐτός θά σταματάει καί θά στοχάζεται. Θά εἶναι ἀδύνατον νά μήν δώσει προσοχή στό πέρασμα τῶν σημερινῶν πολιτικῶν, στή μεγάλη αὐτή λιτανεία τῶν σκιῶν.

ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΗΡΩ