ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ ΓΚΟΛΙΑ

Οι πράξεις υπόκεινται πάντα στα γενικά συμπεράσματα που εξάγονται ώστε να μπορεί να βλέπει ο καθένας αν τα αποτελέσματα αυτών των πράξεων είναι κερδοφόρα ή όχι. Ο θεμελιώδης αυτός νόμος ισχύει για κάθε πράξη ανεξαρτήτως αιτίας και λόγου που εκπονείται από ομάδες πολιτικές, φιλοσοφικές, επιστημονικές, κ. α. Ο λαός κρίνει τις κινήσεις των ομάδων λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιαιτερότητες των καιρών και μέσω μιας διεισδυτικής θέασης των πράξεών τους είναι ικανός να κατανοήσει και να εκτιμήσει την αρχή της συγκρότησής τους. Με λίγα λόγια ν΄ αντιληφθεί τη θεωρία τους. Τέλος, η θεωρία της κάθε ομάδας, συγκρίνεται με τους στόχους που προβάλει, με τα μέσα που την κινητοποιούν, και με τις πράξεις που τη χαρακτηρίζουν. Η Σέχτα των Επαναστατών, παρ΄όλο που αποποιείται την πολιτική, δεν παύει όμως, εξ ορισμού, να δρα σαν μια πολιτικοποιημένη ομάδα. Σε καμιά περίπτωση επαναστατική. Οι δολοφονίες ασήμαντων – αλλά και σημαντικών ακόμα – ανθρώπων, δεν σε χρίζουν επαναστάτη. Φορώντας το καπέλο των Ιακωβίνων κι έχοντας το δάχτυλο στη σκανδάλη, δεν καταργείς τις αλυσίδες του δούλου, δεν θα σε γράψει η ιστορία, αντίθετα, με το πέρασμα των χρόνων η αδυσώπητη οργή του λαού θα σε συγκαταλέξει ανάμεσα στις φρικιαστικές μορφές της σαν παράδειγμα αποφυγής, νέων και επίδοξων μελλοντικών επαναστατών. Ο Βοναπάρτης δεν έγινε επαναστάτης επειδή καρατόμησε τον Λουδοβίκο, αλλά επειδή η ενεργητική του φύση ξεσήκωσε σε επανάσταση ένα λαό. Ο Γκεβάρα θεωρούσε αναξιοπρέπεια και ανανδρία να πυροβολήσει έναν άμαχο. Ο Γκάντι δεν σκότωσε ποτέ. Ποιοι είναι λοιπόν οι άνθρωποι της Σέχτας με τις παρωχημένες ενέργειες της αμερικανικής CIA του ’50 ? Γιατί, αντί συσπειρώσουν το λαό σ’ ένα κοινό αγώνα για ελευθερία και δικαιοσύνη κατάφεραν να εισπράξουν την κατακραυγή του ? Πως είναι δυνατόν ο πόλεμος της επανάστασης, που λένε ότι πρεσβεύουν, να απορρεύσει πριν καλά – καλά γίνει αισθητός στη μάζα ? Γιατί το σίγουρο είναι πως ο θάνατος του Σωκράτη Γκιόλια ή του Νεκτάριου Σάββα μόνο το λαό δεν εξυπηρέτησε. Αντίθετα εξυπηρέτησε δυο τρία αφεντικά που εξακολουθούν ανενόχλητοι την καταπίεση του λαού και την εξάπλωση της φτώχειας του. Εδώ λοιπόν έχουμε μια αντίφαση. Από τη μια η θεωρία της ομάδας που οικειοποιείται το αντίθετο της εξουσίας, κι από την άλλη η πράξη της που πιστοποιεί ότι δεν έχει τη δύναμη να αντισταθεί στους εξουσιαστές. Κι αυτή η τεχνική ατέλεια, είναι ο λόγος που η Σέχτα στερείται τη συμμαχία ενός ολόκληρου λαού με το φυσικό του βάρος και εισπράττει την αμφισβήτηση και την κατακραυγή του. Γιατί είπαμε από την αρχή, οι πράξεις είναι αυτές που εγγυώνται τη μορφή και το ποιόν μιας ομάδας. Και οι πράξεις της Σέχτας ήταν αυτές που καθόρισαν το ποιόν της στη συνείδηση του λαού. Επαναστάτης τελικά, δεν είναι αυτός που μάχεται για μια ιδέα, αλλά είναι εκείνος που αφού έχει νικήσει τις ατέλειες και τα ελαττώματά του, αγωνίζεται για μια ιδέα που θα κάνει τον κόσμο καλύτερο…